Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 28

Kidnapped by my Vampire-stalker #28

Ik had geen idee wat ik tegen hem moest zeggen. De waarheid kon ik hem niet zeggen en liegen ging ook zeker niet.

Om het onderwerp te ontwijken besloot ik over iets anders te beginnen. "Hoe voel je je?" vroeg ik bezorgd en greep zijn hand terug vast.

Hij keek verloren rond de kamer en knikte. "Goed, denk ik," mompelde hij en keek mij met vragende ogen aan. "Jane, wat is er gebeurd? Waar ben ik?"

"Wat is het laatste dat je je kan herinneren?" vroeg ik nieuwsgierig. Dan wist ik in hoeverre ik mijn verhaal moest verzinnen.

Hij fronste, waaraan je kon zien dat hij diep nadacht. "Ik-- ik kan mij herinneren dat ik jou zag en dan die andere oude vent, Asdinge--"

"Asher."

Hij negeerde mij en ging verder. "Die kwam tussen ons gesprek. Hij zei iets van--" Zijn ogen werden nog groter en hij keek mij paniekerig aan. "Je bent ontvoert Jane!"

Ik was opgelucht dat hij zich verder niets meer herinnerde. Dit zou al moeilijk genoeg zijn om uit te leggen.

Ik schudde mijn hoofd. "Nee Jeansmerk, ik ben niet ontvoert. Ik--" Ik slikt en dacht diep na.

"Ik heb Asher lang geleden ontmoet en het klikte tussen ons," vertelde ik verder. Het was soort van de waarheid, gewoon in een anders jasje.

Levi keek mij verward aan. "Het klikte tussen jullie?"

Ik knikte. "Ja, het klikte. Asher is een-- goed iemand, Levi, echt waar."

"Dat verklaard nog steeds niet waarom je hier zit. En niet bij ons, thuis."

Ik beet op mijn lip. "Omdat-- Ik wou bij Asher zijn. Dus ben ik weggelopen met hem."

Levi trok ongelovig zijn wenkbrauwen op. "Je bent weggelopen? Dat kan niet, dat is niets voor jou."

Ik knikte. "Ik weet het, maar toch... Asher is speciaal. Ik heb hem nodig. En hij mij."

Levi lachte ongelovig. "Dus je bent weggelopen omdat je verliefd bent? Dat is belachelijk Jane. Waarom zou je in godsnaam weglopen? Waarom kon je Asher niet gewoon aan ons  voorstellen, zoals normale mensen?"

Denk Jane, denk.

"Zoals ik al zei Asher is speciaal. Er zijn dingen gebeurt die-- thuis blijven ging gewoon niet."

Zijn ogen werden groter van verbaasdheid. "Dingen gebeurt? Jane nee zeg niet-- ben je zwanger?"

Mijn wangen werden rood en ik schudde wild mijn hoofd. De gedachte aan Asher en ik die zo'n dingen zouden doen. Nee.
"Zwanger? Oh mijn God nee, Levi! Dat bedoelde ik niet!"

Hij zuchtte opgelucht, maar twee seconden later was zijn achterdochtige blik terug. "Wat is er dan? Waarom ben je weggelopen?"

Ik greep Levi zijn hand vast. "Het ligt moeilijk om het je uit te leggen, Jeansmerk, maar je moet mij geloven als ik zeg dat ik weg moest."

Levi keek naar de grond. "Je hebt het gewoon afgebold Jane, hoe kun je zelfs zo iets doen? Ons gewoon in de steek laten. Weet je wel hoe moeilijk we het hebben gehad? Je mama, Emilie, Josh?"

"Dat was niet mijn bedoeling," antwoordde ik snel en voelde druk achter mijn ogen opbouwen. "Het was echt niet de bedoeling om dat jullie aan te doen, maar het ging gewoon niet anders. Jullie zouden gevaar lopen moest ik niet weggegaan zijn."

