Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 21

Kidnapped by my Vampire-stalker #21

Ik ging hem een kans geven. Ik ging hem een kans geven.

Ik herhaalde de woorden zo vaak in mijn hoofd dat het een soort van mantra werd. Langzaam probeerde ik me te relaxen in Asher zijn armen en herhaalde mijn mantra. Een deel van mij wou niets liever dan uit zijn armen te wurmen en weg te rennen. Maar ik wist dat dat geen zin had.

Ik ging hem een kans geven.

"Liefste, waar ben je aan aan het denken?"

Mijn adem stokte en mijn lichaam verstijfde in zijn armen. Ik deed mijn best om terug normaal adem te halen en schudde mijn hoofd.

"Niets," antwoordde ik zonder me om te draaien om hem aan te kijken.

"Je bent aan het liegen-- Maar je hoeft het niet te vertellen." Het leek eerder of hij dat laatste tegen zijn zin zei.

Ik zuchtte en draaide me lichtjes om zodat ik hem vanuit mijn ooghoek kon aankijken. "Ik was lichtjes aan het panikeren," vertelde ik eerlijk.

Asher ging rechtzitten en trok me in zijn schoot. Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek me ongerust aan. Zijn rode ogen gleden heen en weer over mijn gezicht en bleven uiteindelijk rusten bij mijn ogen.

"Waarom?"

Ik slikte voordat ik antwoordde en ontweek zijn doordringende blik. "Of ik wel hier moest blijven, bij jou. En wat er gaat gebeuren moest ik dat doen."

"Wat er gaat gebeuren?" vroeg hij en fronste verward.

Knikkend keek ik naar overal behalve in zijn ogen. "Ja, wat er gaat gebeuren. Nu, later-- Wanneer ik bij jou blijf."

Asher greep mijn kin vast en dwong me in zijn ogen te kijken. "Je gaat hier bij mij blijven, Jane. Dat moet, je bent mijn soulmate. En wat er gaat gebeuren is dat we de mate-bond gaan vervolledigen, snel."

Ik sloot mijn ogen en knikte traag. "Ik had niets ander verwacht, maar Asher--"

"Wat?" Zijn hand liet mijn kin los en hij wreef de tranen weg waarvan ik niet eens wist dat ze gevallen waren. "Jane, alsjeblieft. Niet wenen."

Na een keer diep adem te halen opende ik mijn ogen weer. "Zou ik mijn familie mogen zien? Alsjeblieft Asher? Ik mis hen zo hard, alsjeblieft. Dat is alles wat ik vraag. Ik hoef hen niet eens te spreken, ik wil hen gewoon zien."

Asher was even stil. En juist als ik terug iets wou zeggen, hem smeken om mijn familie nog een terug te zien, sprak hij.

"Goed, we zullen overmorgen naar daar gaan."

Opgewonden sloeg ik mijn armen om hem heen. Ik drukte mijn gezicht in zijn nek en snikte een paar keer. "Dank je, Asher."

Hij wikkelde zijn armen rond mij en drukte me tegen hem aan. "Beloof me wel dat je niet probeert weg te rennen. Ik zou je nooit meer in de kerker stoppen, maar Jane, je bent mijn soulmate, ik kan niet zonder jou," fluisterde hij in mijn oor en versterkte zijn grip om mij.

Zonder een woord te zeggen en knikte ik. We bleven zo nog een paar minuten zitten, voor hij zei dat we maar eens naar April en Vincenzo moesten gaan. Het was blijkbaar een slecht idee om ze alleen te laten in de buurt van een bed.

Nadat ik gedoucht was en aangekleed liep ik naast Asher naar de woonkamer. Ik was hier nog maar één keer geweest, de dag nadat hij me ontvoerd had.

April en Vincenzo zaten in de zetel, in een nogal intieme positie. Lokaal zaten April met haar rug naar ons toe, het feit dat ze bovenop haar mate zat zei genoeg, gelukkig hadden ze hun kleren wel nog aan.

Asher gromde geïrriteerd, voor hij kuchte om te laten weten dat wij hier ook waren. April maakte en verast geluidje en sprong recht. Haar gezicht was zo rood als een tomaat, wat mij deed afvragen hoe dat kon. Vampieren waren toch koudbloedig?

