Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 41

Kidnapped by my Vampire-stalker #41

Asher bewoog zijn handen naar mijn schouders toe en keek me diep in de ogen. "De band vervolledigen is de enige manier om sterker te worden voor mij liefste. Geloof mij, ik ben sterk, maar niet sterk genoeg om de Ouderen te verslaan. Ik heb jóu nodig Jane."

Een brok verscheen in mijn keel en er leek geen lucht meer binnen te stromen. Zijn doordringende staar hield me volledige gevangen. "W-wat?"

Er leek niets zinnig uit mij te komen. De enige gedachte dat door mij heenging was dat er geen uitweg was. Geen excuus. Ik kon geen kant op.

"Ook al vind ik het verschrikkelijk dat het op deze manier moet," hoorde ik April zeggen, maar keek haar niet aan. "Asher heeft gelijk. Een vampier is veel sterker als hij verbonden is met zijn soulmate. In een zekere zin ook zwakker, maar toch."

"Inderdaad," stemde Vincenzo in. "Maar dit is niet de juiste manier."

"Er is geen andere manier," gromde Asher en wierp zijn beste vriend een boze blik. Hij vond Vincenzo zijn inbreng duidelijk niet prettig. Zijn ogen richtten zich daarna direct weer op de mijne. "Jane, ik heb je nodig. Ik moet je veranderen."

"I-I-ik." Buiten wat gestotterd kon ik geen klanken voortbrengen. Ik kon niet meer helder nadenken.

"Asher, laat haar los. Je zet haar volledig onder druk en maakt haar doodsbang. Straks valt ze nog flauw." Migsna haar stem doorbrak zijn staar en zijn ogen verzachten voor hij zijn grip op mijn schouders verminderde.

"Het spijt me," zei hij en zette een stap achteruit. Hij liet zijn handen lans mijn armen glijden voor hij me volledig los liet. "De keuze is aan jou liefste. Maar ik kan je altijd oner dwang veranderen als het moet, vergeet dat niet."

Een droge lach verliet mijn mond en het leek alsof de wirwar van gedachten zich langzaam begon te ontwarren. "Dan heb ik niet echt een keuze hé."

Een kleine grijns verscheen op Asher zijn gezicht. "Nee inder-"

Voor de tweede keer onderbrak Migsna hem. "Hier gaat hier niemand onderdwang verandert worden, hoor je me?" De heks zette haar handen in haar zij en keek hem streng aan. "Dit is alleen Jane haar keuze. Dus je hoeft haar niet zo onder druk te zetten. Dat heeft geen zin."

De grijns verdween van de vampier zijn gezicht en keek haar geërgerd aan. "Daar eb jij helemaal niets over te zeggen. Ik doe wat ik wil."

Misgna haar ogen vernauwde. "Je bent hier nog altijd op mijn domein, dus ik zou oppassen. Ik heb jou naar hier gehaald, ik kan je in een vingerknip terug naar de Ouderen sturen ook," snauwde ze.

"Dat durf je niet," vuurde Asher terug en draaide zich zodat hij haar volledig kon aankijken.

De rest van hun gekibbel hoorde ik niet. Ik draaide me om en liep terug naar de grote living waar Migsna en ik zaten voor mijn ketting begon te gloeien.

Ik liet me in de zetel vallen en legde mijn hoofd in mijn handen. Wat ging ik nu in godsnaam doen? Ik wou niet dat Asher of de rest iets zou overkomen, maar was ik klaar om mijn menselijk leven voor hen op te offeren? Om een van hen te worden? Een vampier?

Ik had Asher nodig, daar kon ik niet omheen. Ook al was ik geen vampier en voelde ik dus niet dezelfde drang om de band te vervolledig als hij, maar ik voelde de drang om bij hem te zijn. Ik voelde me incompleet zonder hem. En dat gevoel werd sterker naarmate ik meer tijd met hem doorbracht en hem beter leerde kennen.

Maar een vampier worden? Bloed drinken? Mijn familie en vrienden achter laten? Kon ik dat allemaal wel?

"Jane."

April verscheen naast mij en legde een hand op mijn schouder. "Wat Asher ook zegt, je hebt een keuze. Niemand hier gaat je onderdwang laten transformeren. Ik ga jou niet hetzelfde laten doormaken als ik gedaan heb."

