The Robot Girl 2: My Psycho Girl | Complete ✓

|Chapter 33|

Yen Pov.

MATAPOS KUNG umalis, sinabihan ko pa ang mga kapatid ni Blexis sa kalagayan nito sa loob nang restroom. I care about her but my heart really want to explore of so much pains. Gusto kung umalis at umuwi sa mansyon saka doon umiyak nang umiyak.

Nang makarating ako, agad akong pumunta sa aking kwarto then locked myself inside. I cried and cried, humangulgol ako at nilabas ang lahat nang sakit. My mind went blank and I doesn't know what to do anymore. It's does pain when I'm seen how she kill someone. Iyong tipong sinisisi ko ang sarili ko sa lahat-lahat nang nagyari sa kanya.

I couldn't hold anymore the pains I feel. Tila nababaon ako sa ilalim nang dagat at hindi makaahon-ahon. Does really past is never be shouldn't back? Or we need to back that we able to come forward in present? I remember how our past really unforgettable. Naalala ko ang hiyaw nito sa matinding sakit at pagmamakaawa.

“N-No! Not him! Just me instead!”

Sinabunutan ko ang sariling buhok at umiling-iling. “N-No..” pumikot kung boses na pagsusumamo. Ayokong madinig muli ang mga boses nito.

“AHH!”

“N-No! Please stop! I don't want to heard that anymore!”

“You wasn't involved If you wasn't involved yourself! Then face it!”

“T-Tama na!” sigaw ko nang sabi at halos alisin ko na ang buhok ko sa aking ulo.

I-I couldn't listen her voice. Tila nanghihina akong madinig ang boses nito nakakulong sa buong sulok. Ako dapat ang nagdudusa, ako dapat ang nasa sitwayon n'ya. Ako ang kasalanan sa lahat.

Isa akong duwag kahit ngayon!
Napakawalang kwenta mo talaga, Yen!

“What happening on you?” Naluluha kung tiningnan ang taong nakaupo sa gilid nang kama ko kung saan may maliit na sofa.

Nanlaki ang mata ko nang makita ko si Mommy, seryosong rumehistro ang mukha nitong pinupukol ang tingin sa akin. 

“M-Mommy..” gulat kung bulalas at agad inayos ang aking sarili. Pinunasan ko ang mga luhang pumatak sa aking mga pisngi. Inayos ko rin ang buhok kung gulong-gulo na tila sinabunutan nang maraming tao.

Umupo ako sa kama at humarap sa kanya. Napalunok nalang ako nang maraming beses. “A-Ano pong ginagawa n'yo dito?” utal kung tanong at yumuko saka nilaro ang aking mga daliri nakapatong sa aking hita.

“What about you? Why are you here? Did you absent today?” Umangat ang ulo ko sa kanyang mga katanungan. Tila may kung anong bumara sa aking lalamunan at hindi makapagsalita.

She's more so serious now. “Why didn't you answer me? My your mother, I should know what happening on you?” seryoso at malamig nitong tanong muli.

I bitted my lower lip. I can't face her. Ramdam kung may pagdududa na s'yang nararamdaman.

“Answer. Me. Khuan. Yen. Kang,” madiin nitong dagdag kaya matapang ko nang sinalubong ang kanyang mga tingin.

Humikbi na ako at tinakpan ang magkabilang kamay ang aking mukha. Nagsisimula akong umiyak. “I-I can't tell you..” paos kung tungon at umiling-iling.

We promised to him that we couldn't tell someone about what happened or else one of our family will be death. Ayokong sumagot sa lahat, natakot ako sa kahihinatnan pagkatapos.

Sumunod ang pagbuntong hininga nito. “I know, marami na akong pagkukulang sa inyo. You been grown up when you were a kid had doesn't beside me. Hindi namin inisip na may dalawa pa kaming anak na dapat kailangan nang pagmamahal at pagaalaga nang mga magulang.” dinig kung mahabang pahayag nito.