|Chapter 42|

51 2 0
                                    

Yen Pov.

I LEFT her in the garden matapos kong sabihin ang huling salita ko. She need to think about her future someday. Hindi pwedeng mga pangarap n'ya lang ang aatupagin n'ya. She need even think to plan para sa magiging buhay n'ya sa kinabukasan. Because I believed, it's useless everything in this world If there's no love. Lakas, at kahinaan ay ang pagmamahal. There's many kind of love, love for you parents, love for yourself, love for your siblings, love for your friends, love for your neighbors and love for the God.

Kahit saan sulok ka pa ng mundo makikita ka ng pagmamahal sa hindi inaasahan na pangyayari sa buhay mo. That's love, a biggest weapon we have just to fight for all the challenges and pains in our life. Hindi tayo mabubuhay kung wala ang pagmamahal. Kaya hindi rin tayo mabubuhay kapag walang pasakit at kalungkutan.

“WAH!” I stopped walking when I heard a loud bang came inside. Nakaramdam ako ng matinding pagamba kaya agad akong tumakbo papasok.

Bumugad sa akin ang nagkagulong loob. Everyone panicking while finding a safety place. Putok ng baril ang nadinig ko kanina.

“Call the police station!” one young lady shouted, she coming in my direction so I suddenly gently grabbed her hand.

“What's happening?” agad kong tanong sa kanya.

She looked at me. Nakita ko ang pagdaan ng matinding takot sa kanyang mga mata. “I-I don't know but suddenly there's black guys came tapos tinutukan nila kami ng baril..” nanginginig nitong pahayag. Namumutla s'ya, at balisa sa nangyari.

My eyes widened in disbelief. Nandoon sila Mom even Kuya Khilzel and his wife. Ba't may gulo naman?

“A black guys.”

Binatawan ko na ang babae tapos seryoso ko s'yang tiningnan. She need to calm down. Kailangan kung tinginan pa sila Mom doon.

“Call the police station then please stay calm,” tungon ko nalang sa kanya. She starting to cry because of fears.

She nodded gently, and run away. Bumaling ako ng tingin may Bunso nasa tabi ko na pala.

“Go, humingi ka ng tulong. You know what to do. Ako na bahala sa kanila ni Mom,” utos ko naman sa kanya.

She looked at me no emotion. “Are you sure?” she asked not surely at me.

I rolled my eyes.

“Mukha ba akong nagpapatawa rito?” inis ko ng balik na tanong. In this point, I need to be serious. Buhay ang nakasalalay rito hindi lang naman kami kundi ang lahat ng taong narito.

“Ok,” she last said, at pumunta sa loob. Nasa front garden ginanap ang celebration kaya doon nagkakagulo ngayon.

I immediately running kailangan kong magmadali. I don't want to lose any important person to me again. Ayoko na muling iwan dahil sobrang sakit na hanggang ngayon nakatatak pa din sa puso ko.

Bumugad sa akin ang paligid na halos gulong-gulo. Wala na ang sobrang ayos na arrangements ng pagkain sa sulok, mga lamesa, at upuan. They all panicking, at nagtatago sa sulok na sobrang takot na takot. I don't feel anything but anger at all. What's this all about? I thought everything was fine since she was left me.

Iginaya ko ang aking mata upang hanapin ang aking mga magulang. Subalit naikuyom ko ang aking kamao sa nakita.

“Hello, Ms. Kang and Mr. Kang. What's up? Maganda ba ang buhay?” an unknown guy said, at nakatutok sa kanila ang magkabilang baril nito sa noo ng aking magulang.

Before, I was so afraid in this scenario but I'm changed. Halos nagsanay ako kasama ang mga tauhan nila Mom. I been training to defense myself to any dangerous situation like this. May advantage and disadvantage ang sakit na nasa puso ko subalit no one could able to endured the pains I felt.

The Robot Girl 2: My Psycho Girl | Complete ✓Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon