Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 23

Kidnapped by my Vampire-stalker #23

Asher's humeur was verslechterd het moment dat Vincenzo begon over Kade en Xenon, maar nu was het compleet verduisterd.

Vincenzo wist dat zijn beste vriend geen zin meer had om erover te praten en besloot van onderwerp te veranderen.

"Dus Jane hoe gaat het met jou? Is dat alles niet een te grote shock?"

Asher trok mij nog dichter naar zich toe en legde zijn kin op mijn schouder.

"Het was een beetje een shock. Het is niet elke dag dat je te weten komt dat vampiers bestaan. Laat staan dat je een soulmate hebt. Maar het gaat wel."

We wisten allemaal dat dat laatste een leugen was. Ja, ik ging Asher een kans geven, maar dat betekende niet dat ik oké was met alles wat er gebeurt was en waarschijnlijk nog ging gebeuren. Asher had gezegd dat ik moest veranderen en ik wist niet hoe ik me daarbij moest voelen.

"Ik weet hoe je je voelt," begon April met een kleine glimlach. "Ik kon het ook niet geloven eerst."

"Echt?" vroeg ik, opgelucht dat ik niet de enige was die dit heeft meegemaakt.

Ze knikte. "Ja, eerst geloofde ik hem niet. Dus zei ik dat hij het moest bewijzen. Toen hij dat deed freakte ik helemaal. Maar echt helemaal. Ik begon te roepen en te tieren zo luid als ik kon."

"Ik moet toegeven. Ik had op dat moment eventjes meer bang van haar dan zij van mij," zei Vincenzo en keek April liefdevol aan.

Als reactie glimlachte April en drukte een kus op zijn lippen. Het koppel bleef elkaar daarna zo intiem aanstaren dat ik niet anders kon dan mijn blik afwenden.

Na een tijdje kuchte Asher. "Jane en ik gaan naar boven. Arnold heeft een kamer voor jullie klaar gemaakt. Aan de andere kant van het gebouw," voegde hij eraan toe toen hij Vincenzo zag grijnzen. "We bespreken al de rest morgen wel."

Ik stond recht terwijl hij sprak. Asher volgde mijn voorbeeld en trok me daarna de kamer uit naar boven.

"Heb je honger?" vroeg hij zodra we de slaapkamer binnen kwamen.

Ik schudde mijn hoofd, maar op dat moment maakte mijn maag duidelijk dat ik wel degelijk honger had.

Een blos verscheen op mijn wangen en Asher grijnsde.

"Ik zal de keuken verwittigen. Zin in iets speciaals? We kunnen buiten in de tuin eten als je wilt. Je vond de tuin toch mooi?"

Dat was de eerste keer dat Asher zoiets vroeg en even was ik te verbaasd om te antwoorden door de verandering in zijn houding.

"Ik-- eum- In de tuin eten is prima. En ik heb wel zin in lasagne. Als dat kan," voegde ze er snel aantoe. Ze wou niet te veel vragen.

"Voor jou kan alles Liefste," antwoordde Asher en liep dichter naar haar. "Rust jij maar even uit. Ik zal je wel komen halen als het eten klaar is."

Ik knikte en ging op het bed liggen. "Oké. Dankjewel."

Asher glimlachte en drukte een kus op mijn voorhoofd. "Je hoeft mij niet te bedanken Liefste." En dan was hij verdwenen.

Asher zijn bijzonder vriendelijk gedrag was verbazend en misschien eenbeetje verontrustend. Maar lang dacht ik er niet over na. Want nog geen minuutje later dan dat ik mijn ogen gesloten had, viel ik al inslaap.

Ik droomde over Asher. Over ons. We waren gelukkig. Maar ik was niet meer menselijk. En voor ik het wist was ik in een nachtmerrie beland.

Ik had honger. Zo'n vreselijke honger. En Levi was daar. Een menselijke Levi.

