Ik was nog banger dan bang. Echt waar. Het wezen was zo dicht bij. Veel te dichtbij. Ik voelde af en toe zijn natte tong langs mijn nek glijden en spande mijn lichaam dan helemaal op. Behalve mijn gehijg was er geen ander geluid te horen in de kerker.
Ik hoopte zo hard dat Asher naar beneden zou komen en me zou redden. Maar vijf uur later en ik heb nog niets van hem gehoord. Eerlijkgezegd was ik bang dat hij me vergeten was en me hier voor eeuwig zou laten zitten.
Misschien was ik een beetje dramatisch aan het doen. Ik wist wel dat hij me hier niet zou laten zitten. Maar ik was zo bang, kwaad en moe. Moest die vampier niet op mijn nek zitten hijgen zou ik hier al lang een dutje gedaan hebben.
Ik weet niet waar de plotse moed vandaan kwam, maar ik had er genoeg van. "Verdomme, stomme idioot. Wil je me u poten van mij afblijven? Mijn t-shirt is helemaal nat van u gezever!"
Dat hat ik niet moeten doen. Het wezen gromde en zijn rode ogen verdwenen. Ik adem diep in en blies dan mijn adem uit.
Hij was weg.
Ik kon wel in tranen uitbarsten. De hele tijd had ik zoveel schrik dat hij me ging bijten. Ik sloot mijn ogen en leunde, half relaxed met mijn hoofd tegen de koude, kille kerker muren.
Asher gaat hier zo voor boeten.
Mijn maag gromde en ik opende gefrustreerd mijn ogen. En voor de tweede keer vandaag wenste ik dat ik dat niet gedaan had. Inplaats van één paar rode ogen staarden er nu twee paar mijn richting uit.
****
"Ciao amico." (Hallo, vriend.) Asher zijn soort van eeuwen oude beste vriend had zijn arm rond een kleine brunette met grote zee blauwe ogen geslagen. Hij zag er nog uit zoals altijd. Wat logisch was aangezien ze niet meer verouderen. Het enige wat verandert was was zijn naam en het feit dat hij nu zijn soulmate aan zijn zijde had.
"Buonasera Francesco, tutto bene? È quella la tua ragazza?" (Goeienavond Francesco, alles goed? Is dat je vriendin?)
"Sì, e ora il mio nome è Vincenzo," antwoordde hij en stapte naar binnen. (Ja, en mijn naam is nu Vincenzo.)
Asher wuifde met mijn hand. "Per me resti Francesco." (Voor mij blijf je Francesco.)
Hij gaf hem een geërgerde blik en wou iets zeggen, maar zijn mate was hem voor.
"In het nederlands alsjeblieft," zei ze en keek Vincenzo kort aan voor ze naar mij glimlachte. "Hallo ik ben April. Vincenzo's soulmate."
Asher glimlachte terug naar haar en kuste de rug van haar hand. "Ciao bellezza." (Hallo schoonheid.)
"Mani a casa." Zijn beste vriend trok April terug aan zijn zijde en nieuwsgierig keek rond. "Waar is jouw oogappel eigenlijk?" (Handen thuis.)
De glimlach verdween van Asher zijn gezicht. Hij rechtte zijn rug en ademde scherp in. "In de kerker," beet hij toe.
Vincenzo zijn gezicht vertrok en voor hij begon te trillen. "Wat? Idiote! Zo behandel je je soulmate toch niet! Wat denk je wel! Haal haar daar weg!"
April legde haar hand op haar man's schouder en probeerde hem te kalmeren.
"Ze moet gestraft worden," legde Asher kalm uit. "Het is niet alsof iemand haar daar kwaad kan doen. Het is daar gewoon donker."
Vincenzo balde zijn vuisten. "Weet je dat wel zeker? Weet je helemaal zeker dat ze daar alleen is?"
Dat deed hem zwijgen. Zijn gedachten werden overhoop gehaald en hij probeerde iets te vinden dat in die kerker zat dat haar zou kunnen pijn doen.
Maar wanneer ze een oorverdovende gil uit de kerkers hoorde komen twijfelde hij geen moment om naar daar te spurten.
****
De twee paar ogen kwamen dichter en ik slikte moeizaam. Het tweede paar ogen waren roder een angstaanjagender dan die van de andere, maar belangrijker, ze stonden hongeriger. Alsof ze al in jaren geen eten meer gehad hebben. Ofwel geen mensen bloed. Bloed dat op dit moment door mijn aderen stroomden.
Ze kwamen steeds dichter tot ze maar een paar centimeter van mijn gezicht verwijderd waren. Ik hield mijn adem in en kneep mijn ogen toe.
Asher, please. Kom terug. Asher.
Aan weerskanten van mijn nek voelde ik een koude adem en dan twee paar, droge, kapotte lippen die tegen mijn huid drukte.
Ik was verlamd van de angst. Ik wou ze zo graag wedduwen, maar het lukte niet. Dus deed ik het enige wat wel nog lukte. Ik schreeuwde zo luid als ik kon.
Twee tanden paar tanden drukte in mijn huid en ik schreeuwde nog luider. Nog geen twee seconden later verdween de pijn en lag ik in de armen van degene die me hier gedumpt had in de eerste plaats.
"Verdomme, Jane, sorry. Het spijt me zo veel." Ik werd tegen zijn borstkas gedrukt en voor ik ook nog maar mijn ogen kon openen en hem slagen werd verloor ik bewustzijn.
Sorry, dat het zo kort is. Het is laat en ik lig half inslaap terwijl ik dit schrijf. De examens komen steeds dichterbij :( dus ik weet niet wanneer de volgende update gaat zijn. Hopelijk zo snel mogelijk. PS: Kennen jullie Vincenzo en April nog?
JE LEEST
Kidnapped by my Vampire-stalker
Vampire's Morgens wakker worden met een vampier beet is geen pretje. Zeker niet als de vampier die je gebeten heeft, je stalkt. Hoe hard Jane ook probeert, ze krijgt die blonde vampier niet uit haar hoofd. Een van de redenen is dat hij haar elke nacht een...
