Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 20

"Jane," zei hij ademloos en bleef in de deuropening staan.

Ik bevroor en staarde hem geschokt aan voor woede overnam. Ik sloeg mijn ogen neer en draaide mijn hoofd naar de andere kant, wat een pijnscheut door mijn nek veroorzaakte.

April gaf me een geruststellende kneep in mijn schouder voor ze op stond en het onzichtbaar vuil van haar kleedje afveegde. "Ik denk dat jullie moeten praten," zei ze tegen niemand in het bijzonder. Dan richtte ze zich tot mij. "Ik ben bij Vincenzo als je mij nodig hebt."

Ik gaf haar een korte knik, maar draaide me niet om. Ze liep naar de deur en dan hoorde ik hem dichtvallen. Het stuk van het bed naast mij zakte in, maar ik deed mijn best om hem te negeren en was dan ook heel opgelucht toen hij mij niet aanraakte.

Asher schraapte zijn keel. "Jane--"

"Laat het." Ik deed mijn best om mijn stem zo kil mogelijk te houden. Ik was zo kwaad op hem dat hij me daar achtergelaten had. Maar ik probeerde weg te rennen en hij had me gewaarschuwd.

Nee, ik schudde mijn hoofd om die gedachte kwijt te raken. Hij heeft me in een kerker gestoken met twee hongerige vampiers. Dit was zijn fout.

"Jane," probeerde hij nogmaals. "Ik wist niet dat er nog iemand was. Ik was-- Ik was het vergeten."

Koppig stond ik op en marcheerde naar de ensuite badkamer. Ik opende de deur en gooide hem met en boze knal weer dicht. Ik liep naar de spiegel en ging ervoor staan. Er waren twee paar dikke ronde putjes aan weerskanten van mijn nek te zijn. Tranen verschenen in mijn ogen en ik zuchtte gefrustreerd. Waarom ik toch altijd?

"Jane, alsjeblieft. Het spijt me," hoorde ik Asher zeggen van de andere kant van de deur. "Doe de deur open."

Hem negerend draaide ik de kraan open en gooide wat water in mijn gezicht, in de hoop dat het me wat wakker maakte. Want eerlijk, ik zag er dood uit.

"Jane!" Asher bonkte een paar keer op de deur. "Jane alsjeblieft! Doe de deur open!"

Ik zuchtte en droogde mijn gezicht af met een handdoek voor ik me omdraaide en gaten in de deur boorde met mijn ogen. Voor een keer wenste ik dat ik superkrachten had zat ik hem met mijn laser-ogen zou kunnen doen verdwijnen.

"Ga weg Asher," zei ik en leunde tegen de deur aan. "Ik wil alleen zijn."

"Vergeet het," zei hij geïrriteerd. "Kom nu alsjeblieft die badkamer uit."

"Nee."

"Jane!" riep hij en bonkte nogmaals op de deur.

Geschrokken deed ik een stap achteruit. Mijn ogen wijde en mijn hartslag versnelde. Ook al wist ik dat Asher me niets zou doen was ik toch bang. Tranen begonnen weer over mijn wangen te lopen en ik zakte neer op de grond. Een snik verliet mijn mond en ik trok mijn knieën op tot tegen mijn borstkas.

"Verdomme Jane," riep Asher wanhopig. "Open de deur of ik trap ze open!"

Ik reageerde niet en een paar vloog de deur verder de badkamer in, mij bijna rakend. Ik kneep mijn ogen toe en snikte.

"Jane--" Asher ging naast me zitten en trok me op zijn schoot. "Het spijt me, blijf alsjeblieft hier."

Een hartbrekende snik verliet mijn mond en ik liet mijn hoofd tegen Asher zijn schouder leunen. Zelf had ik geen idee waarom ik opeens in huilen uitbarstte, maar ik was moe, mijn nek deed zeer en ik miste mijn familie.

