Kidnapped by my Vampire-stalker 10
Na een kwartier schreeuwen gaf ik het op. Niemand ging me horen. Ik beet op me lip en draaide me om, zodat ik iets comfortabeler in de koffer zat. Wel, zo comfortabel als mogelijk, aangezien ik bij elk putje in de weg ik met mijn hoofd tegen het dak boste.
Waar gingen we in godsnaam naartoe?
Een halfuur later kwam de auto eindelijk tot stilstand. Ik bies opgelucht mijn adem uit en wreef over mijn voorhoofd, dat zonder twijfel rood was. De koffer zwaaide open en twee ervan heften me eruit.
Ik draaide mijn hoofd naar mijn ontvoerder toe en keek hem kwaad aan. Het was zo donker dat ik alleen zijn ogen kon zijn. Het moment dat we oogcontact maakte ging er een siddering door mijn lichaam. Gelukkig merkte hij dat niet.
“Laat me los!” siste ik door geklemde kaken en probeerde me uit zijn grip te bevrijden.
Hij draaide zijn hoofd vooruit en wandelde kalm door, alsof ik niets woog in zijn armen. “Nee.”
Ik sloeg mijn armen over elkaar, wetend dat hij me niet ging laten gaan. Ik besloot rond te kijken. Helaas zag ik niet veel. Het was ongeveer 2 uur ‘nachts en pik donker. Dankzij het maanlicht kon ik wel zijn dat we voor een groot oud heren huis. Het leek wel op het huis van The Haunted Mansion, die film met Eddie Murphy. Ik kreeg er rillingen van.
“Waar zijn we?” vroeg ik en probeerde mijn stem even te houden.
“Geheim.”
Gefrustreerd probeerde ik me nogmaals van hem los te maken. “Laat me los! Ik wil naar huis! Laat me gaan!”
Hij drukte me dichter tegen hem aan. “Nooit,” gromde hij en liep de trappen op naar de voordeur van het kasteel.
Hij hoefde zelfs niet aan te kloppen. De grote, houten deuren zwaaide open en er verscheen een oudere man.
“Welkom terug meneer,” zei hij een maakte een buiging.
Ik fronste. Wat?
“Arnold,” zei hij zonder hem aan te kijken en wandelde hem gewoon voorbij.
De binnenkant van het huis was was hetzelfde zoals het er langs te buitenkant uitzag. Oud en eerlijk gezegd eng. De meubels waren donker bruin hout er lag over al tapijt. In het midden van de hal hing een prachtige glazen luster. Het enige wat mij verbaasde was dat alles schoon was. De vloer glansde en er lag nergens stof. Mijn ontvoerder marcheerde de grootte stenen wenteltrap op met mij nog steeds in zijn armen. We kwamen in een grote gang met verschillende deuren. Hij liep naar de rechterkant, naar de kamer helemaal aan het einde van de gang. De muren waren een oud rood en er hingen oude lampen aan. Die tot mijn verbazing perfect werkte.
De man stond stil voor de deur. even dacht ik dat hij me neer ging zetten zodat hij de deur kon open doen, maar dan vloog de deur vanzelf open. Ik fronste en keek de kamer rond. Er was niemand. De kamer was donker en er stond niet behalve een groot bed. Mijn gezicht werd wit als ik besefte waar we waren.
Zijn slaapkamer.
“W-wat ga je doen?” vroeg ik, dit keer was de angst duidelijk te horen in mijn stem.
Hij zette me neer op het bed en grijnsde. Langzaam leunde hij naar me toe. Ik kroop zo snel als ik kon achteruit tot mijn rug de bedrand raakte. Hij likte zijn lippen en verbreedde zijn grijns. Twee scherpe hoektanden kwamen tevoorschijn. Hij liet zijn ogen over mijn lichaam gaan. Als ze bij mijn kleren kwamen werden ze donkerder. Bijna helemaal zwart.