"Nee, alsjeblieft Jane. Ik ben het, Levi," smeekte hij. "Jane nee, alsjeblieft, laat mij gaan."

Ik voelde mezelf grijnzen en voor hij ook nog maar de kans had om te schreeuwen had ik mijn tanden al in zijn nek gezet.

"NEE!"

"Jane! Wakker worden!" Ik voelde iemand aan mijn schouders schudden. "Jane, het is maar een nachtmerrie. Wakker worden."

Hijgend opende ik mijn ogen. Voor ik het ook maar kon stoppen vulde ze zich met tranen. "Ik wil dat niet Asher. Nee, ik kan het niet."

Asher staarde me bezorgd aan en kroop naast mij in het bed. Daarna ging hij rechtop zitten en trok me in zijn schoot.

"Sssh, het was maar een slechte droom. Er is niets aan de hand," fluisterde hij zachtjes in mijn oor en wreef over mijn rug.

"Ik kon niet stoppen. Ik had honger. Ik kon niet stoppen," snikte ik.

"Ik weet het. Het is oké." Asher bleef geruststellende dingen in mijn oor fluisteren terwijl hij over mijn rug wreef.

Zo bleven we een tijdje zitten. Wanneer ik genoeg gekalmeerd was stopte Asher met over mijn rug te wrijven en keek me veelzeggend aan.

"Ik weet dat dit alles plots en nogal veel voor je is liefste, maar ik beloof je dat alles goed zal komen. Dat was gewoon een nachtmerrie."

Asher wist waarover ik gedroomd had. Gelukkig ging hij er niet dieper over in, want ik had helemaal geen zin om erover te praten.

"Kom," mompelde hij toen in geen antwoord gaf. "Het eten is klaar."

Ik knikte en kroop van zijn schoot voor ik het bed uitstapte. Asher volgde mijn voorbeeld en trok zijn hemd recht, dat nu lichtblauw was, wat betekende dat hij zich omgekleed had terwijl ik sliep.

Twijfelend keek ik naar mijn donkerpaars jurkje en besloot het aan te houden. Het was toch gewoon maar met Asher dat ik iets ging eten.

"Ben je klaar?" Hij stond bij de deuropening, zijn hand naar me uitgestrekt.

Knikkend liep ik naar hem toe en nam zijn hand vast.

"Ik heb gevraagd of lasagne klaar wouden maken. April en Vincenzo kunnen ons helaas niet vergezellen. Ze zijn druk bezig. Vindt je dat erg?" vroeg hij als hij mij naar de tuin leidde.

Zonder iets te zeggen schudde ik mijn hoofd. Asher glimlachte en hield de deur van de veranda voor mij open.

Ik liep erdoor en mat Asher achter mij maakte ik mijn weg naar een netjes gedekte tafel op het terras.

Juist als ik mijn stoel wou vastpakken verscheen Asher voor mij en schoof mijn stoel achteruit.

"Alsjeblieft liefste."

Ik glimlachte dankbaar en ging zitten. Asher nam plaats tegenover mij.

Dezelfde meisjes als vorige keer brachten mijn lasagne nog geen minuutje later. Asher kreeg weer dezelfde rode vloeistof als vorige keer ingeschonken, wat ik nu zeker wist dat bloed was.

We aten is stilte. Of toch ik at en hij keek gewoon naar mij terwijl hij af en toe van zijn glas nipte.

Toen mijn bord en zijn glas leeg waren en werden afgeruimd sprak hij.

"Ik wil je iets laten zien, maar je moet beloven om niet weer een poging te doen om weg te lopen." Ook al zei hij dat al grijnzend, zijn rode ogen stonden serieus.

Mijn ogen werden groot en ik schudde mijn hoofd. "Nee, dat zal ik niet meer doen. Ik beloof het."

Hij glimlachte tevreden en plots voelde het alsof wat ik gezegd had een soort van belofte was dat voor meer dan alleen dat gold. Nu kon ik niet meer terug.