The Robot Girl 2: My Psycho Girl | Complete ✓

|Chapter 39|

Yen Pov.

“ARGH!”

“How dare you to hurting him! You don't have a right!”

“Anong klaseng bata iyan!”

“I will kill you all to make him suffering! I will kill you!”

Wala akong nakikita kundi kadiliman subalit nakikita ko kung paano umaagos ang dugo sa buong paligid.

“S-Stop..”

Napabaling ako ng tingin sa nagsalita. There's was a young boy and he looked like me. My eyes widened in disbelief, and roaming around. I saw a young girl na pinapatay ang mga kalakihan gamit ang punyal nasa kanyang kamay.

“N-Neoh..” I whispered in the air then my eyes starting to cry. Napatakip ako ng bibig sa hindi inaasahan na malaman.

“Y-You killed them before..”  usal ko nalang, at napapikit sa aking nakikita.

“Why I didn't remember? Did you killed them? What happened on you?” bigkas ko nalang tanong, at mas humangulgol sa pagiyak. I couldn't even believe this.

You killed them. You really killed them!

“NEOH PLEASE STOP!” malakas kong sigaw, at napabangon nalang sa aking kinahihigaan.

I was confused when I roaming my eyes around the room. Puti lang ang nakikita ko kaya naman tiningnan ko ang damit ko. I was wearing a hospital cloths.

“Anong nangyari?” paos kung tanong, at napahawak sa aking ulo. I was shocked ng may nahagip ang kamay ko na mga likido nasa mata ko.

“I was crying..” bulalas ko nalang at nakita ko ang pagpatak ng luha sa aking mga kamay.

“Thank you, nagising ka din sa wakas.” Napabaling ako ng tingin sa gilid ng kamang kinahihigaan ko.

I saw the triplet sisters, and they looked at me. Seryoso silang nakatingin sa akin ngayon. I starting to cry agin because of what I know now. Hindi ko alam kung ano bang paniniwalaan ko. Gulo-gulo na ang buong utak ko.

“A-Anong nangyari?” pumikot kong boses na tanong. Subrang naguguluhan na ako sa lahat-lahat. All I know was we were talking about their past then I don't know what happened next.

Bumuntong hininga si Blexis. “You suddenly collapsed matapos mong hawakan ang ulo mo. You been stressful and tired kaya hindi na nakaya nang katawan mo,” paliwanag nito.

Naramdaman ko nga ang paghihina ng katawan ko kasabay ang pagkirot ng ulo ko. I was tired and so much stressful because of overthinking too much. Halos napapabayaan ko na pala ang sarili ko nitong mga nakaraang buwan.

“The doctor recommended you to take a rest until tomorrow here just to monitor your condition. Then, don't be stressful too much. You need to rest,” she added. Nakaupo sila sa mahabang sofa dito sa loob. Nasa private room pala ako dinala.

I wipe my tears then nodded. Ayoko ko na mo ng magisip ng kung ano-ano at sa mga nalaman ko. I'm sure my both parents will worried about me.
Ayoko ng bigyan sila ng problema. Subrang dami na nilang inaalala araw-araw dahil sa mga nangyayari sa amin ni Neoh plus the wedding. Ikakasal pa sila ni Kuya Khilzel na dapat matuloy. Matagal n'ya nang pinapangarap na magkaroon ng sarili pamilya. I know that, he was just afraid.

“We already called your parents. Nandito rin ang kapatid mong babae. Lumabas lang may kausap at bumili ng makakain mo,” paalala namin ni Alexis sa akin. They both kind I just judging them. Kasi naman, unang pagkikita namin dinakip ba naman ako. But I guessed I was wrong knowing them. Mabuti naman sila kahit papaano nadala lang sa galit, at paghihinganti.