Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-Stalker 26

Kidnapped by my Vampire-Stalker #26

Bevroren bleef ik naar Levi staren. Hij was hier. Levi, mijn beste vriend, iemand die ik al zo lang niet meer gezien had, was hier.

"Jane?" vroeg hij op een twijfelende manier. Alsof hij ook niet kon geloven dat ik voor hem stond.

Traag knikte ik. Tranen sprongen in mijn ogen zonder dat ik er iets aan kon doen.

"Oh my God Jane!" riep Levi opgelucht en snelde naar me toe. Ik opende mijn armen juist voordat hij met volle kracht tegen mij vloog, waardoor we allebei op de grond werden gekatapulteerd.

Ik kreunde terwijl ik met een klap op de grond viel, maar het kon mij niets schelen. Levi drukte zijn hoofd in mijn nek.

"Jane." Hij huilde bijna.

Asher gromde luid en even dacht ik dat hij Levi van mij af ging trekken, maar tot mijn grote verbazing bleef hij ons gewoon aanstaren met een harde blik.

Ik blies mijn adem uit en wikkelde mijn armen rond zijn lichaam. "Levi."

Na enkele seconden hief Levi zijn hoofd op en keek mij doordringend aan. "Je hebt enorm veel uit te leggen."

Ik slikte. "Ik weet het."

Langzaam ging hij recht op staan en hielp mij daarna recht. Levi wierp een blik op Asher, die ons nog steeds was aan het aanstaren met een harde uitdrukking. "Wie is hij? En waarom," hij pauzeerde. "Waarom ben je weggelopen? Met hem?"

Ik schudde mijn hoofd en pakte Levi zijn hand vast. "Ik ben niet weggelopen. Het," ik slikte,"het ligt nogal moeilijk, ik ben--"

"Ik heb haar hier naartoe gebracht," onderbrak Asher mij. "Het was niet echt haar keuze."

Levi zijn ogen werden groot en hij keek ongelovig van mij naar Asher. "Niet echt haar keuze? Hoe kan iets niet echt haar keuze zijn? Heb je haar-- oh nee, Jane je bent ontvoerd geweest."

Ik slikte. Wat Asher gedaan had was inderdaad fout, maar nu hij me alles verteld had kon ik het hem niet echt kwalijk nemen. Ik had het er moeilijk mee, dat wel. Maar zijn reden was goed, de manier waarop was fout. "Levi, het is niet echt Asher zijn fout. Er is meer."

Mijn beste vriend gooide zijn armen in de lucht en zette een paar stappen achteruit, alsof hij niet kon geloven wat ik gezegd had. Wat hij waarschijnlijk ook niet deed. "Niet echt Asher zijn fout? Jane, hij heeft je ontvoerd! Hij heeft je van je familie weggenomen, van mij weggenomen!"

Asher gromde laag in zijn keel terwijl Levi dat laatste zei en kwam dichter bij mij staan.

Zonder mij echt iets aan te trekken van Asher zette ik een paar stappen naar Levi toe. "Nee, Levi je begrijpt het verkeerd. Het is anders dan je denkt."

Levi zweeg even. "Is dit zo'n soort van Stockholmsyndroom? Heb je gevoelens voor Asher?" Hij zette nog een paar stappen van mij weg. Levi was boos op mij en enorm teleurgesteld, dat was duidelijk.

"Nee, Levi." Ik negeerde Asher zijn gekwetste blik. "Nee, zo is het niet. Maar er is veel dat je niet weet, veel dat belangrijk is dat je niet weet."

Levi keek mij niet begrijpend aan. "Wat in de wereld is een goede reden om iemand te ontvoeren?"

"Levi, please, ik zweer het je, ik ga het je allemaal uitleggen. Ik beloof het, maar," ik dwaalde af en keek naar de rest. "Misschien kan ik ja dat best alleen vertellen."

"Geen sprake van." Asher zijn stem galmde luid door de kamer. "Ik laat je niet alleen met dat ding."

Snel draaide ik mij om naar Asher en wierp hem een woeste blik toe. "Dat ding is mijn beste vriend," beet ik hem toe. "Hij zou mij nooit kwaad doen." Ik verzachte mijn stem en gaf Asher een smekende blik. "Ik moet het hem uitleggen Asher, hij verdiend het om te weten. Hij is mijn beste vriend, please, laat mij het hem gewoon uitleggen."