Hij gromde zachtjes.
Ik slikte en probeerde nog verder van hem weg te raken.
“Stop.”
Ik bevroor en keek hem bang aan. Hij had zijn ogen gesloten en ademde diep in, alsof hij zich probeerde te kalmeren.
“Ik ga je andere kleren geven en je doet ze aan zonder tegen spraak. Ik heb zoveel zin om terug te gaan naar dat excuus van een jongen en hem de nek om te draaien.”
Ik ademde scherp in en vergrootte mijn ogen. Ik was helemaal vergeten dat ik nog de kleren van Levi aan had. “Ja, ik doe wel andere kleren aan.”
De man stond om een liep naar de gigantische kleding kast. Tot mijn verbazing was de helft van de kast gevuld met dameskleding. Hij haalde er een wit nachtkleed uit. Voorzichtig liep ik naar hem toe. Mijn ontvoerder draaide zich om en gaf me het nachtkleed. Hij hield zijn ogennop mijn gezicht gericht. Gelukkig waren ze terug naar zijn normale kleur, rood.
“De badkamer is daar, haast je,” zei hij met een harde stem en wees naar een deur links van ons.
Ik slikte en haastte me in de badkamer. Als de deur dichtviel leunde ik ertegen en blies mijn adem uit.
What the heck gebeurt er? Wat is er mis met hem? Hij leek zo onmenselijk toen zijn ogen zwart werden.
Mijn ogen vielen op met kleedje in mijn handen. Het was perfect mijn maat. Ik besloot niet te treuzelen en voort te doen voor hij weer kwaad werd.
En weer waren mijn gedachten bij hem. Ook al was ik bang van hem ik voelde me niet onveilig. Ik dacht terug aan hoe hij me in zijn armen droeg. Hij was gevaarlijk en toch voelde ik me-
Nee Jane. Hij heeft je ontvoerd, je van je familie weg genomen. Gedreigd om Levi te vermoorden. Deze man is een monster. Niet iemand om je veilig bij te voelen.
Kwaad met mezelf dwong ik mijn gedachten van hem weg. Ik trok snel het nachtkleedje aan. Als ik klaar was nam ik de tijd om rond te kijken. Dit keer was ik niet meer verbaasd. De badkamer was oud, maar heel netjes. Ik wandelde naar de spiegel en ging ervoor staan. Ik zag er vreselijk uit. Grimassend zocht ik in de kast onder de wasbak achter een kam.
De deur vloog met een knal open. Geschrokken deed ik een stap achteruit. Mijn ontvoerder keek de kamer rond tot zijn ogen op mij vielen. Zijn ogen gleden over mijn lichaam, gelukkig werden zijn ogen gewoon donkerder. Hij leek beter controle te hebben over zichzelf.
De man ademde diep in en liep naar me toe. Voor ik ook maar iets kon doen lag ik al in zijn armen.
“Hey!” riep ik als hij mij uit de badkamer droeg. “Wat ben je aan-,”
Met een plof liet hij me op het bed vallen.
“Ga slapen,” beval hij.
Ik keek hem kwaad aan, maar deed wat hij zei.
Hij boog zich naar me toe en mijn hartslag versnelde. “Ik moet weg. Probeer maar niet te ontsnappen dat lukt toch niet,” zijn ogen werden weer iets donkerder. “Je bent van mij liefste.”
En dan was hij weg.
Mijn hartslag werd langzaam weer normaal als ik staarde naar de deur.
Ik moest hier weg, alleen weet ik nog niet hoe.
JE LEEST
Kidnapped by my Vampire-stalker
Vampire's Morgens wakker worden met een vampier beet is geen pretje. Zeker niet als de vampier die je gebeten heeft, je stalkt. Hoe hard Jane ook probeert, ze krijgt die blonde vampier niet uit haar hoofd. Een van de redenen is dat hij haar elke nacht een...
