Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 5

Kidnapper by my Vampire-stalker # 5

"Jane, hallo, aarde aan Jane," Levi wuifde met zijn hand.

Toen ik niet reageerde gooide hij zijn handen in de lucht. Voor ik het wist raakte iets zwaars de zijkant van mijn hoofd.

Ik wreef over mijn hoofd en keek kwaad naar Levi. "What the hell Levi?!"

Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me neutraal aan. "Je was precies op een andere planeet."

Ik sloeg mijn ogen neer. "Dus dan gooi je maar een--" Ik keek naar het boek op de grond en wierp dan een woedende blik naar Levi. "Een freaking altas tegen mij?"

Hij preste zijn lippen op elkaar en schudde zijn hoofd. "Ik stond hier al vijf minuten jouw naam te roepen. Waar zat je met je gedachten? Een oogje op iemand?" Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.

Ik rolde mijn ogen. "Nee, Levi. Ik ben gewoon gestrest."

Hij keek me sceptisch aan, maar zei verder niets en nam een hap van zijn appel.

De waarheid was dat ik al heel de ochtend met mijn gedachten bij de man van mijn dromen zit.

Wel nachtmerries eerder.

Toen ik 's ochtends opstond, was er niets dat kon bewijzen dat die man echt was. Ik had zelfs geen beten in mijn nek. Dus kwam ik tot de conclusie dat het een nachtmerrie was.

Ja, een levensechte nachtmerrie.

"Jane, je doet het weer!" riep Levi en keek me geïrriteerd aan. "Wat is er? Je doet raar."

Ik schudde mijn hoofd en keek hem verontschuldigend aan. "Sorry Levi."

Hij snoof keek de andere kant op.

Ik zuchtte. "Soooowwwy Levi." Ik ging recht voor hem staan en pruilde. "Sowwyyy, vergeef me?"

Hij snoof. "Nee."

Ik rolde mijn ogen. Koppigaard. "Ik betaal je lunch morgen."

Hij keek me met neer geslagen ogen aan. "En overmorgen?"

Resoluut mompelde ik een ja.

Levi grijnsde en en sprong op om me een knuffel te geven. "Te gek, nu neem ik is het duurste."

Ik duwde hem van me weg. "Natuurlijk."

Ik nam mijn rugzak en hees hem over mijn schouder. De bel ging en ik zei dag tegen Levi en vertrok naar het aardrijkskunde lokaal.

#########

"Jane, let jij even op Josh? Ik moet naar de winkel!" riep mijn moeder van beneden.

"Mam, kan Em dat niet doen? Ik moet studeren," riep ik terug.

Ik hoorde gestamp en daarna zwaaide mijn kamerdeur open.

"Jane! Ik vraag je dit voor een keer! Pas even op je broertje! Emilie is bij een van haar vriendinnen." Mijn moeder keek me kwaad aan en zette haar handen op haar heupen.

Ik zuchtte en sloot mijn wiskundeboek. "Sorry mam," mompelde ik terwijl ik schuldig naar de grond keek. "Ik let wel op Josh."

Mijn moeder glimlachte naar me en gaf me een kus op mijn voor hoofd. Voor ze mijn kamer uitliep zei ze dat ze binnen een uur terug was.

Ik wreef met mijn hand door mijn haar en kreunde.

Mijn tekort aan slaap begon echt door te wegen.

Dat of ik ging mijn regels krijgen.

"Jane?" De zachte, kinderachtige stem van mijn kleine broer haalde me uit mijn gedachten.

"Ja?" Ik draaide me op en zag hem in mijn deur opening staan. Zijn knuffel, Baboe, wat een nijlpaard achtige beer was, in zijn ene hand en een speelgoed auto in zijn andere hand.

"Kom je spelen?" vroeg hij en keek me aan met zijn grote chocolade bruine ogen.

Ik glimlachte naar hem. "Ja, ik kom."

Hij grijnsde en rende naar zijn kamer.

Ik stond recht en geeuwde.

Damn, ik moet vroeg mijn bed in.

"Jane, haast je!" riep mijn broer ongeduldig en ik rolde mijn ogen.

"Ik kom al Josh," terwijl ik de kamer uit liep wist ik zeker dat er iemand in de hoek van mijn kamer stond. In de schaduw. Ik voelde het gewoon. Hij was me aan het bekijken.

Mijn ademhaling versnelde en een naar gevoel bekroop me als ik naar Josh zijn kamer wandelde. Toen ik zijn deur openduwde zag ik dat hij er niet was.

"Josh?" riep ik en keek de kamer rond. "Josh? Waar ben je?"

Gepanikeerd liep ik naar zijn kast. Als we verstoppertje spelen gaat hij zich daar altijd verstoppen. Alleen was het dit keer geen verstoppertje.

Hij zat niet in de kast.

Ik duwde de kastdeur terug toe. "Josh, dit is niet grappig! Waar ben je?" Dan zag ik het.

De zwarte schaduw in de hoek.

Mijn ademhaling stokte en ik struikelde een paar stappen achteruit.

"Josh!" schreeuwde ik en rende de kamer uit. "Josh!"

Voor ik het wist botste ik tegen iemand en viel op de grond.

"Jane!" Mijn vijfjarig broertje keek me grijnzend aan en boog zijn hoofd voorover. "Wat doe je op de grond?"

Zo snel als ik kon stond ik rechten trok mijn broer in een knuffel. "Josh, waar was je?"

Ik trok terug en bekeek hem. Hij was oké. Behalve dan dat hij een grote, rode lekstok in zijn hand had.

"Wat? Josh, van wie heb je die lolly? Ik weet zeker dat wij dat niet hebben."

Hij keek naar zijn lolly en zijn grijns verbreedde. "Van die blonde man met de rode ogen."

"W-wat?" stotterde ik bang. "Wie? Waar?"

Josh keek me raar aan. "Die man dat juist aan de deur was."

Verward keek ik hem aan. "Josh, de deurbel is niet eens gegaan. Er kan niemand aan de deur geweest zijn."

Josh schudde zijn hoofd. "Jane nee, de deurbel ging. Jij was nog in je kamer dus heb ik opengedaan."

"Josh, wanneer is de bel gegaan?" Ik bukte me zodat ik op oog hoogte met hem was.

"Net nadat mama vertrokken is. Daarna kwam ik vragen of je mee wou spelen," antwoordde hij.

Mijn ogen wijdde. Ik weet zeker dat ik geen deurbel gehoord heb. "Josh, wat wou de man?"

"Oh ja, ik moest van hem zeggen tegen jou; ik heb honger," vertelde mijn broertje en keek me dan verward aan. "Waarom zou hij zeggen? Heb je hem geen eten gegeven, zus?"

Mijn hart klopte in mijn keel. Het was de man van mijn droom.

Ik negeerde zijn vragen en keek hem in de ogen. "Josh, wat zei hij nog?"

Josh schudde zijn hoofd. "Hij gaf me een lolly en vertrok."

Ik zuchtte en greep Josh zijn schouder stevig vast. "Josh, nooit de deur opendoen behalve als mama, Em of ik erbij zijn, begrepen?"

Josh knikte hevig. "Oké Jane."

Die nacht had ik weer een nachtmerrie.