Ik keek op. "Heeft Vincenzo jou onder dwang veranderd?" Ik kon niet geloven dat Vincenzo haar zoiets zou kunnen aandoen.

"Wel, niet echt. We hadden soort van ruzie en toen waren we aan het kussen en toen kwam van het een het ander. Het was niet zijn bedoeling. Hij had zichzelf niet meer in de hand. Maar ik wist van niets. Ik werd opeens in het vampier leven gesmeten. En de band vervolledigen was een hel. Maar dat was omdat het bij ons lang duurde. Ik wou niets van Vincenzo weten nadat hij mij gebeten had."

"Het was een hel voor ons beide. Ik verlangde ongelofelijk hard naar je, maar je sloot jezelf gewoon op." Vincenzo kwam de kamer binnen gewandeld en keek April aan. Hij had een zachte glimlach op zijn gezicht, maar er was pijn in zijn ogen. "Maar alles kwam mooi op zijn pootjes terecht, eenkeer je toegaf aan het hele vampier gedoe."

"Moet ik dat ook maar gewoon doen?" vroeg ik en keek hen aan. "Toegeven aan dit hele vampier gedoe?"

"Wij kunnen jou niet vertellen wat je moet doen Jane. Het enige wat ik je kan zeggen is dat Asher je nodig heeft, en hij jou," zei Vincenzo en stak zijn hand naar zijn zielsverwant uit. "Kom April, ik wil wat tijd met jou alleen."

April gaf me een kleine kneep in mijn schouder en wierp me een laatste geruststellende glimlach toe voor ze samen met Vincenzo uit de kamer verdween.

Ik legde mijn hoofd weer in mijn handen en blies gefrustreerd mijn adem uit.

"Jane."

Ik keek niet op. Niet alleen door de stem, maar ook aan de rillingen die door mijn lichaam gingen, wist ik onmiddellijk wie het was.

Ik voelde de zetel naast inzakken en dan was er stilte.

"Liefste."

"Niet doen." Ik hief mijn hoofd op en gaf hem een neergeslagen blik. "Ik weet het. Maar ik denk niet dat ik het kan Asher. Ik-" Een zucht verliet mijn lippen en ik staarde naar mijn benen. "Ik heb bang. Doodsbang. Maar ik kan het niet meer aan."

Een hand greep fors mijn kin vast. Hij draaide mijn hoofd in zijn richting en keek me woedend aan. "Je snapt het volgens mij niet Jane. Ik ben je alles wat je nodig hebt. We zijn voor elkaar bestemd. Ik heb jou nodig. Nu en altijd."

"Asher."

"Nee Jane. Ik ben je soulmate. Je hoort bij mij. Je blijft bij mij." Zijn ogen werden volledig zwart en zijn grip werd pijnlijk.

Tranen sprongen in mijn ogen. "Asher. Stop. Je doet me pijn." 

Onmiddellijk liet hij me los en schoof wat achteruit. "Liefste." Zijn ogen werden wat lichter en hij likte zijn lippen. Hij hief zijn hand op om het op mijn wang te leggen, maar ik stopte hem.

"Nee, Asher, wacht." Ik hield mijn ogen nog altijd op mijn benen gericht. Ik durfde hem niet aan te kijken. "Ik kan dit allemaal niet. Ik ben hier veel te zwak voor."

Ik hoorde hem zuchtte en daarna voelde ik hem opstaan. "Hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan je niet dwingen. Ik kan je geen pijn doen. Niet nog is." Daarna begon hij naar de deur te wandelen. 

"Ik ben veel te zwak en ik kan het niet meer aan. Maar ik heb je nodig Asher en als onsterfelijke ben ik veel sterker dan als mens."

Voor enkele seconden was het muisstil. En seconde later stond dik tegen de muur, Asher zijn lichaam hard tegen dat van mij gedrukt. Een hand lag op mijn heup terwijl hij het andere tegen mijn wang hield. Zijn ogen boorde zich in de mijne. 

"Besef je nu goed wat je zegt?" zei hij met op elkaar geklemde kaken. "Is dat een ja, Jane?" Zijn blik werd nog doordringender en het voelde alsof hij de lucht uit mijn lichaam drukte.

"Ja," fluisterde ik ademloos.

En na de scherpe pijn in mijn nek was er niets meer.