Ik werd wakker door zonlicht dat op mijn gezicht scheen. Ik geeuwde en draaide me om in het comfortabel bed. Mijn hoofd kwam in contact met iets warm en hard.
Zuchtend maakte ik een tevreden geluidje. "Levi hoe laat is het?"
Een onmenselijke grom zorgde ervoor dat de realiteit met een harde klap op me neer kwam. Ik opende mijn ogen en zag twee bloedrode ogen terug naar me staren. Een stille schreeuw verliet mijn mond en ik probeerde van hem weg te raken. Maar twee armen hielden me stevig in mijn plaats.
Wanneer was hij bij me in bed gekropen? Waarom is hij hier?
"Zeg dat mormel zijn naam nog een keer en ik wring zijn nek om."
Ik hield op met bewegen en slikte moeizaam. Dit was nu al de tweede keer dat hij dreigde om Levi iets aan te doen. En aan zijn stem te horen wist ik dat het geen leeg dreigement was.
"Het is 7 uur. Slaap nog wat."
Hij duldde geen tegenspraak en duwde me nog dichter tegen hem aan. Ik besloot om niet tegen te stribbelen en sloot mijn ogen, wensend dat als ik wakker werd, ik veilig naast een snurkende Levi lag. En niet naast de man die me ontvoerd heeft.
Helaas werd ik terug wakker naast mijn ontvoerder. Ik wist niet perse dat hij naast me lag doordat ik zijn adem voelde. Of doordat ik zijn hart hoorde kloppen. Maar omdat hij me hard tegen zijn borstkas duwde. Zijn armen vormde als een kooi om me heen waar ik onmogelijk uit kon ontsnappen.
"Liefste? Ben je wakker?" Zijn hese stem klonk niet als die van iemand die net wakker was. Integendeel het klonk even hard als deze ochtend. Alsof hij niet geslapen had.
Mijn hartslag versnelde, maar ik hield mijn ogen gesloten.
Ik hoorde een grom. "Ik vind het niet leuk als ik geen antwoord krijg, liefste."
Ik slikte moeizaam en open langzaam mijn ogen.
"Ja ik ben wakker," antwoordde ik met een beverige stem.
De man naast mij verzette zich. Hij ging recht zitten en trok mij als een lappenpop op zijn schoot. Het moment dat mijn ogen contact maakten met zijn rode bekroop een raar gevoel me. Het was een klein beetje angst ge-mixed met veiligheid en geluk. En daar had ik het meeste schrik van.
Waarom voelde ik me veilig bij hem? Hij heeft me ontvoerd en Levi bedreigd. Ik zou me alles behalve veilig bij hem moeten voelen. En geluk? Waarom zou ik me gelukkig moeten voelen? Omdat ik in de armen lag van een ongelooflijk knappe, onweerstaanbare man?
Misschien.
"Heb je honger liefste?" Zelfs zijn stem was perfect.
Ik wilde nee zeggen, maar mijn maag verraadde mij.
De man lachte. "Dat neem ik als een ja."
Hij stapte uit het bed, met mij nog steeds in zijn armen. Zonder een woord te zeggen droeg hij me uit de kamer naar beneden. Het huis was stil. Mijn ontvoerder droeg tot in een kamer met een grote, lange tafel en zette me in een stoel. Hij ging naast me zitten en gaf me een kleine glimlach. Plots kwam Arnold de grote eetzaal binnen. Hij maakte een kleien buiging en rechtte zijn rug dan.
"Brunch wordt geserveerd."
En dan kwamen er drie meisjes binnen gewandeld met een schotel in hun handen. Ze droegen een zwarte jurkje met een witte schort. Het waren dienstmeiden. Het eerste meisje plaatste een bord met spek en een omelet voor met. Het tweede meisje plaatste een fles fruitsap op tafel een een glas. Langzaam schonk ze het glas in en ging dan naast het eerste meisje staan achter mij. Ik draaide me naar hun om en gaf hun een kleien glimlach. Ik was heet nieuwsgierig naar waarom er dienstmeisjes waren. Dat gebeurde toch alleen maar honderd jaar geleden?
JE LEEST
Kidnapped by my Vampire-stalker
Vampire's Morgens wakker worden met een vampier beet is geen pretje. Zeker niet als de vampier die je gebeten heeft, je stalkt. Hoe hard Jane ook probeert, ze krijgt die blonde vampier niet uit haar hoofd. Een van de redenen is dat hij haar elke nacht een...
