Ev Arkadaşım | bxb (Düzenleniyor)

2.9 - Geçmişten Kesitler

Geçmişten kesitler part 2 ve benim bulduğum harika başlıklar

Cem ve Burak

Öpücük

Kadın kapıyı açtığında kızı direkt içeri koşmuştu. Oğlu sakin bir şekilde kucağında dururken çantasıyla o da içeri girmişti. "Artık burada mı yaşayacağız anne?"

"Evet," dedi kadın kızının kocaman gülümsemesine karşılık verirken. "Burası artık bizim yeni evimiz."

Kız ellerini çırparken oğlu, "Yeni ev istemiyorum," dedi. Sesi ağlamaklıydı. "Odamı özledim." Kadının içi burkuldu oğlunun dolan gözleriyle. "Ama burada da bir odan olacak. Hem de sadece sana ait."

"Evet," dedi ablası aniden araya girerek. "Artık eşyalarımız karışmayacak."

"Gerçekten mi?" dedi çocuk şaşkınlıkla amnesine bakarken. "Evet," dedi annesi. "Artık ablanla kavga etmeyeceksin."

"Ama... babam. Bir daha onu göremeyecek miyim?"

"Elbette ki göreceksin canım. Sadece bizim yanımızda kalmayacak o kadar."

"Onu özlüyorum. O çok uzakta."

Annesi oğlunun gözyaşlarını sildi. Kızı ise sessizdi. "Biliyorum tatlım. Ama merak etme. En yakın zamanda tekrar görüşüceksiniz."

Ama bu oğlunu pek teselli etmemiş gibiydi. Kadın bir süre ne yapacağını düşündü. "Hem burayı seveceğine eminim. Bundan sonra yeni bir okulun olacak. Ve yeni arkadaşların."

"Arkadaşlar mı?"

"Evet. Ama arkadaşlarını bulabilmen için artık üzülmemen gerekiyor. Böylece onlarla oynarken mutlu olabilirsin."

Oğlu yavaşça gözyaşlarını sildi. "Tamam," dedi yavaşça. "Üzülmeyeceğim."

"O zaman eşyalarımızı yerleştirelim mi?"

"Evet," dedi kız. "Odamı istediğim gibi süsleyeceğim."

"Bende," dedi çocuk ablasının arkasından koşarken. Kadın ise onların arkasından iç çekerek baktı. Onlar için zordu. Bir anda kocasıyla boşanmışlardı. Bu çocuklar için çok aniydi. Onları böyle bir durumun içine sokmak istemezdi.

Yerdeki çantalarını alıp o da arkalarından ilerledi. Eşyalarını yerleştirdikten sonra içeriye geçtiler. Çocukları direkt televizyona kurulduğunda kadın onlar için yemek hazırladı.

Masayı kurduktan ve yemek yedikten sonra hep beraber televizyonun karşısına geçtiler. Hava kararmıştı. Kendi hallerinde eğlenirken bir süre sonra kapı çaldı. Çocukların bakışları o tarafa dönerken annesi ayaklanmıştı.

Kapı deliğinden gördüğü kadınla kapıyı açtı. Saçları omuzlarından dökülen onun yaşlarındaki bir kadın elinde bir kap ve poşetle dikiliyordu. Arkasında ise eteklerine sarılmış küçük bir çocuk vardı. Oğluyla aynı yaşta olduklarını düşündü.

"Merhaba. Benim ismim Açelya. Karşı komşunuzum," dediğinde arkasındaki kapıyı işaret etti. "Yeni birinin taşındığını duyunca merhaba demek istemiştim. Hoş geldiniz."

"Oh, teşekkürler. Benim ismim de Burcu. İçeri geçin lütfen." Açelya ayakkabılarını çıkarıp içeri girdiğinde Burcu elindeki kabı aldı. "Hadi oğlum." Eteklerine yapışmış olan oğlunu arkasında durmaması için hafifçe öne çekti. "Bu oğlum Cem. Biraz utangaçtır da."