The Rocker

Επεισόδιο 2

«Θάλεια! Θάλεια...μάντεψε!» ακούω την Αναστασία να φωνάζει υστερικά και ξυπνάω απότομα από το υπέροχο όνειρο που είχα.
Προφανώς, το να ονειρεύομαι κάθε είδους φαγητά, είναι μια τρομερή συνήθειά μου!

«Τι έγινε Αναστασία; Τι φωνάζεις;» τη ρωτάω με την αγουροξυπνημένη μου φωνή, όταν αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου και αρχίζει να χτυπάει παλαμάκια σαν να βρίσκεται στην σπουδαιότερη συναυλία της χρονιάς!

Χωρίς να χάσω χρόνο, πιάνω το δεύτερό μου μαξιλάρι και της το πετάω επιθετικά. Σε κανέναν δεν επιτρέπω να με ξυπνάει με την αγριοφωνάρα του... ούτε καν σε εκείνη!

«Θα σταματήσεις να κάνεις σαν φώκια που χτυπάει παλαμάκια ή θα σε πετάξω από το παράθυρο και θα το κάνω να φανεί σαν ατύχημα;» τη ρωτάω κοροϊδευτικά και σηκώνει το ένα της φρύδι τόσο που νομίζεις ότι θα πετάξει!

«Εγώ φταίω που σε σκέφτηκα! Άσε...θα βρω άλλον για τη δουλειά. Κάτσε κοιμήσου!» μου αποκρίνεται και είναι έτοιμη να αποχωρήσει από το δωμάτιο τάχα μου παρεξηγημένη, όταν πετάγομαι από το κρεβάτι κακήν κακώς, και την αρπάζω από τον ώμο.

«Όπα, όπα για κάτσε! Δεν έχεις να πας πουθενά! Για ποια δουλειά μιλάς; Μου βρήκες θέση κάπου; Έγινε το θαύμα;» αρχίζω τις απανωτές ερωτήσεις και μου κάνει νόημα με τα χέρια της να σταματήσω το παραλήρημα.

«Κάτσε παρδάλο! Με τρέλανες με τις ερωτήσεις και ακόμα δεν έβγαλα λέξη! Φτιάχνω καφέ για να τα πούμε...» μου αποκρίνεται και βγαίνει φουριόζα από το δωμάτιο, αφήνοντάς με στα κρύα του λουτρού.

Χωρίς να χάσω χρόνο, ανοίγω την ντουλάπα μου, πιάνω ρούχα και εσώρουχα και κατευθύνομαι προς το μπάνιο για να κάνω ένα ντουζ. Όπως είναι απολύτως λογικό, το δεξί δαχτυλάκι του ποδιού μου βρίσκει στη γωνία του κομοδίνου, κάνοντας με να ουρλιάξω από τον πόνο.

«ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΈΝΟ! Άι σιχτίρ πια βλαμμένο κομοδίνο! Θα φας πόρτα και αυτή θα είναι η τελευταία μου προειδοποίηση!» μιλάω στο κομοδίνο, λες και είναι αυτό υπεύθυνο για την στραβομάρα μου.

«ΘΆΛΕΙΑ...ΌΛΑ ΕΝΤΆΞΕΙ ΕΚΕΊ;» μου φωνάζει από την κουζίνα και από μέσα μου συνεχίζω να βρίζω ασταμάτητα το κομοδίνο.

«ΌΛΑ ΕΊΝΑΙ ΥΠΌ ΈΛΕΓΧΟ ! ΕΔΏ ΑΠΛΆ ΜΕ ΤΗΝ ΓΚΑΝΤΕΜΙΆ ΜΟΥ...ΕΊΧΑΜΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΟΎΛΑ!» της αποκρίνομαι δυνατά για να με ακούσει και αν και δεν την βλέπω αυτήν τη στιγμή, είμαι σίγουρη ότι σταυροκοπιέται. Έπειτα, προχωράω προς το μπάνιο κουνιστή και λυγιστή σαν να έφερα σε πέρας τη σημαντικότερη αποστολή της χρονιάς!