Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-Stalker 33

Kidnapped by my Vampire-Stalker #33

"Wat?"

Asher zuchtte. "Ga je mij nu echt te hele tijd onderbreken met je 'wat'. Ik ben hier wel een verhaal aan het vertellen hoor. Wil je weten hoe het zit of niet?" Hij was zo kalm. Alsof hij mij nu net niet vertelt heeft dat hij gestorven is, terug tot leven gewekt door een heks, en daardoor kan reizen tussen de wereld van de doden en die van de levenden.

"Dit is niet nieuw voor mij, Jane. Al wat ik je nu verteld heb, is meer dan 600 jaar geleden gebeurd."

"Voor mij wel Asher." Ik keek hem lastig aan. "Dit is allemaal nieuw voor mij. Sorry dat ik dit niet allemaal gewoon normaal vind."

"Zo bedoelde ik het niet Jane." Hij trok mij nog dichter tegen hem aan. "Je reageert nu al zo geschrokken en dat ie nog niet eens het ergste van het verhaal."

Mijn ogen werden nog groter. "Er is nog meer?"

Hij knikte, zijn ogen verlieten die van mij geen seconden. "Er is nog veel dat je niet weet Jane. Je hoeft het ook allemaal niet te weten. Ik kan nu gewoon stoppen met vertellen en dan-"

Ik onderbrak hem. "Nee, ik wil alles weten." Ook al dank ik niet dat ik nog veel meer aankon. Alles wat hij vertelde, voelde enorm surrealistisch voor mij aan. Maar in de vampierenwereld was dit de gang van zaken.

"Goed, zwijg dan." Zijn geduld begon langzaam om te raken. "Ik was sterker dan de Ouderen en dat wisten ze maar al te goed. Dus uiteindelijk moest ik gewoon hier en daar iets doen en dat was dan puur omdat ik er zelf zin in had. De Ouderen konden mij niet meer dwingen om iets te doen?"

Ik fronste, verward. "Konden? Als in verleden tijd?"

Asher blies gefrustreerd zijn adem uit en sloot zijn ogen. "Jane, voor de zoveelste keer. Zwijg. Het wordt allemaal wel duidelijk."

Ik zweeg onmiddellijk. Asher kwaad maken was wel het minste wat ik wou, nu toch alleszins niet.

Hij opende zijn ogen en ging verder. "Het altijd enorm frustrerend voor de Ouderen dat ze mij niet meer konden controleren. Hun hulpje hield er plots mee op." Een donkere lach ontsnapte hem. "Ze waren machteloos als het op mij aankwam. Maar ze moeten mij te vriend houden. Ik zou hen kunnen vermoorden en dat weten ze maar al te goed. Ik weiger om Xenon en Kade terug te halen en ze kunnen mij niet dwingen. Dus ja, ze zaagde alleen maar."

De vraag floepte eruit voor ik het kon stoppen. "Waarom wil je hen niet terughalen? Je broers bedoel ik?"

Mijn onderbreking leek hem niet zo veel te storen als ik dacht. Zijn ogen verdonkerde voor hij antwoorden.

"Xenon en Kade terughalen is niet zo maar een uitje naar de winkel." De arm die rond mij lag verstarde en hij duwde mij nog dichter tegen hem aan. "Om in limbo te raken, moet je langs de dood passeren."

Ik herinnerde mij nog dat hij daar al over verteld had, dat de dood en hem goeie vrienden waren. Ik herinnerde mij ook zijn kwade reactie toen ik daarnaar vroeg, dus besloot om gewoon te zwijgen.

"De dood is op zich niet zo erg. Een beetje nors, maar dat is gewoon omdat hij enorm eenzaam is als je het mij vraagt. Maar om daar te geraken is iets heel anders. Ik kan de wel reizen tussen de twee werelden, maar ik moet daar ook een prijs voor betalen. Elke keer dat ik reis, sterft er een klein stukje van mijn ziel."

"Ik dacht dat vampieren geen ziel hadden?"

Hij trok een wenkbrauw op. "Wij mogen dan wel koudbloedige wezen zijn, maar we hebben zeker en vast een ziel. Hoe kunnen er anders zielverwanten bestaan?"

Nu dat was logisch. "Ik snap het. Maar verlies je deeltjes van je ziel?"

Hij haalde zijn schouders op. "Ja, of toch wat er van overblijft. De eerste paar decennia dat ik mijn krachten pas had, deed ik het nog al vaak. Het is pas later dat je de gevolgen voelt. Het is alsof er allemaal stukjes van jezelf missen."

