Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-Stalker 25

Kidnapped by my Vampire-Stalker #25

Asher keek mij wanhopig aan. "Jane-"

Ik schudde mijn hoofd en onderbrak hem. "Het wordt donker. Ik ga naar binnen."

Voor hij nog iets kon zeggen draaide ik mij om en liep terug richting de tuin. Ik wist dat Asher maar gewoon een maar stappen achter mij was, maar negeerde hem en wandelde gewoon terug naar het huis.

Ook al was het branderige gevoel in mijn lichaam er nog steeds, deze ik mijn best om het te negeren. Asher zou eerst boeten voor ik toe gaf.

Ja, hij zal hier voor boeten.

Vastberaden liep ik naar binnen en dan naar de slaapkamer. Asher volgde mij nog steeds, maar zei niets.

Als ik in onze kamer was, liep ik naar de kledingkast. Ik wou een slaapjurkje van mij pakken, maar stopte mezelf. Zonder er echt bij na te denken, draaide ik me om naar Asher zijn kant van de kledingkast en pakte er een t-shirt uit. Daarna deed ik de kast terug dicht en wandelde ik de badkamer in, waarna ik de deur op slot deed.

Zo traag als ik kon kleedde ik mij om en maakte mij klaar om te gaan slapen. Maar hoe meer ik bewoog, hoe erger het branderige gevoel werd.

Ik had Asher nodig. Maar dat branderige gevoel herinnerde mij eraan dat hij dit express gedaan had. En dat hij nu evenveel af zag als ik. 

Die gedachte pepte mij een beetje op. En ik moest toegeven dat het feit dat ik Asher zijn t-shirt aan had, het gevoel iets dragelijker maakte. Niet dat ik dat ooit zou toegeven.

Toen ik mijn tanden had gepoetst deed ik alles wat ik kon om langer in de badkamer te bijven, of eerlijk gezegd om Asher te ontwijken. Maar toen ik een halfuur later al twintig keer mijn haar had gekampt en mijn gezicht gewassen, besefte ik dat ik hem wel moest onderogen komen.

Dus opende ik vastberaden de deur en liep zonder Asher, die toen hij zag dat de deur openging onmiddellijk naast mij verscheen, ook maar een blik waardig te gunnen naar het bed. 

Zwijgend trok ik het deken van het bed en greep een kussen vast, daarna draaide ik me om en liep naar de zetel die in de hoek van de grote slaapkamer stond. 

"Nee, Jane, waag het niet." De kwade toon in Asher's stem deed me bijna stoppen met het deken en het kussen in de zetel te leggen. Bijna.

"Dit is je eigen fout Asher. Ik slaap hier, punt uit," antwoordde ik vastberaden en legde alles goed. Ik moest eerlijk toegeven dat de zetel er niet echt aanlokkelijk uitzag, zeker omdat het zo'n oud model was. Toen ik ging zitten en de veering in mijn achterwerk voelde prikken, wist ik dat het een zware nacht ging worden.

"Doe niet moeilijk Jane. We moeten vroeg of laat de band toch vervolledigen. Dat is het lot." Asher kwam voor mij staan en sloeg zijn armen over elkaar. Doordringend keek hij mij aan. "Ik heb het proces alleen wat versneld."

Ik keek hem kwaad aan en schudde mijn hoofd ongelovig. "Moeilijk? Gewoon wat versneld? Je wist goed genoeg wat er ging gebeuren. Je wist goed genoeg dat ik dit niet wou."

"Doe dit niet Jane," zei Asher en zette een stap dichter. "We gaan zo niet kunnen slapen, geloof mij."

Ik geloofde hem al, het feit dat Asher zo dichtbij was en ik hem niet kon aanraken was gewoonweg een kwelling.

"Ik zal wel goed kunnen slapen," loog ik."

Asher zuchtte en wreef gestresseerd over zijn voorhoofd. "Stop met koppig te zijn en ga terug naar het bed, Jane."

"Nee."

"Nu Jane."

