Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 6

Kidnapped by my Vampire-stalker # 6

"Liefste."

Hij zat op het voeteinde van mijn bed.

Ik nam diep adem en negeerde hem. Ik greep de dekens steviger vast en trok ze dicht tegen aan.

Hij is er niet echt. Ik ben aan het dromen.

Mijn moeder, Em en Josh lagen al lang te slapen. Ik was paranoïde de hele avond sinds Josh die lolly had gekregen van die blonde man met rode ogen. Maar het meest was ik verward. Hij is toch alleen een creatie van mijn verbeelding? Was het gewoon toeval dat die man die Josh de lolly gaf op hem leek? Maar zijn waarschuwing...

Ik kneep mijn ogen toe en duwde mijn lippen op elkaar.

"Liefste, ik weet dat je wakker bent. Je hartslag versnelde."

Ik was vastberaden hem te negeren. Het is een droom.

"Jane, negeer me niet!" Hij trok de dekens met een ruk van me af.

Ik gilde en sprong van het bed af. De man greep mijn arm vast, draaide me om en drukte me tegen de matras aan met hem boven op me.

"Jane!" riep hij. Ik kon woede is zijn rode ogen aflezen.

Ik zweeg en bleef stil liggen, gewoon zodat ik hem niet verder zou kwaad maken.

Hij blies zijn adem uit en kalmeerde. "Weetje als je zo ongehoorzaam blijft, ga ik je moeten beginnen straffen, huh, nee misschien moet ik eerst gewoon een bezoekje brengen aan je broer." Er verscheen een kwaadaardige grijns op zijn gezicht.

Mijn hart zat nu bijna in mijn keel. En dan kreeg ik weer moed. Ik klemde mijn kaken op elkaar en siste. "Ga van me af!"

Hij grijnsde en liet me los, maar zette zijn handen aan weerskanten van mijn hoofd.

"Zo moedig, liefste," grijnsde hij.

"Laat me los."

"Nee."

"Ga weg."

"Nee."

Ik schreeuwde als hij met zijn hand over mijn wang wreef naar mijn nek toe. Hij drukte een hand op mijn mond.

"Stil!" siste hij kwaad.

Ik beet op mijn lip en deed mijn best het niet uit te schreeuwen van de pijn als hij zijn nagels in mijn huid drukte. De huid brak en ik voelde bloed over mijn wang lopen. Hij trok zijn hand terug. Vol afschuw keek ik toe hoe hij zijn vingers aflikte.

"Mmm, je proeft zo lekker," zei hij en grijnsde ziekelijk als hij in mijn ogen keek. 

Ik walgde en draaide mijn hoofd weg. "Wie ben je?" vroeg ik, mijn stem klonk zwak.

"Niet belangrijk," antwoordde hij. "Het belangrijkste is dat je weet dat je van mij bent."

"Wat?" vroeg ik en draaide mijn hoofd terug zodat ik hem kon aankijken. "I-ik ben van niemand."

Hij lachte voordat hij mijn kin weer vast greep en zijn gezicht heel dicht naar de mijne toe bracht. Zijn blonde haren streelde mijn voorhoofd. Ik huiverde.

"Je bent nu mijn eigendom, Jane." Zijn stem was gewoon een gefluister. Ik sloot mijn ogen en hield mijn adem in. Zijn adem, die naar munt rook, blies over mijn gezicht. "Ik kom je halen als het tijd is."

En dan was hij weg. Gewoon verdwenen.

Verward opende ik mijn ogen en keek de kamer rond. Er was niemand in de kamer. Ik ademde zwaar uit ben liet me terug op mijn bed neer vallen. 

Wat bedoelde hij met ik kom je halen als het tijd is? Wat het ook betekende, het was niets goed.

Ik ben niet meer inslaap gevallen die nacht. Ook al wist ik dat ik nu niet meer zo bang moet zijn van nachtmerries.

Ik was niet aan het dromen.

Die man was echt.

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

"Jane, alles oké? Je hebt een kras op je wang en je ziet een beetje bleek." Levi keek me bezorgd aan en greep mijn arm vast. "Jane, moet we naar de verpleegster gaan of..."

Ik schudde mijn hoofd en leunde tegen hem aan. "Nah, ik ben gewoon moe. Ik heb weinig geslapen."

En dat was waar. De hele nacht heb ik wakker gelegen, peinsend over de man met de rode ogen. Ik haat het dat ik er niets van begrijp. Dat ik gewoon niets weet. Het lijkt wel alsof ik constant in het donker zit en hij gewoon met me speelt. 

"Huh," zei hij en fronste. "Misschien moet je gewoon terug naar huis gaan."

Weer schudde ik mijn hoofd. "Bedankt voor je zorgen jeansmerk, maar ik overleef het wel. Ga nu maar naar de les. Ik heb toch studie."

"Oké," zei hij en fronste. "Ik wacht op je bij Frans." Hij gaf me snel een knuffel.

Ik trok terug en gaf hem een duw. "Jaja, ga nu maar."

Pas toen Levi de hoek om was gewandeld zag ik de zwarte schaduwaan de andere kant van de gang. Ik ademde scherp in en liep zo snel als ik kon naar het klaslokaal. 

"Nog even geduld liefste, dan kom ik je halen."