Levi keek mij niet begrijpend aan. Ik kon het hem niet allemaal uitleggen. Ik mocht het hem niet uitleggen. De waarheid kon ik niet vertellen dat wist ik. Maar Levi had gelijk. Ik had mijn familie en vrienden in de steek gelaten. Toen misschien niet bewust, maar nu-- nu koos ik er zelf voor dat ik van hen wegbleef, omdat ik het hele verhaal kende. En dan mochten zij nooit weten.

"Ik kan het je niet vertellen," gaf ik eerlijk toe. "Dat gaat echt niet."

Levi begon zichtbaar boos te worden. "Hoe bedoel je 'dat kan je niet vertellen'?" Zijn stem werd iets luider. "Jane, wat bedoel je met gevaar?"

Ik beet op mijn lip en voelde mijn ogen vol met tranen lopen. "Het gaat gewoon niet Levi, je moet mij geloven. Als ik niet weggegaan was, zouden er vreselijke dingen gebeurt zijn. Daarom kan ik ook niet terug. Alsjeblieft Levi, vertrouw mij als ik zeg dat het niet veilig is als ik je alles vertel. Het spijt mij dat ik weg moest. Echt waar, maar het kon niet anders. Asher en ik moesten weg. Er mocht echt niets met jullie gebeuren." Mijn stem werd wanhopiger naarmate ik naar het einde van mijn monoloog vorderde.

Levi zijn gezichtsuitdrukking werd triestig. "Maar..." Hij wist niet wat zeggen, want hij had de wanhoop ik mijn stem gehoord.

Ik veegde de paar tranen die ontsnapt waren weg met de rug van mijn hand en greep toen terug die van Levi vast. "Sorry Levi. Ik hou van jullie, maar het is echt beter zo."

Levi kneep hard in mijn hand. "Ik begrijp het niet Jane. Echt niet. Maar... Als jij zegt dat het zo beter is, dan geloof ik je. Hoe moeilijk het ook is."

Ik glimlachte flauwtjes naar hem, verdrietig dat hij gelijk had. Maar toch ook blij dat hij het begrijp, ook al kon ik hem niets vertellen.

"Nu," ging Levi verder en kuchte. "Ik wil die Asher waar je stapel verliefd op bent wel eens ontmoeten, deftig bedoel ik dan. Want eerlijk gezegd, van wat ik tot nu toe van hem gezien heb, bevalt mij niet echt.

Ik lachte en gaf hem gelijk. Asher was inderdaad niet goed in positieve eerste indrukken, dat wist ik uit ervaring.

"Hij is niet zo erg als je hem beter leert kennen," probeerde ik het goed te praten. "Hij is gewoon nogal over beschermend over mij."

"Dat heb ik gemerkt," zei Levi en blies zijn adem uit. "Hoe lang kan ik hier blijven Jane?" Zijn uitdrukking werd terug serieus, alsof hij besefte dat wat ik vertelde ook serieus was.

Ik schudde somber mijn hoofd. "Ik heb geen idee. Maar je kan best niet te lang wegblijven. Ik wil niet dat ze zich thuis nog meer zorgen maken." Dat laatste zei ik heel stilletjes terwijl schuldgevoel over mij kroop.

"Dat had ik al gedacht," mompelde hij, daarna keek hij mij aan en glimlachte. Het was een oprechte gelukkig glimlach met toch een droevige ondertoon. "Ik ben toch blij dat ik je nog gezien heb Jane, zelfs al was het maar even. Het voelt beter om te weten dat alles goed met je gaat."

Ik gaf hem een zwakke glimlach terug. "Ik hou van jou, Jeansmerk en ik ga je missen als je weg bent."

Hij grijnsde ondeugend. "Zo snel ben je niet van mij af Jane. Eerst Asher nog eens bekeuren."

Ik lachte. Dat was tenminste eens een positief vooruitzicht.