Kidnapped by my Vampire-stalker

Kindapped by my Vampire-stalker 22

Kidnapped by my Vampire-stalker #22

"Broers?" herhaalde ik met opgetrokken wenkbrauwen. Ik keek kort naar Asher, dan naar Vincenzo en April, voor ik mijn blik terug op Asher liet rusten. 

Asher knikte met op elkaar geklemde kaken. "Ja, onze broers. De andere oorspronkelijken."

"Ik wist niet dat je nog andere broers had dan Asher," zei April en keek haar zielsverwant met een beschuldigde blik aan. "Dat heb je me nooit vertelt."

Vincenzo trok haar dichter tegen hem aan en keek haar verontschuldigend aan. "Ik weet het, sorry. Maar er is een rede."

Ze kroop uit zijn armen en sloeg de hare over elkaar. "Ik hoop dan maar dat het een goeie is."

"Ja, dat is ook zo," zei Vincenzo en probeerde haar terug tegen zich aan te trekken, maar April liet zich niet doen. 

Ze keek streng naar Asher en dat terug naar Vincenzo. "Vertel. Jane en ik willen het graag weten."

Ik knikte. "Ja, inderdaad. Vertel."

Vincenzo en Asher keken elkaar kort aan, waarna ze weer naar ons keken.

"Het is niet dat ik het voor je geheim wilde houden April," begon Vincenzo. "Ik zou nooit iets voor jou willen verbergen. Maar Kade en Xenon zijn niet bepaald personen waar we trots op zijn."

"Hoezo niet? Wat hebben ze misdaan dan?" vroeg April nieuwsgierig.

Vincenzo kuchte. "Het is eerder wat ze niet gedaan hebben. Het zit zo, omdat wij een van de oorspronkelijke vampiers zijn, horen wij tot een bepaalde orde of hoe je het ook wilt noemen. Kade, Xenon, Vincenzo en ik zijn samen getransformeerd. We zijn niet echt broers, onze moeder en vader zijn bij ieder van ons andere mensen. Maar sinds we nu toch een soort van bloedverwanten zijn, hebben we ons altijd broer genoemd. Toen we verandert werden-"

"Che non dovrebbero sapere," onderbrak Asher hem geïrriteerd . "Dat is niet belangrijk." (Dat moeten ze niet weten.)

Vincenzo zuchtte en ging verder. "De oorspronkelijke vampiers worden verwacht zich bij de Ouderen te voegen."

Nu onderbrak ik hem. "Wie zijn de Ouderen?" vroeg ik.

April antwoorden deze keer. "Dat is een orde van mensen met bovennatuurlijke krachten. Niemand weet juist waar ze vandaan kwamen of wie ze zijn. Ze zijn er gewoon. De Ouderen zijn degene die het bovennatuurlijke rijk staande houden."

Asher knikte. "Ze zijn ouder dan ons, en dat zegt al veel."

"Asher en ik hebben ons bij de Ouderen gevoegd. We hebben gedaan wat ze vroegen en daarna zijn we gestopt. Maar Kade en Xenon waren niet van plan om te luisteren naar hun. Dus ze verdwenen," vertelde Vincenzo verder. 

"De Ouderen waren furieus. Kade en Xenon waren slim, maar niet slim genoeg om aan de Ouderen te ontsnappen. Ze hebben ze gevangen genomen en gestraft. De straffen die de Ouderen uitdelen zijn gruwelijk. Maar het was hun verdiende loon."

"Wat is er met ze gebeurt dan?" April keek haar zielsverwant nieuwsgierig aan en ging terug op zijn schoot zitten. "Vanwaar moeten jullie ze terug halen."

"Kade en Xenon zijn verbannen naar Limbo."

April schrok en keek hem met grote ogen aan. "Oh, dat is vreselijk."

Verward keek ik April aan. "Wat is Limbo? Waarom is dat zo erg?"

Asher keek mij aan. "Limbo is een plaats waar niemand is. Je bent er helemaal alleen, niet dood, maar ook niet levend. Je verouderd niet en de tijd gaat enorm traag daar. En dat is nog niet het ergste. De Limbo waar vampiers heen worden gestuurd is een plek waar niets levend, iets waar bloed doorstroomd, aanwezig is. Waardoor ze eeuwig honger lijden."