"Ik kan niet geloven dat jullie al bijna twintig jaar samen zijn. Jullie gedragen jullie alsof jullie pas samen zijn," bromde Asher en trok me mee naar de zetel tegenover hun.

Vincenzo negeerde ons en zorgde eerst dat April gekalmeerd was voor hij zijn hemd terug dichtknoopte en dan pas naar ons keek.

"Wacht maar tot jij de mate-band voltooid hebt," zei hij tegen Asher.

Ik voelde mijn wangen net zo rood worden als die van April, misschien nog roder, als ik daar aan dacht. Ik wist dat de mate-bond inhield dat ik veranderde in een van hen, maar ik wist niet wat er allemaal zou gebeuren eenmaal dat dat gebeurt is. Zou het zo worden als April me had vertelt? Zot worden als je soulmate je negeert, zelfs maar voor een dag of twee?

Ik schudde mentaal die gedachten weg. Het was nog te vroeg om daaraan te denken. Ik moet op andere dingen focussen. Zoals het vampier koppel voor mij.

Vincenzo zag er helemaal anders uit dan Asher. Zijn haar was heel donker, bijna zwart en zijn ogen waren nog roder dan die van Asher of April. Hij was niet zo heel stevig gebouwd, maar van wat ik kon zien wist ik dat hij mij met gemak naar de andere kant van de kamer kon slingeren. Zonder vampierkrachten.

De zwartharige man richtte zich dan tot mij. "Dag, Jane. Het is leuk om eindelijk een gezicht bij de naam te kunnen plakken. Ik ben Vincenzo."

Ik trok verward een wenkbrauw op en keek vragend naar Asher voor ik mijn aandacht terug op Vincenzo vestigden. "Wat? Je hebt al over me gehoord?"

Hij knikte. "Asher is al zeker een halfjaar over jou bezig."

Mijn andere wenkbrauw ging ook omhoog. "Een halfjaar? Dat is--" Ik draaide mijn hoofd terug naar Asher. "Dat is wanneer de nachtmer-- dromen over jou begonnen."

Asher sloeg zijn arm om me heen. Hij leek een beetje geïrriteerd dat ik nachtmerries wou zeggen, maar gelukkig zei hij er niets van.

April, die nu een beetje gekalmeerd was, keek me nieuwsgierig aan. "Dromen?"

Ik knikte. "Ik droomde over Asher, bijna elke nacht. Over dat hij-- Mijn bloed dronk." Ik had geen idee waarom, maar mijn wangen werden rood terwijl ik dat zei.

Beide April en Vincenzo keken nu kwaad naar Asher. "Ik kan niet geloven dat je dat gedaan hebt. Je weet toch hoe gevaarlijk dat was?" beet Vincenzo hem toe.

"Ik kon er niets aan doen," beet Asher terug en trok me dichter tegen hem aan. "Trouwens ik verscheen alleen maar in haar dromen, het is niet alsof ik elke keer van haar dronk in haar dromen."

"Wat?" riep April en sprong recht. "Je hebt van haar gedronken, in haar droom? Dat is ongelooflijk gevaarlijk! Je hebt daar geen controle!"

Asher gromde nogmaals. "Zoals ik al zei, ik kon er niets aan doen," snauwde hij. "Die ene keer was ik mega pissed dankzij de Ouderen. Ik was boos en ik dacht niet na. Het is niet nog een gebeurt."

"Ja, want als dat wel was gebeurt zat Jane hier nu niet meer." April ging terug zitten en sloeg haar armen over elkaar. "En wat hebben de Ouderen hiermee te maken?"

Asher klemde zijn kaken op elkaar. "Ze zitten al jaren op mijn kap. Ze zijn ongelooflijk ongeduldig."

Vincenzo keek zijn vriend achterdochtig aan. "Waarom?"

Asher likte zijn lippen voor hij sprak. "Ze willen dat ik Kade en Xenon terughaal."

Nu helemaal verward zwaaide ik met mijn hand voor Asher zijn gezicht. "Huh? Wie zijn Kade en Xenon?"

"Onze broers," zeiden Asher en Vincenzo samen.