Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 3

Kidnapped by my Vampire-stalker # 3

Ik rilde, duwde de zware schooldeuren open en wandelde snel naar binnen. Het sneeuwde verschrikkelijk hard en er was veel wind. Mijn kap vloog constant af.

"Jane, ik heb je zò gemist!" Levi Stanton, mijn beste vriend van tien jaar, kwam naar me toe gewandeld en gaf me een knuffel met één arm.

"Niet overdrijven jeansmerk, je hebt me gisteren nog gezien," mompelde ik en knuffelde hem terug.

Levi was een zwart harige jongen met babyface. Hij heeft grote donker blauwe ogen en heeft het lichaam van een zwemmer. Op school is Levi bekend als de allemansvriend. En ik ben de niemand die altijd naast hem loopt. Maar hey, dat is oké voor mij.

Hij rolde met zijn ogen en zette zijn knal groene muts af. "Ik heb je gezegd dat je moet ophouden met me zo te noemen. En schiet op. De bel gaat in exact vijf, vier, drie, twee-" Trrriiiinng.

Ik gromde en deed mijn sjaal uit. "Dat begint echt creepy te worden, Jeansmerk, je doet dat elke keer."

Levi trok zijn schouders op en gaf me een duwtje vooruit. "Hup, hup. We hebben Frans, en ik kan niet nog een nota krijgen. Mam vermoord me."

Ik lachte en verzette mijn rugzak op mijn schouders. Levi bleef me door de gangen duwen tot we aan het lokaal aankwamen. Juist voor ik de deur opende sprak Levi.

"Jane, wat heb jij in jouw nek? Een vampier beet?"

Mijn ogen werden groot en ik draaide me snel om zodat ik hem kon aankijken. "Nee, dat is gewoon een insectenbeet, Levi, oké?"

Emilie zei deze ochtend hetzelfde. En dan die droom...

Levi stak zijn handen ik de lucht. "Woah, oké oké, je hoeft me niet op te eten."

Ik zuchtte en wreef over mijn nek. "Sorry, Emilie zei dat deze morgen ook al en dan die dr-" Ik kapte mezelf af. Zou ik hem vertellen over die dromen? Het was toch gewoon een droom?

Levi trok een wenkbrauw op. "En dan die wat?"

Ik beet op mijn lip en draaide me terug om. "Niks niks, laten we maar naar binnen gaan."

"Te laat!" De leerkracht haar schrille stem echode door het lokaal. Ik hoorde Levi grommen terwijl hij de deur achter zich sloot.

"Sorry," mompelde ik tegen haar.

"Ga zitten. En neem jullie notities," snauwde ze een draaide zich weer om zodat ze verder op het bord kon schrijven.

Ik liep snel naar een lege bank achteraan in de klas en ging zitten. Levi kwam naast me zitten. Met een zucht haalde ik mijn mappen en een pen uit mijn rugzak.

Met een frons bracht ik de pen naar mijn lippen en beet gefrustreerd op het uiteinde van mijn stylo. Het irriteerde me dat ik de blonde jongen -man- niet uit mijn hoofd kreeg.

Wie was dat? En heeft hij iets te maken met die beet in mijn nek? Het is toch een insecten beet?

Hoe meer ik erover nadacht hoe harder ik begon te twijfelen.

Een briefje belande op mijn bank. Ik fronste en keek rond me. Levi zat naast me te grijnzen terwijl hij naar het bord staarde.

Hij kuchte. "Lees," kuch, "het," kuch, "briefje." Kuch.

Ik rolde mijn ogen. Subtiel Levi, subtiel. Ik opende het briefje en keek vlug op naar de leerkracht. Die druk op het bord aan het schrijven was. Ik las snel het briefje.

Die beet lijkt echt op een vampier beet, maar vampiers bestaan niet :) Maar het zou wel cool geweest zijn als je gebeten was door een vampier ;)

Ik trok een wenkbrauw op als ik de laatste zin las.

Wat? Schreef ik onderaan het briefje. Dus je vindt het oké als ik echt gebeten zou zijn door een vampier? Jeeez, bedankt jeansmerk.

Ik gooide het briefje terug naar hem en schreef vlug alles op een blad wat op het bord stond.

Bijna direct landen het briefje terug voor mij.