Ik grimaste. Maar er was nog altijd één ding dat ik niet snapte. "Maar waarom moet jij hen dan terug halen?" vroeg ik aan Asher en draaide me om zodat ik hem kon aankijken. "De Ouderen hebben hen daar toch zelf gestoken, kunnen ze hen niet zelf terughalen?"

Asher's grip om mijn middel verstrakte. "Nee, dat kunnen ze niet," antwoord hij met op elkaar geklemde kaken. 

Vincenzo gaf meer uitleg. "Alleen mensen die al oog in oog met de Dood hebben gestaan kunnen Limbo betreden."

"Maar jullie zijn toch vampiers? Zijn jullie niet--" Ik slikte. "Dood?"

Hij schudde zijn hoofd. "Niet op die manier. Wij zijn dood ja, maar wij hebben nog nooit met de Dood oog in oog gestaan, letterlijk."

"De Dood? Als in de Dood als een persoon?" herhaalde ik.

Vincenzo knikte. "Ja."

Met grote ogen keek ik Asher aan. "Je hebt de Dood ontmoet."

Hij haalde nonchalant zijn schouders op. "Meerdere keren. De dood en ik zijn goede vrienden."

"Dat klonk zo emo." April legde geschokt haar handen op haar mond. "Sorry," mompelde ze dan.

Vincenzo schudde zijn hoofd, maar grijnsde lichtjes. Asher daarentegen keek geïrriteerd naar April. 

"Het is niet zo grappig als je denkt, geloof me. Je zou in je broek plassen als je hem zou zien," siste hij kwaad.

April haar ogen wijde en ze knikte. 

"Kalmeer jezelf Asher, ze bedoelde het niet slecht," zei Vincenzo en trok April beschermend dichter naar zit toe. 

Ik legde mijn hand op Asher zijn schouder om zijn aandacht naar mij toe te trekken. "Hoe komt dat je de Dood kent? Wat is er gebeurt?"

Aan Asher zijn gezicht te zien wist ik dat ik te veel gevraagd had. "Dat gaat jou niets aan," snauwde hij. "Laat het gewoon zo."

Het was stil daarna. April en Vincenzo bleven elkaar aankijken. Het leek wel of ze mentaal een conversatie aan het houden waren. Asher was kwaad rond aan het kijken terwijl ik met een krop in de keel naar mijn handen staarde. 

Ik mocht Asher dan wel een kans geven, maar dat betekende niet dat hij me niet meer bang maakte.

Na een tijdje hoorde ik Asher zuchtte. Hij legde zijn voorhoofd tegen mijn schouder en mompelde daarna een sorry. "Ik had niet zo moeten reageren. Het ligt gewoon nog al gevoelig."

"Het is niet zo erg," antwoordde ik en greep zijn hand vast. "Ik snap het wel."

Ik voelde hem lichtjes in mijn hand knijpen als een soort van dankbaar gebaar. 

"Wat ik niet snap," begon Vincenzo na nog een stilte. "Is waarom jij hen moet terughalen? Waarom al die moeite doen wanneer ze hen daar zelf hebben gestoken?"

Beide April en hij keken nu nieuwsgierig naar Asher. Asher zette zich recht en zette me terug goed op zijn schoot voor hij reageerde. 

Hij haalde zijn schouder op. "Geen idee," antwoord hij, alsof het hem allemaal niet zo veel kon schelen. "Dat hebben ze nooit gezegd. Plus ik had andere dingen aan mijn hoofd."

Toen hij dat laatste zei keek hij me kort aan. Zonder dat ik er iets aan kon doen, voelde ik mijn wangen warm worden. Gelukkig lette er niemand op.

"Dat maakt helemaal geen logica," mompelde Vincenzo sceptisch. "Er zit iets meer achter, dat kan niet anders."

Opnieuw haalde Asher zijn schouder op. "Ik zou het niet weten. Het maakt me ook niet veel uit wat die oudjes gaan doen met Kade en Xenon. Het enige wat ik moet doen is ze terughalen."

Vincenzo rolde zijn ogen. "Niet zo stoer doen. Kade en Xenon hebben dan wel fouten gemaakt, maar ze horen nog steeds bij ons. Of je dat nu wil of niet."

Asher zijn ogen verduisterde lichtjes. "Ze zijn gestopt met een van ons te zijn het moment dat ze ons hebben achtergelaten bij de Ouderen."