ATEŞTEN BUZ (TAMAMLANDI.)

7. "Minnet"

7. "Minnet"

-Flashback [geçmişten kesit] -

"Kumsal,"

Cevap vermedi.

"Kumsal!" dedim ses tonumu biraz arttırarak.

Yine cevap vermedi.

"Kumsal, sana diyorum!" sesim öyle sert ve katı çıkmıştı ki, bakışlarını nihayet bana çevirdi.

"Ne var?"

"Ne bu tavırlar?" kaşlarımı çattım. "Yüzüme bile bakmıyorsun."

"Çünkü senden korkuyorum!" sesi ağlamaklı çıkmıştı. "Sen gözlerimin önünde birinin dilini kestin, farkında mısın?"  ayağa kalktığında koluna uzandım fakat hızla itti kolumu.

"Sakın!" tıslarcasına gözlerimin içine baktı. "Bana sakın dokunma!"

"Sakin ol," dedim soğukkanlılıkla.

"Sakin mi olayım?" alayla güldü. "Tabi ya sakin olayım, nasılsa ben her gün böyle bir vahşete şahit oluyorum!" başını iki yana sallayıp ellerini saçlarına geçirdi. "Birazdan polisler gelecek," gözlerini yumdu. "Seni saklamamamız gerekiyor Karan, seni kimsenin bulamayacağı bir yere saklamamız gerekiyor."

"Ben bir suç işledim ve bunun cezasını çekeceğim." dedim tane tane. "Benden korkma Kumsal," sesim fısıldar gibi çıkmıştı.  "Herkes benden korksun ama bir tek sen benden korkma.." Kara gözlerimi masmavi gözlerine diktim. "Ben herkese zarar veririm ama bir sana zarar vermem."

Sertçe yutkunup gözlerini kaçırdı. Fıldır fıldır etrafı tarıyordu. "Burada seni bulurlar," dedi yeniden söylediğimi duymazlıktan gelerek. "Bizim bir şey yapmamız gerekiyor."

Siren sesleri kulağıma erişirken gülümsedim. "Artık çok geç."

"Karan.." gözleri büyüdü sesi duyar duymaz. "Karan, geliyorlar." endişesi sesine yansıyordu. "Seni alacaklar, seni götürecekler.." kapıya doğru ilerledi hızla ve kapının deliğindeki anahtarı çevirdi. Yaptığı şeyle birlikte kaşlarım havalanırken, "İzin veremem." dedi onaylamaz bir tavırla. "Seni götüremezler."

"Karan Duman, aç kapıyı!" kapı zorlanırken derin bir nefes aldım. Kumsal'ı yok sayarak kapıya doğru ilerledim. Kumsal engel olmak istercesine önüme geçerken ellerimi yüzüne koydum.