İNTİKAM 1: Karanlık Oyun

Bölüm 51

Sonra ben dükkana geçtim. Kızlar her zaman ki gibi yardıma gelirken, erkekler de şirkete döndü.

Müşterilerle ilgilenirken Dilan ve Ela'nın iki de bir telefonda bir şeye bakıp güldüklerini gördüm. Benim onlara baktığımı görünce ikisi de ellerine bir daha telefon almadılar. Soru sormamak için de sürekli saçma sapan konular açıldı. Yine ne olacaktı acaba?

"Erenler buraya geleceklermiş, ben gidip çay hazırlayayım siz devam edin olur mu?" dedi Dilan.

Gruptaki mesajları yeni görüyordum. Biz onaylayınca Dilan gitti, Ela ile biz ise günün son müşterileriyle ilgileniyorduk. Biraz sonra Erenler geldi. Ela ile ben de yorgunluktan koltuğa kendimizi nasıl attığımızı şaşırdık. Çaylar höpürdetilerek içilirken konu bana geldi yine.

"Ben Enes'e ısındım," dedi Eren.

"Onunla gitmesine izin verdiğinden anlaşılıyor bu," dedi Ali gülerek.

"Bence Yaren'e de iyi gelecek," dedi Hasan.

"Ay amin," dedi içten dileyerek Dilan.

"Sen ne diyorsun Yaren?" dedi göz kırparak Ela.

"Allah'ı var çok yakışıklı," dedim çayımı içerken.

Hepsi bu tepkime gülerken Eren her zamanki pozisyonunu aldı. Konuşma yapacaktı belli.

"Kalple iş yapınca sıvıyoruz, canımız çok yanıyor. Güzel aldık dersimizi bence. Artık akılla, mantıkla iş yapma vakti Yaren'im," dedi.

O kadar haklıydı ki. Bu aralar sevdiğim insanların bile haklı oluşu canımı yakmaya başlıyordu. Eren abisi de olsa Savaş'ın benim için iyi olmadığının farkındaydı. Zaten olamazdık herkes çok iyi biliyordu. Babamın katiliyle aynı yastığa nasıl baş koyardım ki? Babamın katilinin koynuna nasıl girerdim ben? Ama insanın canı yanıyordu işte.

"Bundan sonra rica ederiz çalışır," dedim başımı göstererek.

İçimdeki acıyı onlara gösteremezdim. Bu yüzden ilkokul esprileriyle de olsa güldürmeye çalışıyordum onları. Çünkü onlar gülünce ben iyi hissediyordum. Kahkaha attıklarında içim huzura ermişti. Cidden onları böyle görmek mutlu olmama yetiyordu. Küçük şeylerle bile mutlu olmayı biliyordum ben. Ama o küçük şeyleri bile bana çok görenler yüzünden yaşıyordum bu acıları.