The Robot Girl 2: My Psycho Girl | Complete ✓

|Chapter 30|

Yen Pov.

TODAY IS monday kaya papasok ka kami sa paaralan. Naghahanda na talaga si Kuya Khilzel sa kasal nila. Two months before the wedding happens. All of them, help them to their wedding.

Nalaman ko na hindi napaikulong ang tatlong babaeng kumuha sa akin dahil sa mura nilang edad. They will go inside the jail when their are eighteen years old. Kaya walang nagawa ang mga pulis kundi pakawalan din sila nang nandoon na ang aking ama.

Wala naman kaming nagawa kundi hayaan sila subalit bantay sirado naman ako kay Anneoh. Kung saan ako, nandoon s'ya. Hindi naman ako umangal pa at hinayaan s'ya. Ayoko rin na mangyari iyon ulit, baka mas malala pa ang mangyari.

“Hey, your out of space!” Napatalon ako sa gulat nang may sumigaw sa aking harapan.

Sumalubong sa akin ang nakaangat nitong mga kilay. “Ano ba ang iniisip mo! Lunch time na!” she shouted at me.

Napakamot ako nang ulo, “Pasensya na, iniisip ko lang ang nangyari nang mga nakaraang araw.”

I don't know but sometimes being with her was so diffirent before. Kailangan ko s'yang bantayan kada minuto upang hindi s'ya makasakit nang ibang tao. I'm not panicking but my both parents and her parents said me to guarded her everywhere. Ayoko kung gawin iyon subalit pinaparamdam ko lang sa kanya na natatakot at nangangamba ako.

But this is the good choice, and beside we don't have a choice but to do that for her own good and the people surrounding her.

Rumehistro ang seryoso sa kanyang mukha. “You afraid to me, don't you? Naisip mo bang iwan ako dahil mamatay tao ako.”

Those words came from her was suddenly hurting me. Nasaktan ako dahil ako ang kadahilanan nang pagdudusa at paghihirap nito.

My eyes staring to cry, pasalamat nalang ako walang rap sa paligid maliban sa atin.
“W-Why would I leave you? Ba't mo naman iyon naisip?” garalgal kung tanong. I never planning to leave her, hindi ko kailanman iniisip na iwan nito sa kabila nang lahat-lahat.

Ngayon paba e, sa simula palang buong tinanggap ko s'ya. Wala akong pagsisisi sa lahat-lahat. Maliban sa aking sarili, sa pagiging mahina na laging naging pabigat sa kanya.

Umamo ang mukha nito nang makita ang relasyon nang aking mukha. “Sh, don't cry. Iniisip ko lang naman iyon dahil pakiramdam ko nagaalangan kana sa akin.”

“Hindi ko makakaya na iwan mo ako. Ikaw nalang ang natitira sa akin. Kaya pakiusap huwag mo akong iwan,” dagdag nito.

Pumatak ang luha ko na namumuo sa gilid nang mata ko kanina. “H-Hindi kita kailanman iiwan. I don't want that to happen too. I don't want to lose you in my life,” tungon ko saka pinunasan ang luhang pumatak sa aking pisngi.

She smiled widened, ngiting kailanman hindi mo naiisip ang masakit at masaklap nitong kalagayan. Kung titingnan s'ya tila wala s'yang problema subalit sa loob nito unti-unti na s'yang namamatay sa pagdudusa.

“Let's go. Kumain na tayo, baka ginugutom kana dyan,” pag-aya nito at marahan akong hinila upang tumayo.

Malawak akong ngumiti at bahagyang tumayo saka mabilis na kinuha ang bag sa aking upuan. “Oo! Gutom na gutom na ako!” magiliw kung tungon.

Mahina s'yang napatawa, “Alam ko kaya bilisan mo ang kilos kung gutom kana talaga!”

Hinayaan ko s'yang humihila sa akin patungo sa food court. Hindi naman marahas ang paraan nang paghila nito sa katunayan nga ay marahan na tila iniingatan ako nito.

Nakarating kami agad at nag-order s'ya nang makakain namin. Ako dapat ang gagawa subalit pinilit nitong s'ya na, kaya wala na akong nagawa kundi pagbigyan s'ya.