ATEŞTEN BUZ (TAMAMLANDI.)

13. "Mucize"

13."MUCİZE"

-Flashback [geçmişten kesit] -

Zifiri karanlıktı. Evde yalnızdık, Levent Abi yoktu. Duyduğumuz tek ses, gök gürültüsüydü. Bir de Kumsal'ın derin derin nefes alışverişleri..

"Korkuyorum," diye fısıldadı dizlerini kendine doğru çekerek.

"Korkma." diyebildim. Sol kolumu, omzuna atıp ona yanaştım iyice. "Korkma Kumsal."

"Babam ne zaman gelecek?"  diye sordu sessizce.

"Bilmiyorum." dedim başımı duvara yaslayarak. "Titreme lütfen," diye devam ettim dizlerine kısa bir bakış atarak. Zangır zangır titriyordu. Elleri, bacakları, tüm vücudu..

"Engel olamıyorum," sesi ağlamaklı çıkmıştı. "Nefret ediyorum yağmurlu havalardan, nefret!"  başını omzuma gömdü. "Ne zaman dinecek bu ses?" dedi öfkeyle.

Sanki bu sözlerine cevap olarak daha güçlü gürledi gökyüzü. Çıkan gürültülü sesle birlikte olduğu yerde sıçrarken içli içli ağlamaya başlamıştı.

"Kumsal?" dedim sorarcasına geriye doğru çekilerek. "Neden ağlıyorsun?"

"Korkuyorum çünkü."

Verdiği cevapla birlikte derin bir nefes verip daha sıkı sardım kollarımı vücuduna. Tüm titremesini bastırmak istercesine.. "Ağlama." dedim yumuşak bir ses tonuyla. "Korkma, ben yanındayım."

"Ne zaman dinecek?" dedi sorusunu yineleyerek.

"Birazdan geçecek," dedim fısıldayarak. "Sakin ol,"

"Nasıl bu kadar cesur olabiliyorsun?" diye sordu burnunu çekerek. "Çok soğukkanlısın."

"Çünkü yanımda sen varsın."

"Nasıl yani?" başını göğsümden kaldırıp yüzüme baktı. "Benimle ne alakası var?"

"Sen yanımda olduğun sürece hiçbir şeyden korkmam." dedim omuz silkerek.

Konuşmak işe yaramıştı, titremesi azalıyordu. Dikkatini gök gürültüsünden almış, bana vermişti.

"Neden?" diye sordu yeniden merakla.

"Çünkü sen beni korursun."

Gözlerini kırpıştırdı birkaç saniye. "Ama ben çok korkuyorum," dedi kaşlarını çatarak. "Seni nasıl koruyabilirim? Bana niye güveniyorsun bu kadar?"