Ev Arkadaşım | bxb (Düzenleniyor)

1.7

"Ben konuşursam kötü olur çünkü." Yüzünde oluşan gülümsemeyle tek kaşım havaya kalkmıştı. "Seni ilkten çıkaramamıştım ama şuan emin olduğumu söyleyebilirim. Sen Tamer Akman'ın oğlusun değil mi? Şu meşhur varis." Kaşlarım havaya kalkarken, "Ya da sana lisede seslendikleri gibi mi seslenmeliyim? Ruh hastası." İstemsizce bir adım gerilediğimde, "Eda'lara bunu anlatsam ne olur acaba? Sence onlar kendine zarar veren bir manyağın arkadaşı olmak isterler mi?" demişti. Eli koluma dokunduğunda, "Bedeninin izlerle kaplı olduğu doğru mu?" dedi. Bana doğru eğildi. "Ya da gerçekten çıldırıp insanlara saldırıyor musun?" Yüzündeki gülüş sinirimi bozsada yutkunmadan edemedim. Tuna bunları nereden biliyordu?

"Nasıl biliyorsun?" dediğimde bana kırılmış gibi baktı. "Üzülmedim değil. Oysaki aynı liseye gitmiştik. Herkesin gözü sendeydi. Yüce Akman Şirketi'nin varisi. Sadece varis olmak ne kelime. Artık bir şirketin bile var değil mi?" İstemsizce dişlerimi sıkmaya başlamıştım. Kalp atışlarımın hızlandığını hissediyordum. Sıcaklamıştım da. "Sen arkadaşlarına servet sahibi de olduğunu söylemedin değil mi? Sonuçta onları satın alabilecek kadar paran bile var." Kafasını gülerek iki yana salladı. "İnsanları parmağında oynatabilecek bir gücün varken bunu saklamak mı? Garip olduğun doğruymuş." Yüzündeki sırıtmaya karşı bir şeyler söylemek istedim. Hatta yüzüne bir yumruk bile geçirmek istiyordum.

"Biz aynı kesimdeniz Gökalp. Benim ailemde senin ailenle aynı sektörde. Seninle gerçekten tanışmak istemiştim. Amcanla ve kuzenlerinle tanıştım. Babanı bile gördüm ama o kimseye yüz vermeyecek kadar soğuk biri. Sende pek farksız değilsin ha? Lisede de seninle konuşmak zordu." Ellerimi yumruk yaptığımda bütün sinirim içimde akıyordu. Benimle konuşmak zor değildi. Hepiniz korkağın tekiydiniz. Benimle konuştuğunuzda aynı zorbalığı yaşamaktan korktuğunuz için susmuştunuz.

"Biz Elit kesimdeniz. İnsanlar bizim için birer oyuncak sadece. Bunu gayet iyi biliyorsun. Eda'ya bir şey anlatma. Bende senin sırrını saklayayım. Senden arkadaşça bir şey istiyorum. Bence iyi bile anlaşabiliriz."

Ona bakarken istemsizce gülmeye başladığımda bana sorgularcasına bakmıştı. "Sen," dedim yavaşça, "kendini benimle bir tutmaya nasıl cüret edebilirsin?"

Ona doğru bir adım attığımda gerilemişti. "Güya elit kesim," dedim yavaşça. "Ben insanlara insan olduğu için değer veririm, Tuna. Senin gibi bir pislik değilim ben. İnsanlarla oynamam." Kaşlarının havaya kalkıp güçlü duvarlarının yıkılmaya başladığını gördüğümde haz almadım diyemem.

"Bu söylentiler aslında gerçek arkadaşlarını bulmana yarıyor. Bunu biliyor muydun? Eğer Eda'lar gerçekten benim arkadaşımsa olayları benden de dinlemek isteyeceklerdir. Ben iyi bir arkadaşım, Tuna. Bu yüzden Eda'ya her şeyi anlatacağım." Güçlü durmak istercesine çenesini kaldırmıştı. Bana yukarıdan bakıyordu. "Beni tanıman hoşuma gitti," dedim. Ellerimle yavaşça ceketinin yakalarını düzelttim. "Kim olduğumu biliyorsun, ailemi de. Ailemi gerçekten karşına almak ister misin, Tuna?" Yutkunduğunu fark ettiğimde ceketini tozunu almak istercesine yakalarına vurdum. "Merak etme," dedim gülümseyerek, "ben kişisel sorunlarıma ailemi karıştırmam."

"Ama," dedim bakışlarımı yakalarından çekip gözlerine odaklarken, "beni de karşına almak istemezsin."

"Gerçekten izlerimin olup olmadığını merak ediyor musun? Ya da birilerine saldırdığımı. Gerçekleri söyleyebilirim ama doğrularında bedelleri vardır." Korkuyu gözlerinde görebiliyordum. Bu benim gücüm değildi. Bu ailemin bana bıraktığı güçtü. İnsanları geri çeken soyismimin gücüydü. "Benim hakkımda sadece söylentileri ve konumumu biliyorsun. Ama neler yapabileceğimi bilemezsin. Bu yüzden benle ters düşme derim." Yanına geçip elimi omzuna koyduğumda, "Son olarak, Tuna," dedim kulağına eğilip fısıldarken. "Bir daha sakın beni tehdit etmeye kalkma. Yoksa seni buna pişman ederim."