"Shh Liefste, alles komt goed," zei hij en drukte een kus tegen mijn voorhoofd. Hij wreef een paar keer over mijn rug, die schokkend op en neer ging door mijn gehuil.

Ik had geen idee hoe lang we daar zaten. Het enige wat ik wist dat terwijl Asher zachtjes geruststellende woorden in mijn oor fluisterde ik traag in slaap viel.

                                                                                 ***

Langzaam kwam ik weer bij bewustzijn. Ik knipperde een paar keer en merkte op dat ik weer in de kamer lag waar ik altijd in wakker werd. Ik draaide me om en zag Asher in een zetel naast me zitten.  Mijn hart sloeg een slag over toen ik zag dat hij mijn hand vast had.

Hij leek te slapen. Ik zag mijn kans en mijn ogen scande over zijn hele lichaam. Ik moest toegeven dat hij er goed uitzag. Asher had een wit hemd aan met de eerste paar knoopjes los, waardoor ik zijn licht bruine borstkas goed kon zien. Hij droeg een zwarte geklede broek en ergens deed hij mij wel denken aan een rijke, business man. Zijn haar lag warrig, aslof hij er wel duizend keer met zijn hand was doorgegaan. Spijtig genoeg kon ik zijn ogen niet zien. Zijn ogen. Dezelfde ogen die elke keer als hij me aankeek aanvoelde alsof ze in mijn ziel konden kijken.

"Mijn schoonheid aan het bewonderen liefste?"

Een blos verscheen op mijn wang als ik zag dat hij zijn ogen nu echt open had. Ik slikte moeizaam en schudde dan mijn hoofd lichtjes.

Asher lachte zachtjes. "Jane, altijd even koppig. Hoe voel je je?"

Ik probeerde hem te zeggen dat ik oké was, maar het enige geluid dat uit mijn keel kwam was een schor geluid. Waarschijnlijk van al dat gehuil gisteren. Een grimas verscheen op mijn gezicht als ik terug dacht aan mijn uitbarsting. Maar ik denk dat ik het gewon nodig had. Zodat ik beter kon nadenken.

Ik had niet eens door dat Asher een glas water was gaan halen.

"Hier," zei hij en gaf me het glas.

Ik ging recht zitten voor ik het glas aannam. "Dank je," zei ik als ik gedronken had.

Asher nam diep adem en wreef nerveus over de achterkant van zijn hoofd. "Wel, je ziet er beter uit. Ik zal je wat privacy geven. Ik denk niet dat je me hier wilt," mompelde hij, ook al kon je zien dat hij helemaal niet wou weggaan.

Ik zie niets als hij zich omdraaide en langzaam naar de deur liep.

Prober het en geef hem een kans. April haar woorden echode door mijn hoofd en ik zuchtte.

"Asher wacht," zei ik twijfelend. Ik haalde diep adem en ging verder. "Wil je hier blijven? Ik vind het niet erg, ik zou wel nog een paar uur slaap kunnen gebruiken."

Op vampier snelheid, iets wat mij nog steeds verbaasde, liep hij naar me toe. Hij wou terug gaan zitten, maar ik hield hem tegen. Asher zijn expressie verzachte als hij zag dat ik het deken omhoog hield. Zonder een woord te zeggen trok hij zijn schoenen uit en kroop hij onder de lakens. Met een nerveuze expressie gooide hij een arm over mijn middel en trok me langzaam tegen hem aan. Alsof hij verwachtte dat ik elk moment zou wegvluchten.

Ik gaf hem een geruststellende glimlach en hij glimlachte terug.

"Slaap zacht liefste," fluisterde hij en drukte een kus tegen mijn voorhoofd.

Als ik hem toch een kans gaf kon ik er beter helemaal voor gaan, was mijn laatste gedachte voor ik inslaap viel, wat had ik immers nog te verliezen.

EINDELIJK! WOEHOE! Nu hopen dat Asher het niet verpest... XP

A/N: Dit verhaal is voorlopig on hold. Sorry, maar ik ben volledig de draad kwijt.