ATEŞTEN BUZ (TAMAMLANDI.)

3. "Hoş Kal"

Satır içi yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayınız.. İyi okumalar dilerim <3

3. "Hoş kal"

- Flashback [geçmişten kesit] -

"Karan!" Levent Abi'nin seslenişiyle hızla oturduğum yerden kalkıp hazır ol pozisyonuna geçtim. Burada değildi fakat ben bir asker edasıyla selamlıyordum onu.

"Efendim abi?"

"Yanıma gel." diyerek sesini yükseltti. Sesi, oturma odasından geliyordu. Derin bir nefes verip odamdan çıktım ve oturma odasına doğru ilerledim.

"Geldim abi."

Elindeki telefonu bana doğru uzattı. "Seninle konuşmak isteyen biri var."

"Benimle mi?" diye sordum afallayarak. Buraya geleli tam 2 yıl olmuştu fakat kimse arayıp sormamıştı beni.

"Saf saf bakacağına gelip alsana lan," dedi Levent Abi sertçe. Yutkunarak başımı salladım ve elindeki telefona uzandım.

"Alo?" dedim telefonu kulağıma götürerek. Ses gelmediğinde kaşlarım çatıldı. "Alo, kimse var mı?"

"Karan." dedi bir ses. Unutmamak için internet sitelerini talan ettiğim, sırf konuşma yaptığı haberleri bulabilmek için gecemi gündüzüme kattığım ses.

"Anne." dedim sertçe yutkunarak. "Sen misin?" sesim öyle titremişti ki bir an yere yığılacakmış gibi hissettim.

"Benim annem," diye mırıldandı şefkatle. "Fazla zamanım yok oğlum. Baban izin vermiyor seni aramama.. Zar zor fırsat bulabildim. Şimdi beni dinlemeni istiyorum, tamam mı?"

"Tamam." dedim sanki o beni görüyormuş gibi başımı sallayarak.

"Levent'in seni almasını ben istedim. Senin sonunun böyle olacağını biliyordum. Levent benim arkadaşım, Karan. Bu çok derin bir mesele, büyüyünce elbet öğrenirsin ondan.. Fazla zamanım yok benim." burnunu çekti. "Baban hepimizi gözden çıkardı. Durduramıyorum. Devamlı oynuyor, kaybediyor, deliriyor.. Engel olamıyorum."

"Anne ağlama," diyebildim fakat ben çoktan ağlamaya başlamıştım. "Ben kurtarırım sizi," dedim hiç tereddüt etmeden.

"Bizi artık kimse kurtaramaz oğlum." diye karşılık verdi. "Kardeşin.." diye mırıldandığında kaşlarım çatıldı.