"Nee, ik blijf hier, alleen. En jij gaat in dat bed slapen, alleen," reageerde ik en installeerde me dan goed in de zetel. 

"Jane," gromde Asher kwaad. Zijn ogen werden al donkerder. Hij stak zijn hand al uit alsof hij me uit de zetel naar het bed wou slepen, maar hij wist dat als hij me nu aanraakte, hij me nog kwader ging maken. "Ik slaap niet eens. Ga in het bed liggen."

Ik was totaal vergeten dat hij niet sliep.  Plots voelde ik me heel dom, terwijl ik mijn wangen voelde warm worden schudde ik mijn hoofd en keek ik naar overal behalve hem.

"Kan me niet schelen. Ik blijf hier."

Asher zuchtte nogmaals. "Goed." Daarna beende hij weg, de kamer uit.

Ik blies opgelucht mijn adem uit. Zonder om te kijken ging ik neer liggen en sloot mijn ogen. Maar hoe hard ik ook probeerde, ik geraakte niet in slaap.

Na een paar uur rond zitten te draaien gaf ik het op. Zuchtend zette ik mij recht een gooide de dekens van me af. Zo stil als ik kon pakte ik het deken en mijn kussen terug op en wandelde terug naar het bed. Asher was nergens te bekennen.

Vanaf het moment dat ik goed in het bed lag, begon de slaap mij al in te halen. Ik was zo weg op een bepaald moment, dat ik het niet eens duidelijk merkte dat er iemand naast mij in het bed kwam liggen. Of dat er een arm om mij werd heen geslagen en ik tegen een harde borstkas werd getrokken.

"Slaapwel Jane."

Ik werd alleen wakker. Langs een kant was ik heel trots, ik had het overleefd zonder Asher, maar langs de andere kant had ik het gevoel dat ik iets miste. Dat en het branderige gevoel was erger dan de dag ervoor. 

Nog voor ik volledig wakker was verscheen Arnold al in de kamer. 

"Ontbijt wordt binnen een halfuur geserveerd." En zo snel als hij verschenen was verdween hij ook weer.

Terwijl ik me daarna klaar maakte om naar beneden te gaan, vroeg ik me toch af waar Asher was. Mijn lichaam brandde zo fel. Ik moest hem gewoon zien, ook al wilde ik het zelf niet.

Asher was ook niet in de eetkamer. April en Vincenzo zaten daar wel.

"Goedemorgen," mompelde ik tegen hun en ging naast April zitten.

"Morgen," zei April vrolijk en glimlachte, waarna ze een slok van haar drankje nam. Ik dacht er zelfs niet meer bij na, ik wist wat het was en het stoorde mij niet eens meer.

"Goed geslapen?" vroeg Vincenzo beleefd. 

Ik knikte en besefte dan pas dat het ook echt zo was. Ik had inderdaad goed geslapen, alleszins toch nadat ik in het bed was gaan liggen.

"Weten jullie waar Asher is?" vroeg ik nadat ik een bord cornflakes had gemaakt.

Vincenzo knikte. "Ja, ik heb hem deze ochtend nog gezien. Hij is nu even weg, hij moest nog iets regelen."

Ik was opgelucht dat Asher niet was, dan was het vele makkelijker om bij hem uit de buurt te blijven. Maar toch voelde het niet goed dat hij niet bij was.

"Oké, dankje."

Asher bleef ook de hele middag weg. April en Vincenzo hielden mij gezelschap, en ik vond het eerlijk gezegd echt leuk bij hun, ook al zat ik de hele tijd met een oncomfortabel gevoel.

Het was pas in de late namiddag dat ik Asher terug zag.

Ik voelde zelfs dat hij in de kamer was voordat ik hem zag. En het moment dat we oogcontact maakten, ging er een rilling door mij heen. 

"Ik denk dat er iemand hier is die je graag wilt zien Jane," zei Asher en wees naar de deur. Traag ging de deur open en verscheen het bekende gezicht van mijn beste vriend.