Kidnapped by my Vampire-stalker

Kidnapped by my Vampire-stalker 31

Kidnapped by my Vampire-stalker #31

"Kan ik deze mooie dame wat extra gezelschap bieden?"

Een jongen met lang lichtbruin haar legde zijn hand op de lege stoel naast mij terwijl hij mij met een glimlach aankeek die een paar stralende witte tanden toonde.

"Euh..." Ik wierp een ongemakkelijke blik op April, die op een stoel aan de andere kant van mij zat. Ze leunde voorover om de aandacht van de barman te krijgen, wat haar amper moeite koste. Toen ze zag dat ik naar haar keek, knipoogde ze.

Geniet van de vrijheid voor zolang het kan, want het gaat waarschijnlijk nog geen twee minuten duren voor ze hier zijn, had ze gezegd voor we de bar binnenstapte.

Ik richte mijn aandacht terug op de jongen en knikte langzaam. "Dat mag."

"Mijn naam is Jackson," zei hij beleefd en deed teken naar de barman, die aan zijn houding te zien bezig was met indruk proberen te maken op April. "De charmes van een vrouw zijn iets heel speciaals," lachte hij toen hij mij zag kijken.

Ik knikte en glimlachte lichtjes. "Dat is waar."

Jackson boog zijn hoofd dichter naar dat van mij toe. "Ik zou wel graag jouw speciale charmes is zien," zei hij en probeerde zijn toon zo verleidelijke mogelijk te laten klinken.

"Ik dacht van niet."

Die stem zou ik altijd herkenen.

Bevroren van angst en zenuwen, bleef ik recht vooruit kijken terwijl de jongen naast mij opeens verdween. Ik durfde niet omkijken toen ik de barman zich uit de voeten zag maken en April ook van haar stoel zag verdwijnen.

"Jane." Zijn stem zond rilling door heen mijn hele lijf. "Dit was een heel domme zet."

"Ik weet het, maar ik kon het niet aan dat je mij nog een week langer zou negeren," fluisterde ik zo zachtjes dat ik mezelf amper kon verstaan. Maar hij zou mij zonder problemen kunnen verstaan.

Asher legde zijn hand op mijn schouder en dwong mij om mij om te draaien en hem aan te kijken. Zijn ogen waren pikzwart.

"Ik ga je nu oppakken en mee naar huis nemen. Niet tegenstribbelen en het moeilijker maken dan het is," zei hij strikt en bleef oogcontact behouden.

Ik zat op de achterbank van zijn auto voor ik oké kon zeggen.

Asher startte gehaast de auto en reed, met een veel te hoge snelheid weg, terwijl hij zo vaak ik de achteruitkijkspiegel keek dat zijn ogen daar meer op gericht waren dan op de weg. Ik zweeg terwijl ik via de spiegel oogcontact met hem hield.

"Ik ben furieus nu, Jane," siste hij terwijl we amper drie minuten later geparkeerd stonden voor het herenhuis.

"Ik weet het," antwoordde ik stilletjes en opende de deur. Maar ik kreeg de kans niet om zelf uit te stappen, aangezien hij me al in zijn armen had en naar binnen droeg voor ik het volledig besefte.

"Dit was zo dom om te doen." De furie was duidelijk te horen in zijn stem en zijn bruuske bewegingen versterkte die alleen maar.

"Ik weet het."

"Echt waar Jane. Je beseft niet hoe boos ik nu ben. Ten eerste verlaat je het huis gewoon, wat al niet mocht en dan zit je ook nog is bij andere mannen! Je bent van mij Jane! Van mij!" Hij duwde de deur van de slaapkamer wild open en duwde hem even wild achter hem dicht.

"Ik weet het," herhaalde ik nadat hij mij bruusk, maar toch op een voorzichtige manier op het bed neer gooide.

"Je weet het," snauwde hij duwde mij terug op het bed neer als ik mij probeerde recht te zetten. Hij kroop boven op mij en stopte pas als hij met zijn gezicht op enkele millimeters van die van mij verwijderd was. Zijn handen steunden aan weerskanten van mijn gezicht op de matras. "Je weet het duidelijk niet, aangezien je dit gedaan hebt."