ATEŞTEN BUZ (TAMAMLANDI.)

2. "Kurşun"

Not : Kitabımız, bir süre geçmişten kesitlerle başlayarak ilerleyecek. Böylece çocukluk zamanlarını okuyup onlara daha hâkim olacağız <3

2. "KURŞUN"

- Flashback [geçmişten kesit] -

Kaldığım odanın kapı gıcırtısıyla pusuda beklercesine çevik bir hareketle ayaklandım. Kumsal'ı görmemle derin bir nefes verdim rahatlamışcasına.

"Babam gitti," diye fısıldadı ufak adımlarla bana doğru ilerleyip. "Dışarıdaki korumaların da bir kısmı yemek yiyor, kalanları da verdiğim meyve sularını içtiler, uyumaları an meselesi!"

"Teşekkür ederim." diye mırıldandım elimle ensemi kaşırken. "Sana borçlandım Kumsal."

"Hayır!" gülümsedi. Gülümsediğinde gözlerim birkaç saniyeliğine yanağında oluşan çukurda takılı kaldı. "Ben çok eğlendim! Tam bir ajan gibiydim," dedi heyecanla. "Gizli gizli mutfağa gittim ve Selma Abla'nın hazırladığı meyve sularına uyku ilacı attım!" kıkırdadı. "Kimsenin ruhu bile duymadı!"

"Bir gün bu aksiyon merakın başına iş açabilir." dedim ciddi bir tavırla. Umursamadı, omuz silkerek dil uzattı.

"Sen çok biliyorsun!"

"Biliyorum tabi!" diye karşılık verdiğimde birkaç saniye duraksadım. Zaten gidecektim buradan, şimdi bu neyin zıtlaşmasıydı? Ona böyle mi veda edecektim?

"Kumsal.." dedim sessizce. "Ben vedaları sevmem. Sana da ne kadar teşekkür etsem az kalır, biliyorum. Burada yaşamak istemiyorum."

"Gidiyorsun işte," dedi kısık bir ses tonuyla. Sesi ağlamaklı çıkmıştı. Kaşlarımı çatarak yüzüne baktığımda, gerçekten de ağlıyordu.

"Neden ağlıyorsun?" diye sordum şaşkınlıkla.

"Çünkü benden korkmayan tek çocuk sendin!" dudaklarını büzerek burnunu çekti. "Şimdi sen de gidiyorsun, yalnız kalacağım. Kimse benim yüzüme bakmayacak! Kimse benimle konuşmayacak! Kimse benimle oynamayacak! Biliyorum, seninle zaman geçiremedik ama burada olduğunu bilmek iyi hissettiriyordu."