The Robot Girl 2: My Psycho Girl | Complete ✓

|Chapter 31|

Yen Pov.

KINABUKASAN, halos hindi tinitigilan ni Frank si Anneoh. He wanting to talk with her but she doesn't bother. Wala s'ya pakealam kung lumuhod pa sa lupa ito upang makausap lang s'ya. She always focus on me na tila ayaw mawala sa kanyang paningin.

While, the triplets was so silent, hindi sila gumawa nang masama mula ngayon. They focus of our studies lalo na si Blexis habang si Clexis namay tila walang pakealam basta makatulog lang ito. Lagi nitong pinapapasakit ang ulo nang mga guro namin. Ayaw kasi nitong magsulat o ano man. Kumakain s'ya sa loob at mamaya matutulog.

“Ok! We have a field trip on Friday until Sunday in morning! Please give permission to your parents! We will get your answer tomorrow morning!” sigaw na anunsyo nang aming guro.

“Have a nice day! Just wait for your next subject! If she didn't come here! Be quite everyone! Don't disturb from another room!” dagdag nito at kinuha ang mga gamit n'ya sa teacher desk saka tuluyang umalis sa classroom.

Nagpakawala ako nang buntong hininga saka tiningnan ang ginagawa kung tula. My father and I loves writing a poems. Nakuha ko sa kanya ang larangan sa tula.

Binitawan ko ang ballpen na aking hawak saka nilukot ang papel na sinulatan ko nang tula. “Kainis, hindi ko makuha ang ritmo nang tula,” inis kung pahayag.

Ibibigay ko sana kay Anneoh kaya lang sadyang ayaw nang damdamin, katawan at utak ko ngayon na gumawa nang tula. Ilang beses na akong paulit-ulit, ayaw talaga. I shouldn't forcing myself to do this. Sa susunod nalang kung sumasangayon na ang katawan ko.

“You really had a talented to make a poems.” Awtomatiko akong napabaling nang tingin sa aking tabi.

Ngumiti ako.

“Oo, namana ko kay Daddy,” tungon ko. My daddy was always saying that poems is his awesome talented he had. Since he was born nasa taglay na nito ang pagsulat nang tula. He trying to make a stories but he failed. Hanggang sa tula lang s'ya or sometimes composite lyrics song.

“Piro ba't hindi ka sumasali sa writing poem contest noong bata pa tayo? Ang dami kayang contests program na nangyari noon,” intrigang pahayag nito. Sa totoo lang wala akong lakas loob na ibahagi ang mga ginawa ko.

All of my makes was sad. Lahat nang sakit na naramdaman ko sa pagibig, doon ko pinabahagi sa pagsulat nang tula. All about love, rejected, sad, lonely and so on.

Napanguso ako.

“Ayaw ko e, wala akong balak,” tungon ko nalang. Same with my father he doesn't want to. Mga malalapit na tao lang nito ang kakaalam, kagaya ko rin.

“My gosh! Zen is here!”

“She win the mathematics tournament!”

“So awesome! She even got the all awards!”

Napukaw ang atensyon naming lahat sa mga bulong-bulungan nang aming klasemate nakatingin sa labas. Bahagya akong tumayo sa kadahilanang ang kapatid ko ang tinutukoy nito. I forget that my sister was had a competition in mathematics. Hindi kami kasama maliban sa guro, dean at importanteng mga tao na dapat dumalo. Subrang private ang lugar nila at ang mga kalaban nito ay ang mga student sa iba't-ibang  mga paaralan sa lungsod.

Tinakbo kung tinahak papunta sa pinto.

“Move! Fuckers!” sigaw ni Anneoh sa mga taong nasa pinto kaya hindi ako makalabas. Hindi ko pala namalayan na sumunod s'ya sa akin.

Agad silang tumabi upang makadaan kami dahil sa pagsigaw nito.

Ngumiti ako.

“Maraming salamat!” magiliw kung pasasalamat at tumakbo na palabas. Hinihintay ko talagang matapos sila at hindi ko inaasahan na maaga silang nakatapos.