Ev Arkadaşım | bxb (Düzenleniyor)

3.5

Bildirim gelince -tabi bildirim geldiyse- şok oldunuz değil mi? Ben hala şokum çünkü. Valla bölümü bitirip atmışam. Uzun bir şey beklemeyin çünkü uzun değil. Ama sonuçta bölüm mü bölüm jdkkdkdkd.

Şimdi önceki bölümü bir özet geçiyim. Ki bu gidişle galiba her bölümün başına özet kısmı koyacağım. Neysee. Bu arada balkon konuşmam bölümün sonunda.

İlk olarak Gökalp'in kabuslarıyla uyanmıştık. Çağlar sakinleştirmişti onu. Bütün gün bedenindeki izleri Çağlar'a göstermek hakkında düşünmüştü. Burak ise her zaman ki gibi ablasıyla Cem'e açılmak hakkında münakaşaya girmişti. Gökalp akşam Çağlar'a izlerinden bahsetmiş ve elbette ki Çağlar onun yanında olmuştu. Gece Gökalp uyuduktan sonra ise bilgisayardan annesi hakkında bir şeyler aratmıştı. Babası ise gece Gökalp hakkında kabus gördüğü için Gökalp'i aramıştı. Hatta bölümü Tamer'in söylemiyle, "O iyi," diye bitirmiştik. Hatırladınız mı? Hatırlamadıysanız da boşverin. Bende hatırlamadım çünkü.

Bölüm için de iyi okumalar diliyorum.

*

"Hazır mısın?"

"Hayır."

"Hazır mısın?"

"Hayır."

"Hazırsın!"

"Hayır!"

Esma eliyle alnına vururken Burak odada turlamaya başlamıştı. "Bundan daha iyi bir zaman yok," dedi Esma. "Her zaman iyi bir zaman gelebilir," dedi Burak. İyi zamandan kastı şu an Cem'in evde yalnız olmasıydı. Babası işteydi ve Burak Cem'in annesini evden çıkarken görmüştü. Birkaç saat de geri gelmeyecekti. Esma ise zorla Burak'ı açılması için onun yanına göndermeye çalışıyordu. "Ya her şey kötüye giderse?"

"Hiçbir şey kötüye gitmeyecek. Sadece söyleyeceksin ve bitecek gidecek. Bu kadar."

Burak elleriyle yüzünü sıvazladığında, "Gidiyorum," dedi. "Git," dedi ablası. "Yapabilirsin."

"Yapabilirim!" dedi Burak ani değişen duygularıyla ama kapıya adımlamasıyla geri dönmesi bir olmuştu. "Yapamam."

"Burak!" demişti ablası sinirli bir şekilde. "Ne? Daha bahanemi bile kararlaştırmadık." Esma ona anlamsızca bakarken başını iki yana 'bu çocuktan bir halt olmaz' dermişçesine salladı. "Kalbim kalbinde kaybolmuş. Onu bulmaya geldim, de." Bu seferde Burak ona anlamsızca bakmıştı. "Salak mısın acaba? Birbirinizi bildiniz bileli berabersiniz. Neden bahaneye ihtiyacın olsun? Canım sıkıldı, takılmaya geldim diyeceksin. Bu kadar."

Burak parmaklarını şıklattığında, "Çok mantıklı," dedi. Esma düz bir şekilde ona bakarken aniden terliğine yönelmesiyle Burak'ın kapıya koşması bir olmuştu. "Tamam, tamam. Gidiyorum!"

"Eğer söylemeden gelirsen yakarım seni," diye bağırdı Esma. Burak ise hiçbir şey demeden, canını kurtarmak derdiyle evden ayrılıp kapıyı arkasından kapattı. Bakışları karşı dairenin kapısında gezerken iki büyük adım attı ve zile bastı.

Ayağıyla bir ritim tutup beklerken zamanın fazla uzamasıyla aklında senaryolar kurmaya başlamıştı. Ama kapı eninde sonunda açılmıştı. Cem gözüktüğünde Burak onun dağılmış haline baktı. Hâlâ gözlerini kırpıştırıyordu ve saçları havaya dikilmişti. Tüh, çocuğu yataktan kaldırmıştı.

"Uyandırdım mı?"

"Hayır. İçim geçmiş sadece. Geçsene içeri."

Burak içeri adımlarken Cem kapıyı kapatıp arkasından gelmişti. Eliyle saçlarına bastırıp şekil vermeye çalıştı ama pek de işe yaradığı söylenemezdi.