The Robot Girl 2: My Psycho Girl | Complete ✓

|Chapter 1|

Him Pov.

AGAD AKONG tumakbo papasok ng mansion matapos akong ihatid ni Kuya Khilzel.

I was crying nonstop.

“Mommy! Daddy!” hiyaw kong sigaw sa loob na umalingaw-ngaw sa buong sulok ng mansion.

Subrang sakit-sakit na hindi ko kayang lumaban na mag-isa.

“Hey, what's happening?” Dinig kong boses ni Mommy sa taas ng hagdaan. Nakatingala ako at nakita silang lahat nagtatakang tumingin sa akin.

Mas lalo akong napaluha sa nangyari kanina. Huminto ako sa paglalakad papunta sa kanila sa ilalim ng hagdan.

“S-She doesn't love me..” those words broke my heart. Wala naman talaga akong pagasa sa kanya ako lang ang mapilit na ipagsiksikan ang sarili ko.

“What?! What happened?” nagtatakang tanong ni Daddy, at mabilis na bumaba sa hagdan na sumunod naman silang lahat.

Yumakap agad ako sa aking ama ng mahigpit na agad n'ya namang sinuklian.

“D-Daddy, I'm give up is almost long ago I being like this..” pagod kong usal, at mas lalong humikbi sa sakit.

Wala talaga akong magagawa kapag ayaw n'ya sa akin. Sino ba naman ang mamahalin sa kagaya ko.

Walang-wala.

Napabuntong hininga s'ya, at kumawala sa yakap namin, “Are you sure about that? Sigurado kabang makakalimutan mo s'ya?” mga tanong nito sa akin.

Those questions hit me.

Alam ko sa sarili kung kahit kailanman walang makakapalit sa kanya sa puso ko. Buong tanggap, at mahal ko s'ya sa kung sino s'ya.

Humikbi ako, “I don't know..” tungon ko nalang.

“I told you before, your just imagination that you're inlove but the true is not. Stop imagination that could make you hurt.”

Umawang ang labi ko sa naging singit na sinabi nang aking bunsong kapatid.

Nawalan sila Daddy at Mommy nang kambal dahil sa aksidenteng nagyari subalit naka-recover din sa mahabang taon na lumipas subalit alam ko hindi mawawala ang sakit sa nagyari. Kahit ako nalulungkot at nasasaktan din piro wala naman kaming magagawa, nangyari na.

Sumunod ang nadinig kung malutong na halakhak ni Kuya Khilzel sa kanya, “You so rude to him,” he commented, at her.

Napanguso ako sa sinabi nito, “Bunso naman, panira ka talaga nang moment! Nakita mo nasasaktan ako, 'yan pa ang sasabihin mo!” inis kung yamot sa kanya. Sana'y na sana'y ako sa ugali nitong hindi ko mawari kung ano ba talaga s'ya.

She's so emotionless, and cold one.

“If you don't want to hurt then don't inlove with her,” walang emosyon nitong tungon, at nilagpasan ako saka nagtungo sa kusina.

Napanguso ako sa sinabi nito. Lagi akong kawawa pagdating sa kanya, sa lahat ng bagay s'ya lagi nanalo.

“Mommy oh! Tingnan n'yo si Bunso! Inaaway naman ako!” inis kong sumbong, at niyakap s'ya nasa tabi ni Daddy na kanina pa tahimik.

Mahinang tumawa s'ya, “Kayo talagang dalawa, lagi nalang nagaaway.” Hinaplos nito ang buhok ko. Gusto kung lagi n'yang hinahaplos ang buhok ko kagaya ni Daddy.

“Baby ko naman! Paano ako!” Napabaling kami ng tingin kay Daddy na madinig ang pagmamaktol nito. Nakanguso ito, at tinuro ang sarili.

He's really like me.

Nakita ko ang pagismid ni Mommy sa kanya, “Stop it, you're not a child anymore,” saway nito.

Napatawa ako ng makita ang pagtulis ng nguso nito sa labi. Lagi talagang gusto ni Daddy na nilalambing s'ya ni Mommy.