Wat?! Nee, Jane dat bedoelde ik niet! Ik bedoel gewoon dat er dan eindelijk wat gebeurt in dit godvergeten dorpje :)

Hij had een punt. In het dorp waar we woonde gebeurde bijna nooit iets. De laatste keer dat er iets spannends gebeurde was toen de dochter van de burgemeester 'vermist' was. Later bleek dat ze gewoon 's nachts via haar raam naar buiten was geslopen om bij haar vriendje te overnachten.

Ondertussen is de dochter van de burgemeester getrouwd - niet met haar vriendje van toen- en zwanger. Dus ja, veel gebeurt hier niet.

Dan bedacht ik me iets. Snel nam ik mijn pen weer vast een schreef verder.

En die mysterieuze moorden laatst? Dat is toch iets spannends?

Ik frommelde het briefje weer op en gooide het op zijn bank.

Een minuut later raakte er iets de zijkant van mijn hoofd. Ik draaide me snel om en keek Levi kwaad aan. Hij gaf me een onschuldige glimlach en wees naar de grond, waar het propje lag.

Ik raapte het op en keek naar de leerkracht. Ze was een jongen, wiens naam Jelle is, een preek aan het geven over zijn uitspraak. Wat ik heel hypocriet vond van haar aangezien zij als een koe klinkt als ze Frans spreekt.

Ik schudde mijn hoofd lichtjes en vouwde het propje open.

Wel oké, dat is iets spannends maar het is waarschijnlijk gewoon een pshyco ofzo die zijn slachtoffers graag dood prikt met naalden.

Ik grimaste lichtjes. Levi en Emilie leken te veel op elkaar dan zou mogen.

Ik draaide mijn hoofd en keek gaf hem een 'what the hell' staar. Levi haalde zijn schouders op en grijnsde. Ik snoof en schudde mijn hoofd. Rara.

De dag ging snel voorbij en voor ik het wist zat ik op de passagierszetel in Emilie's Mini Cooper.

"Hoe was school?" vroeg ze en wreef haar haar uit haar ogen.

"Pfff, hetzelfde. Levi en ik hadden weer een interessant gesprek over vampiers, ik was mijn lunch vergeten dus heb ik van dat vreselijk kantine voedsel ennnn dat was het," zei ik verveeld en staarde uit het raam.

Het was gelukkig gestopt met sneeuwen. Alles was nu bedekt onder een dikke sneeuw laag. De lucht was donker en het leek alsof het elk moment kon beginnen met onweren.

Emilie lachte. "Ik durf wedden dat hij ook zei dat je beet op die van een vampier leek."

Ik keek haar verbluft aan en zette daarna grote ogen op. "Zie, jij en Levi lijken zo hard op elkaar!"

Emilie keek me vlug geamuseerd aan voor haar aandacht weer op de weg te richten. "Wat? Heb ik het nog niet vertelt? Levi en ik zijn één. We zijn compleet het zelfde. We doen alles samen. Samen slapen, eten, douche-"

"Jakkes, oké hou op!" Ik begon te kokhalzen. De gedachte van Levi en mijn zus samen douchen maakte me ziek.

Emilie lachte. "Je bent zo onschuldig, Jane."

Ik sloeg mijn armen over elkaar en draaide mijn hoofd zodat ik weer uit het raam kon kijken. "Nee, dat ben ik niet."

"Oh Jane dat ben je wel, je bent ook vreselijk naïef en--" Ze begon plotseling te schreeuwen en de auto draaide naar links. De banden maakte veel lawaai op de natte asfalt.

Ik gilde en keek vooruit. Er stond iemand in het midden van de weg. Volledig omhuld in duisternis, behalve zijn gezicht. Ik snakte naar adem als ik zag wie het was.

De man van mijn droom. Degene die me gebeten had.

In een flits verdween hij weer.

Emilie draaide wild aan het stuur om de auto weer recht te krijgen en duwde dan op de rem. We waren allebei buiten adem.

"Holy shit!" riep Emilie en blies haar adem uit.

"Er-- er stond-- er stond een man voor de auto," zei ik zonder mijn ogen af te wenden van de plek waar de man stond.

"Wat?" vroeg Emilie. "Jane, er stond geen man, er stak ineens een hert de straat over."