The Robot Girl 2: My Psycho Girl | Complete ✓

|Chapter 23|

Yen Pov.

I DON'T know what to react. Masyadong komplikado para sa akin subalit ba't sa kanya tila wala lang. Masyado s'yang mahinahon na tila walang nangyari kanina. We were here in restaurant na pangmaymay-ari nila. Dito naman naisipan na mag-lunch subalit lutang na lutang pa ako sa lahat.

It's my fault, Is all my fault.

“Stop thinking to much, just thinking of me rather.” dinig kung nitong sabi kaya bumaling ang tingin ko sa aking harapan.

Namula ako bahagya nang sabihin n'ya iyon. Subalit kalaunan ay nanlumo ako. I have contented life but I had useless personality. I couldn't save the importante people in my surrounding.

“Anneoh, I'm so sor—” she cut my words.

“How many times I told you, don't apologize me over and over again.” bakas sa tuno nito ang inis at pagkairita sa akin.

Napayuko nalang ako. Ramdam na ramdam kung wala talaga akong kwentang tao. I wish I had strength to fight them, I wish to being someone, just to protect them.

“I-I just couldn't, I just couldn't forget anything. Is does hurt knowing how unworthless guy am I,” pumikot kung pahayag. Wala akong ibang naramdaman kundi matinding paghinayang sa aking sarili.

“I-I blaming myself, gusto kung isumpa ang sarili ko sa pagiging walang kwenta. Hindi ko man lang nalaman agad ang kadahilanan nang la—” she cut my words.

“How many times I told you to stop it!” dinig kung galit nitong sigaw kaya mas lalo akong napayuko.

Sunod-sunod ang pumatak ang aking luha. Subrang sakit-sakit na halos gusto kung iuntog ang ulo ko para matauhan at gumawa nang paraan upang maging pakinabangan ako sa kanya.

“You don't need to blame yourself because of what happened in the past. The past is past and never be discuss. We were in present not in past so why would we need to talk about this.” dinig pahayag nito. Alam ko naman na dapat hindi na pagusapan ang nakaraan subalit apekto ang kasalukuyan naman sa nakaraan.

She was affected in the past and that's because of me.

Umangat ang ulo ko at sinalubong ang kanyang tingin. “How? Paano ko makakalimutan kung pati puso at utak ko apektado sa nangyari? Kung kahit taong mahal na mahal ko nahihirapan? Kung napapahamak na s'ya dahil doon?” sunod-sunod kung mga katanungan.

Napahinto s'ya at walang nasabi sa lahat. Alam kung matatag s'ya upang makaya ang lahat nang iyon subalit subrang rin ako nahihirapan at nasasaktan sa kanyang kalagayan.

“Nakaraan nga subalit hawak na hawak padin natin ang nakalipas na taon. Still in our mind, heart and soul. We still holding it 'till now,” dagdag ko. Ayos na sana kung hindi namin hawak at apektado sa nangyari subalit hindi e, still there that any second could back the past happened.

Our dark past, a worst nightmare that we ever saw, heard and witnessed in our internet life.

I pointed my chest where directly my heart, “T-This heart know what kind of pains I experienced. And I know that's more pains you experienced. I hate hurting you and any physical and emotional because I really love you, I just couldn't hurt you. And because of me you experienced it that I didn't know..” pumatak ang mga luha ko. Sa bawat pagpatak sa bawat pagkirot nang aking puso.

Wala na akong pakealam sa paligid namin. Nasa isang private room naman kasi nang restaurant kaya kami lang ang nasa loob.

“K-Kahit kailanman hindi ko nais na ikaw'y saktan. K-Kahot kailanman nais kung ikaw'y maging masaya kaya nga hindi ako umamin noon sa aking nararamdaman dahil alam kung masaya ka sa piling nang iba..” garalgal na ang boses ko. Hindi ko na din s'ya nakikita nang maayos dahil sa mga luhang nasa aking mata.