«Τι σκέφτεσαι;» ακούω τον Ορέστη να με ρωτάει και στρέφω το πρόσωπό μου προς το μέρος του, ξαφνιασμένη. Βρισκόμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι και το μυαλό μου ταξιδεύει σε χιλιάδες σκέψεις αυτή την στιγμή. Ο καπνός από το τσιγάρο του, μου μοιάζει τώρα βαρύς και έντονος... τόσο που σχεδόν με ζαλίζει.
«Όχι κάτι συγκεκριμένο...» του απαντώ τελικά και με παρατηρεί για μερικά δευτερόλεπτα, σιωπηλός.
Τα μάτια μου αναζητούν ασυναίσθητα το τατουάζ στο στήθος του και όταν το εντοπίζουν, επικεντρώνονται σε αυτό· είναι η πρώτη φορά που καταφέρνω να το παρατηρήσω σχεδόν εξονυχιστικά. Με μαύρο μελάνι σχηματίζεται ένα σύντομο καρδιογράφημα που απολήγει σε μία μικρή καρδιά, στο εσωτερικό της οποίας υπάρχει το γράμμα 'Α'. Προτού το αντιληφθώ, αρχίζω να αισθάνομαι ένα έντονο σφίξιμο στο στομάχι. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ· δεν νομίζω καν ότι θέλω να φανταστώ...
Προς στιγμήν, τα μάτια μου είναι απορροφημένα στο τατουάζ και μόνο όταν ξεροβήχει ο Ορέστης αμήχανα, αποστρέφω το βλέμμα μου από εκεί, κάπως ντροπιασμένη.
«Συγγνώμη» ψελλίζω βιαστικά, νιώθοντας ότι ξεπέρασα τα όρια αυτήν την φορά. Ίσως να μην ήταν σωστό αυτό που μόλις έκανα, ωστόσο κάθε φορά που βρίσκεται κοντά μου, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ έντονη περιέργεια για το τατουάζ του αυτό· ένα τατουάζ, το οποίο — με τον έναν ή τον άλλον τρόπο — απέφευγα πάντοτε να κοιτάξω.
Ανακάθεται χωρίς να πάρει στιγμή τα μάτια του από τα δικά μου και παίζει με την μπάρα στα χείλη του. Ρουφάει για ακόμα μία φορά το τσιγάρο του και έπειτα χαμηλώνει το βλέμμα του. Ανασηκώνομαι κι εγώ, ώστε να βρίσκομαι ακριβώς δίπλα του και πιάνω με τα δυο μου χέρια τα δικά του. Τα χείλη μου φιλούν απαλά τον ώμο του, κάτι που τον ξαφνιάζει και τον κάνει να σηκώσει και πάλι τα μάτια του στα δικά μου.
«Ορέστη...» πάω να του πω, όμως σταματάω αμέσως. Τι να του πω; Τι λόγια να χρησιμοποιήσω; Δεν γνωρίζω τι έχει συμβεί, ούτε είναι υποχρεωμένος να μου μιλήσει γι'αυτό.
«Θέλω πολύ να σου πω τι συνέβη... όμως...» ξεφυσάει αναστατωμένος και φέρνει το χέρι του στο μέτωπό του απογοητευμένος.
«Ίσως θελήσεις να σταματήσουμε το μεταξύ μας...» συνεχίζει και συνοφρυώνομαι.
«Τι είναι αυτά που λες; Νομίζεις ότι είμαι εδώ για να σε κρίνω για το παρελθόν σου; Αυτό πιστεύεις για εμένα;» τον ρωτάω με μια ανάσα και έπειτα ξεφυσάω.
«Σου μίλησα για το δικό μου παρελθόν, γιατί ένιωσα την ανάγκη να το κάνω· δεν είσαι αναγκασμένος να μπεις στα 'βαθιά νερά' για να μου πεις αυτό που σου συνέβη. Αλήθεια. Μου αρκεί που μου δίνεις την ευκαιρία να είμαι κοντά σου».
YOU ARE READING
The Rocker
RomanceΗ Θάλεια Ιωάννου βρίσκεται σε τεράστια απόγνωση· ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές της στο τμήμα Δημοσιογραφίας είναι να βρει μια θέση εργασίας. Οι απέλπιδες τελικά προσπάθειές της την οδηγούν σε ένα τρομερό αδιέξοδο: αποκτά δι...