"Zoals een puzzel? Een waar stukken ontbreken?" Hij leek mijn onderbrekingen niet meer zo erg te vinden.

Asher knikte. "Ja ongeveer zoals een puzzel." Hij zweeg even en keek mij daarna aan. Als ik niet zo diep in zijn ogen staarde, had ik de pijn die erin zat misschien nooit gezien.

Er liep een rilling over mijn rug.

"Wat is er?" Ik was bijna bang om die vraag te stellen. En dat was niet omdat ik bang was voor het antwoord, maar omdat ik niet wou dat Asher zo'n pijn voelde.

Het duurde weer even voor hij spraken wanneer hij dat deed, stonden zijn ogen voorzichtig en gepijnigd. "Sinds dat ik jou gevonden heb Jane, is mijn puzzel groter geworden. Dat wil zeggen dat als ik reis, ik niet alleen stukjes van mijn ziel meeneem. Maar ook van die van de jouwe."

Ik beet op mijn lip. "Dat moet je Xenon en Kade toch gewoon niet gaan halen? Als je dat niet wilt natuurlijk." Ik voegde dat laatste er nog snel bij. Ik wou niet dat hij dacht dat ik mezelf zo belangrijk vond.

Hij schudde zijn hoofd. "Ze morgen eeuwig daar blijven van mijn part."

Ik haalde bijna opgelucht adem, maar de pijn en zorgen waren nog steeds zichtbaar in zijn ogen. Er was nog meer.

"Dat kan je ze toch gewoon niet gaan halen? Dan kan je de Ouderen toch gewoon negeren?" Nu was ik wel vang voor het antwoord.

Asher schudde zijn hoofd. "Dat is het nu juist. De Ouderen komen op bezoek Jane, en als ze weten dat ik jou gevonden heb, als ze weten dat je hier bent en ze vinden je..."

Zijn ogen werden pikzwart en zijn armen verstarde rondom mij. Met een grom ging hij verder.

"Als ze weten dat jij bestaat Jane, dan hebben ze geen ander middel nodig om de controle over mij te krijgen. Ze weten maar al te goed dat ik alles voor jou zou doen, dat jij mijn zwakte bent. Het enigen wat ze hoeven te doen is jou ontvoeren Jane. Of erger."

Ik zweeg en staarde naar onze handen, die elkaar nog altijd vasthielden. Het verbaasde mij eigenlijk dat mijn hand nog niet gebroken was met de sterkte waarmee hij mijn hand vasthield.

Asher had gelijk. Het was beter moest ik dit alles niet geweten. Dan had ik niet geweten dat een groep paranormale Ouderen mij wou ontvoeren, juist wanneer ik de vampier de mij eerst ontvoerd heeft wat begon leuk te vinden.

"Jane." Asher zijn stem klonk bijna wanhopig. "Nu mag je wel praten. Hel, nu wil ik zelfs liever dat je praat. Jane."

Hoe meer hij praten hou luider en dominanter zijn stem werdt.

"Jane, antwoord."

"Jane."

"Jane!"

Ik schrok wakker uit mijn gedachten en keek hem aan.

"Wat gaan we nu doen?"

Hij leek opgelucht dat ik normaal praatte en niet begon te wenen of een inzinking kreeg.

Zijn grip verzwakte en zag mijn kans om mijn volledig om te draaien, zodat mijn knieën aan weerskanten van zijn lichaam zaten en ik hem recht kon aankijken.

Er verscheen een grijns. "Nu deze positie vind ik helemaal niet mis."

Ik keek hem geërgerd aan. Hoe kon hij nu doen alsof alles wat hij daarjuist gezegd had niets was.

"Asher, doe serieus. Wat gaat er nu gebeuren?"

Hij legde zijn hand op mijn wang terwijl zijn grijns verbreedde.

"Wel hoe ik het zie is er maar een mogelijk oplossing."

Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar duwde zijn hand niet weg. "En dat is?"

"Ik verander jou in een vampier."

***
Gegroet mensen, momenteel zit ik in een drukke periode, dus de updates gaan uitgesteld worden tot binnen twee weken. Maar ik beloof jullie dat tegen eind januari, misschien eerder, dit verhaal af gaat zijn. Veel leesplezier en succes met de proefwerken of examens voor degene die dat hebben! Vergeet niet om op dat mooie sterretjes te drukken en te laten weten wat jullie ervan vonden!