Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 32

Kidnapped by my Vampire-stalker #32

"Wat?" De schok was duidelijk zichtbaar op mijn gezicht.

Asher zuchtte. "Dit is waarom ik het je niet wou vertellen." Hij pakte mijn arm vast en trok mij naar hem toe.

Ik zette mij onmiddellijk recht en schudde zijn hand van mijn af. Aan zijn blik te zien vond hij dat duidelijk helemaal niet leuk. "Nee Asher. Ik-- Wat gaat er gebeuren dan?"

Hij greep opnieuw mijn arm vast en trok me tegen hem aan voor ik ook maar kon tegen stribbelen. Omdat ik geen zin had in te vechten, plaatste ik mij op zijn schoot zodat ik hem kon aankijken.

"Dit is iets dat je mij zeker weten zou moeten vertellen, Asher." Ik keek hem doodserieus aan. "Je kan niet mij niet gewoon negeren en niets zeggen als het om zoiets gaat."

Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek mij kwaad aan. "Je hebt geen idee waarover het gaat."

Het was moeilijk, maar ik deed mijn best om even kwaad terug te kijken. Of toch zo kwaad als ik kon.

Het had duidelijk niet veel effect sinds zijn lippen begonnen te trillen, alsof hij probeerde om niet te lachen. Gefrustreerd blies ik mijn adem uit en maakte aanstalten om van het bed te kruipen en dus ook van zijn schoot.

Hij vond dat overduidelijk geen goed plan. "Nee, blijf zitten."

Ik sloeg mijn armen over elkaar. "Alleen als jij mij vertelt wat er aan de hand is. En echt alles, niets voor mij achterhouden, begrepen?"

Zijn ogen werden donkerder, maar hij knikte, hoezeer het hem ook niet aanstond.

Dat kon mij nu even niets schelen. Als Asher serieus was over ons, dan zal hij hier maar aan moeten wennen. Ik mag dat wel geen vampier zijn, maar ik ben wel nog steeds zijn andere helft.

"De Ouderen vragen hun af waarom ik de laatste tijd zo-" Hij likte zijn lippen en zocht naar zijn woorden, terwijl hij mij in de ogen staarde. "Zo in beslag genomen ben. Herinner je je dat ik je verteld heb over Kade en Xenon?"

Hij ging verder zonder te wachten op enige reactie van mij. Maar ik herinnerde mij het nog goed. Kade en Xenon waren Asher en Vincenzo hun broers en nadat ze iets gedaan hadden wat de Ouderen niet aanstond, zijn ze naar Limbo gestuurd. En Asher moest ze terughalen, sinds hij de enige was die dat kon.

"Normaal geef ik ze een of andere reactie wanneer ze dat vragen, iets in de aard van kus mijn prachtig achterwerk stelletje bejaarden. Maar de laatste tijd hebben ze niet echt een reactie van mij gehad. Ik had andere bezigheden."

Die andere bezigheden was ik. Een raar gevoel bekroop me. Asher zou in gevaar kunnen zijn door mij. En dat stond mij helemaal niet aan.

"Ze vragen zich af wat er aan de hand is. Dus natuurlijk komen ze dan langs. Ik had moeten weten dat dit zou gebeuren." Hij brak oogcontact en staarde kwaad naar de deur. "Ik had dit allemaal kunnen voorkomen als ik gewoon deed wat ze vroegen. Nu gaan ze naar hier komen en eens ze van jou weten." Hij keek mij terug aan en zijn openwerken bijna zwart.

Ik slikte. Ik durfde het amper vragen. "W-waarom mogen ze niet van mij weten?"

Asher sloot zijn ogen en legde zijn hoofd tegen mijn schouder. Mijn hart begon nog sneller te slaan. Voor een keer niet door Asher, maar door de angst van wat er nu zou komen.

Na een paar seconden stilte, die eindeloos te leken duren, sprak hij. "Ik weet niet goed hoe ik je dit moet uitleggen zonder je schrik aan de jagen," begon hij en keek mij terug aan. Voor de eerste keer sinds ik Asher kende, kon ik niet alleen woede in zijn ogen aflezen, maar ook paniek.

Ik legde mijn hand instinctief op zijn wang. "Ik denk niet dat ik meer schrik van jou kan hebben dan ik al heb." Ik probeerde de sfeer wat lichter te maken, maar die poging was duidelijk tevergeefs. Hij legde zijn hand over dat van de mijne en trok het van zijn wang af, maar hij liet mijn hand niet los.

"Jane, Ik ben al heel oud. Ik ben een van de oorspronkelijk vampiers, maar dat is niet alles. Ik ben niet gewoon een van. Ik was de eerste."

Mijn ogen werden groot en ik knikte, als teken dat hij verder moest gaan.

Zijn ogen begonnen nog donker te worden. "Ik heb een lange geschiedenis, Jane, een waar ik niet al te trots op ben. Soms toch. Sinds ik de eerste was, vonden de Ouderen mij speciaal. Ik heb jaren lang bij hun geleefd Jane. Ik heb hun smerige karweitjes moeten opknappen. En--"

Hij zweeg even en keek naar onze handen. "Je moet weten dat ik al lang gestopt ben met hun trouw hondje te spelen. De Ouderen kunnen mij nu niets meer maken." Opnieuw zweeg hij even en lachte dan levenloos met een woeste ondertoon. "Ofwel, ze konden mij niets meer maken."

Ik was helemaal in de war. "Asher , ik snap het niet."

Hij zuchtte en verduidelijkte het. "Ik deed alles wat ze vroegen. Ik martelde vampiers, mensen. Ik vermoordde wie ze ook wouden. Maar dat is niet blijven duren. Ik moest een vampier doden die zijn speciale vaardigheden zonder dat het hem kon schelen aan de mensen was aan het tonen. Maar toen ik op het punt stond om hem te vermoorden, verschenen uit het niets vijf andere vampiers. Ik had ze kunnen tegenhouden, maar het gevecht met die andere vampier had mij al afgezwakt." Hij keek mij terug aan. "Ik had gewoon iets oplettender geweest moeten zijn en dan--"

"Dan wat?" vroeg ik nieuwsgierig.

Hij gaf mij een geërgerde blik. "Laat mij uitpraten Jane. Anders stop ik."

"Sorry."

Hij negeerde mij en ging verder. "Dan had ik het misschien overleefd."

"Wat?" Ik schoot recht en trok mijn hand los uit zijn grip. "Overleefd? Als in niet dood? Dus dat wilt zeggen--"

Asher trok mij terug in zijn schoot. "Zwijg Jane en laat mij uitspreken." De irritatie was evident aanwezig in zijn stem.

"Sorry," herhaalde ik en wachtte opgejaagd tot hij verderging.

"Ze hadden mij vermoord, Jane. Ik was dood. Maar Migsna, Migsna was in buurt. Ze had alles gezien en wist perfect wie ik was. Ze wekte mij terug tot leven."

Ik hoefde gelukkig niet te vragen wie Migsna was. Dat verhaal had April mij verteld, het was de heks die haar ook geholpen had toen ze problemen had met Vincenzo. De schok die ik voelde toen ze vertelde dat heksen bestaan, was niets in vergelijking met die dat ik nu voelde.

"Dankzij Migsna was ik sterker, veel sterker dan de Ouderen. En niet alleen fysiek, nee, dankzij Migsna kan ik iets anders. Ik kan tussen twee werelden reizen. Die van de doden en die van de levenden."

Vergeet wat ik daarvoor zei. De schok die ik nu voelde, was groter dan al die andere keren bij elkaar geteld.