12. "SÖZ"
-Flashback [geçmişten kesit] -
Levent Abi'nin evde olmadığını farkettiğimde, çekinerek içeri girdim. Kumsal'ın kıkırtı sesleri kulaklarıma dolarken, merakım artmıştı. Ağır adımlarla ilerlediğimde televizyon izlediğini gördüm.
"Neye gülüyorsun öyle?" dedim merakla.
Bakışlarını anında bana çevirmişti. Gözleri gözlerimi bulduğunda, "Karan!" dedi neşeyle. "Hoşgeldin, gelsene!" ona doğru yöneldim.
"Televizyonda bir adam vardı, ona gülüyordum." diye mırıldandı heyecanla.
"Allah allah," kaşlarım havalandı. "Ben de komiğim, bana niye gülmüyorsun?"
Neydi şimdi bu? Kıskançlık mıydı? Televizyondaki sıradan bir adamı da Kumsal'dan kıskanacak hâlim yoktu, daha nelerdi.
"Komiksin evet," dedi ve yüzüme baktı. "Ama adam değilsin."
"Ne?" ani çıkışımla birlikte gözleri büyüdü.
"Karan," dedi telaşla. "Şey yani sen şuan çocuksun, biz çocuğuz ya ondan dedim! Diğer anlamda demedim.."
Ters ters baktım yüzüne. Moralim bozulmuştu. Yüzüme baka baka 'adam değilsin' demişti resmen bana!
"Karan," usulca yanıma yanaşıp koluma girdi. "Özür dilerim," dedi dudaklarını büzerek. "Küseceğini düşünmedim."
"Ben çocuk değilim!" bunu söylerken kaşlarım çatılmıştı. "Sana küsmem. Ancak çocuklar küser, büyükler değil."
"Özür dilerim." dedi bir kez daha.
"Özür dileme!"
"Niye?"
"Sevmiyorum benden özür dilemeni," başımı yana çevirdim. "Gidiyorum ben."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ATEŞTEN BUZ (TAMAMLANDI.)
Fiksi Remaja[TAMAMLANDI] ° Aşkın ve nefretin, Dostluğun ve düşmanlığın, Karanlığın ve aydınlığın, Şehvetin ve ihtirasın, en uçlarında yaşanan bir hikaye. Birbirlerine olan aşklarından yanıp tutuşan Karan ve Kumsal, rol gereği gittikleri lisede kardeşlermi...
