The Robot Girl 2: My Psycho Girl | Complete ✓

|Prologue|

Isang binatang masiyahin, mapagmahal, at isip bata subalit nagmahal sa isang babaeng upod ng taray, at maarte. Magkaibigan ang mga magulang nila, at mula bata lagi s'yang pinapaiiyak nang dalagita dahil sa magiging malambot na para sa isang lalaki.

Halos kumabog ang puso ng binata habang may hawak s'yang pulang rosas. Gusto n'yang umamin sa kanyang nararamdaman, like his father told him. He's so close to his father, they looks same, they attitude and a lot.

He deep signed, "I'm feel so nervous.." kabadong-kadabong usal nito, at naglalamig ang kamay sa kahahawak ng bulaklak. He's wearing a white long sleeve with black pants, and black shoes. He doesn't like his clothes but just for the girl he loves, he'll do anything.

Naging duwag s'ya sa loob ng mahabang panahon kaya lakas nitong loob na sabihin sa dalagita ang nararamdaman n'ya.

His uncle and father set everything in restaurant for their blind date. Walang kaalam-alam ngayon ang dalagita sa ginawa ng dalawa.

Everything was prepared.

Halos tumambol ang puso nito sa kaba ng masilayan ang dalagita sa pinto na kakadating lang. She's wearing a red up shoulder with crystal heels. Kahit subrang kapal ng make-up nang dalagita hindi mababawasan ang natural nitong ganda.

Napangiwi ang binata dahil sa subrang hapit na hapit na suot nito subalit nanatili ang pag-tibok ng malakas sa kanyang puso.

"Oh, why the nerd here."

Parang may kutsilyo sa kanyang puso sa sinabi nito.
He's also wearing a eye glasses like his father.

"A-ahh.. ano.."

Wala s'yang mahanap na salita na sasabihin para sa dalagita.

Pinasadahan nang tingin s'ya nito mula ulo hanggang paa. Halata sa mata na pagkabigla sa suot nito dahil lagi s'yang nagsusuot na simpleng damit kahit mayaman pa sila.

"That's clothes good to you. Dapat ganyan ang suot mo, hindi iyong simple lang. Walang taste," she commented.

Sumikip ang dibdib nang binata sa sinabi nito. Alam n'yang sasabihin nang dalagita sa kung ano man ang gusto nitong sabihin subalit 'di s'ya sanay sa masasakit na lumalabas mula sa taong mahal n'ya.

He didn't noticed the tears falling into his cheeks. He was in pain knowing na hindi s'ya matatanggap at mamahalin nang taong mahal n'ya sa kung sino talaga s'ya.

For what and who he are.

Nakatayo ang dalagita sa harapan nito na nagulat sa nakitang mga luha na pumapatak sa kanyang mukha.

"What the, are you a gay? Why are you crying?" those words came from to the person he loves was so much pain cause to him. Insulting him because he's so soft person that easily cry.

Not because he's a guy, he couldn't allow to cry in public or private area.

He shook his head at pinunasan ang luha nito sa pamamagitan nang kanyang kamay.

"Yuck, gumamit ka nang panyo," nadidiring sabi nang dalagita. Halos sumabog na ang puso n'ya sa sakit.

"A-ah.." iyon nalang ang sinabi n'ya at tuluyang pumatak ang mga luhang kanyang pinipigilan.

"Ok, I need to go. Siguro maling restaurant ang napuntahan ko," huling sabi nito, at mabilis na paalam ng dalagita sa kanya tsaka tumakbo palabas ng restaurant.

Naiiyak n'yang sinundan ng tingin ang dalagita. Wala s'yang sinabi o kahit pagpigil para hindi umalis ito. Nasasaktan s'ya ng subra dahil alam n'yang hindi s'ya magugustuhan ng taong mahal na mahal n'ya. Halos nasayang lang lahat ang ginawa n'ya para sa dalagita. Nasayang ang pinahirapan nang kanyang Ama, at Tito para sa kanya.

He didn't mean it to waste the all efforts sadyang hindi s'ya pinagbigyan nang pagkakataon upang magsalita. He couldn't speak property earlier because of too much he felt.

I stepping his foots to walk away in restaurant. He want to go home, and take a rest for all the pains.

"I-I need my family.." paos nitong sabi sa mga taong nagmamahal sa kanya nang buong-buo. He was thankful to having a family that always there for him. A family that full of love and care. Fully accepted each members.

Subalit sumagi sa isip nito ang taong lagi s'yang nakakaramdam nang sakit sa bawat subok n'yang umamin. Lagi s'yang nauuwing umiiyak, at nasasaktan na hindi nalalaman nang dalagita.

"I-I love her but she couldn't love me as the really me. As person who haven't a strong and brave that I should have. I-I love her so much.."