Asher resoluut zijn hoofd. "Nee, dat kan niet. Het is tegen de regels. Een mens mag niets weten over ons."

"Maar ik ben ook een mens, ik weet het toch ook?" vroeg ik verward en keek vragend naar Vincenzo en April toen Asher verder niets meer zei.

Vincenzo reageerde gelukkig op mijn vraag. "Niet lang meer. Binnenkort ben je één van ons."

"Je was allang één van ons geweest als het aan mij lag," voegde Asher er kwaad aan toe. "De regels gelden niet bij jou."

"Maar bij Levi wel?" vroeg ik en negeerde Asher zijn eerste opmerking. Wat heel moeilijk was, want zonder dat ik het kon tegenhouden begon het branderige gevoel erger te worden. "Hij mag van niets weten?"

"Nee." Dit keer was het April die antwoordde. "Als hij van iets weet, eindigt het niet goed met hem. Daar is geen ontkomen aan."

"Mag ik nu in godsnaam weten wat the f*ck hier aan de hand is!" schreeuwde Levi luid. Iedereen vestigde hun aandacht onmiddellijk op hem.

"Levi," probeerde ik hem gerust te stellen, "het ligt allemaal veel moeilijker dan je denkt-"

Hij onderbrak mij. "Nee Jane, niet belachelijk doen. Je wordt ontvoerd en vindt het helemaal niet erg, en ik mag niet eens weten waarom!"

Asher kwam beschermend voor mij staan. "Niet schreeuwen tegen Jane, jongen," snauwde hij Levi toe en dan draaide hij zich om en maakte aanstalten om mij vast te pakken.

Ik legde mijn hand op Asher zijn borstkas om hem tegen te houden, maar het moment dat ik hem aanraakte, wou ik niets liever dan in zijn armen te kruipen. Asher zijn ogen werden donkerder en direct wist ik dat hij het ook voelde.

"Jane." Zijn stem was laag en ruw. "Je mag hem niets vertellen en dat is voor zijn eigen goed. Ik had je dit moeten zeggen voor je hem zag. Dus voordat ik nu ga doen, het spijt mij."

Voor zijn woorden ook maar deftig geregistreerd waren in mijn brein was Asher al omgedraaid en lag Levi met gesloten ogen op de grond.

"Levi!" schreeuwde ik en probeerde naar hem toe te rennen maar ik werd tegengehouden door Asher. "Laat mij los! Nee! Wat heb je gedaan?!"

Asher drukte mij dichter tegen hem aan als Vincenzo Levi oppakte en hem wegdroeg. "Hij leeft nog," mompelde Asher in mijn oor. "Hij is gewoon bewusteloos."

"Waarom Asher? Hij heeft toch helemaal niets misdaan! Hij wist nog van niets!" riep ik en probeerde uit zijn grip los te komen.

"Daarom juist. Ik moest dat doen, voor hij te veel te weten kwam. Geloof mij Jane, dan zou je nog meer verdriet hebben dan nu."

"Dan is mijn verdriet toch weer jouw fout," snauwde ik en trok mij met één laatste ruk los van hem.

"Jane!" Hij greep mij weer bij mijn arm voordat ik zelfs nog maar een meter bij hem weg was.

"Wat Asher?" Ik keek hem vuil aan. "Je hebt juist mijn beste vriend bewusteloos geslagen nadat ik hem eindelijk, na ik-weet-niet-hoelang weer gezien heb, en je denkt dat dat gewoon mag? Zodat ik minder verdriet zou hebben? Jij bent de oorzaak van mijn verdriet!"

Zijn gekwetste blik was zichtbaar voor enkele seconden, maar toch zou ik hem nooit meer kunnen vergeten.

Zijn uitdrukking veranderde in één van onverschilligheid.  "Met Levi komt alles goed, we gaan gewoon zijn herinneringen aan de laatste paar minuten wissen. Daarna kan je hem een verhaal vertellen, wat je ook wilt, maar je mag niets over ons zeggen. Nu Jane, ik ga Vincenzo helpen."

Asher liep naast mij door naar de deur. Juist voor hij verdween blijf hij nog even staan.

"Het is nooit mijn bedoeling geweest om jou te kwetsen, maar als het om jou te beschermen is zou ik alles doen. We zullen de band snel vervolledigen Jane, of je dat wilt of niet."

En dan was hij verdwenen.