"Herif beni evden atacak. Yarına kadar nereden bir ev bulabilirim ki?"
Kulak misafiri olduğum konuşmayla beraber arka masamda oturan dörtlüye döndüm. Son konuşan kişiye hitaben, "Aslında ben bir ev arkadaşı arıyorum. İsterse-" dememe kalmadan "Olur...
Ahey aheyyy. Ben bölüm attım aa dostlar. Bunun için bir balkon konuşmam var. İlk olarak bölümün hayvan gibi geç gelişi için üzgünüm. Bir bahanem yok. Ne zaman yazmaya çalışsam mal gibi ekrana bakmalarım, hiçbir şey yazasım gelmemesi dışında söyleyecek bir şeyim yok. Ama yine de beni anlayışla karşılasanızda karşılamasanızda hala burada olanlara teşekkür etmek istiyorum. Ben sizi yerim, ham yaparım.
Bir söylemek istediğimde biliyorsunuz ki sınav haftaları başladı. Şimdiden herkes iyi şanslar. Umarım mükemmel notlar alırsınız. Çünkü ben alamayacağım kdkdkdidk.
Bir de bölümü atlayacaklar içinde şunu koymak istiyorum. Bir okurumun Gökalp için önerdiği model. Çağlar'da olduğu gibi bu mu yoksa önceki mi daha iyi yazarsanız çok mutlu olurum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüme geçmeden öncede,
UYARI: Bu bölüm şiddet, kendine zarar verme, kan gibi tasvirler içerir. Eğer etkileneceğinizi düşünüyorsanız bölümü atlayın.
Çoğunuz atlamayacak biliyorum. Ama ben yine de uyarımı yapayım. İyi okumalar.
Geçmişten Kesitler Part 3.1
"Yakala!" Top sahada koşanlardan birinin eline geçerken herkes ona yönelmişti. Salonu ayak sesleri ve takımdakilerin bağırışları kaplarken kızıl saçlı çocuk acıyla göğsünü sıktı. Derin nefesler alırken topun gidişatını izliyordu.
Potaya yakındı, bu yüzden top ona atıldı. "Gökalp, koş!" Topu kaptığı gibi koşarken birkaç kişiyi atlatıp potaya uzandı. Top delikten geçerken alınan sayıyla takımdakiler bağırmaya başladı. Onlar kazanmıştı.
Gökalp bu sevinci yaşayamadan acıyla yere çöktü. Derin nefesler alırken bir arkadaşı yanına geldi. "İyi misin?" Gökalp ona kısa bir bakış atıp kafasını salladı. "İyiyim. Her zaman olan şey." Çocuk takımdakilerin çıldırmalarını izlerken, "Bir tur daha oynar mıyız?" dedi.
Gökalp başını iki yana salladı. "Yerime başkasını al." Biraz daha iyi hissederken yerinde doğruldu. "Koç geldi mi?"
Çocuk başını sallayıp üst katı işaret etti. "Odasındadır." Takımdan ikinci bir oyun için bağırışlar gelirken Gökalp oradan ayrılıp merdivenlere ilerledi. Görünmeyen bir tarafta basamaklara oturup kendine biraz zaman tanıdı. Bedeni zayıftı ve oyunlar gittikçe daha dayanılmaz oluyordu. Uykusuzluğunu hesaba bile katmıyordu.
Bir süre sonra yerinden kalkıp kapıyı tıklattı. Aşağıdan bağırışlar tekrardan yükselirken o da odaya girmişti. Koç sandalyede bir o tarafa bir bu tarafa dönerken bakışlarını telefonundan kaldırıp kızıl saçlı çocuğa baktı. "Konuşmak için gelmiştim de," dedi Gökalp kapıyı arkasından kapatırken.
