The Rocker

Επεισόδιο 4

Επέστρεψα στο σπίτι και προτού κάνω οτιδήποτε άλλο, αράδιασα, κακήν κακώς, όσα συνέβησαν στην Αναστασία. Όπως εγώ, έτσι και εκείνη... είχε μείνει να με κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό. Της τόνισα ιδιαίτερα τη θρασύτητα του Ορέστη — όπως τον λένε τέλος πάντων — και δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί αντέδρασε με αυτόν τον τρόπο. Της ζήτησα να μην ξανά ασχοληθούμε με το όλο θέμα, καθώς ούτε κουράγιο έχω... ούτε και όρεξη να χάνω το χρόνο μου με κάτι τέτοιους κομπλεξικούς τύπους.

[...]

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω τριγύρω το δωμάτιο, χωρίς να καταλαβαίνω πού ακριβώς βρίσκομαι. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, συνειδητοποιώ ότι, προφανώς, είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου — πού αλλού άλλωστε, θα μπορούσα να βρίσκομαι; — και τρίβω τα μάτια μου με τα χέρια μου για να δω πιο καθαρά. Δεν το παθαίνω συχνά αυτό... αλλά χθες ήπια, μάλλον, πολύ και τα αποτελέσματα είναι ήδη ολοφάνερα.

Σηκώνομαι με γρήγορες κινήσεις και πιάνω από την ντουλάπα μου το μαύρο τζιν και την κόκκινη ζιβάγκο μπλούζα μου· αν και είναι τέλη Σεπτέμβρη, έχει αρχίσει να κάνει κρύο εδώ στην Αθήνα. Φοράω τα μαύρα μου όξφορντ και προχωρώ προς την κουζίνα για να φάω το πρωινό μου. Η σχολή ανοίγει τη Δευτέρα και έτσι έχω άπλετο χρόνο να συνεχίσω την αναζήτηση δουλειάς. Μιλώντας με την Αναστασία εχθές, με έκανε να συνειδητοποιήσω... ότι πρέπει να είμαι πιο ανοιχτή στις θέσεις εργασίας και ότι καλό είναι να μειώσω τις προσδοκίες μου... τουλάχιστον τώρα στην αρχή. Χθες το βράδυ, πριν το μεθύσι, το μάτι μου έπεσε σε μία από τις αγγελίες στην εφημερίδα, που είχα αγοράσει μόλις προχθές και παρατήρησα, ότι ζητούν υπάλληλο σε γνωστό περιοδικό. Έστειλα μήνυμα ηλεκτρονικά και μου απάντησαν σχεδόν αμέσως, ότι θα μπορούσα να περάσω σήμερα για συνέντευξη.

Φτιάχνω, γρήγορα, ένα τοστ, ελέγχοντας που και που τον ελληνικό που έχω βάλει να ψήνεται. Παρά τη χθεσινή μου αποτυχία, δεν αισθάνομαι καθόλου αγχωμένη, ούτε φοβάμαι μήπως ο Ορέστης είναι και σε αυτήν την συνέντευξη, έτοιμος να με <κατασπαράξει> με τα άσχημά του λόγια και την απαίσια συμπεριφορά του! Ο τύπος ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί· με έκανε να αισθανθώ πραγματικά άβολα την ώρα της υποτιθέμενης συνέντευξης, που πραγματικά, αν τον είχα μπροστά μου θα του έδινα ένα γερό χέρι ξύλο! Εξαιτίας αυτού του ξινομούρη... έχασα μία φοβερή ευκαιρία!

Κατεβάζω τον καφέ από το γκαζάκι και αδειάζω το περιεχόμενο από το μπρίκι στο μικρό φλιτζανάκι. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο ρολόι που κρέμεται στον τοίχο και έπειτα ακούω την αγουροξυπνημένη φωνή της Αναστασίας.

«Καλημέρα στο κορίτσι με τα κόκκινα!» μου αποκρίνεται κοροϊδευτικά και με τεράστια <ωριμότητα> της βγάζω τη γλώσσα μου έξω. Με κοροϊδεύει συχνά για την συνήθειά μου να φοράω μαύρα και κόκκινα , όμως το έχω συνηθίσει.

«Καλημέρα και σε εσένα. Τοστάκι;» τη ρωτάω και κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε, αρνητικά.

«Θα βγω με τον Σωτήρη για καφέ σε λίγο, οπότε θα φάω έξω. Πώς κοιμήθηκες;» με ρωτάει και κάθεται στην καρέκλα.

«Πώς να κοιμηθώ η άμοιρη; Όλο το βράδυ έβλεπα εφιάλτες με τον ξινό από τη συνέντευξη! Με στοίχειωσε το βλέμμα του!» της απαντώ καθώς αρπάζω το ψημένο μου τοστ και δαγκώνω άτσαλα δυο μπουκιές.

«Έμαθα... ότι ο τύπος αυτός είναι ο τραγουδιστής του συγκροτήματος και η περιέργεια μέσα μου με έκανε να τον ψάξω στο ίντερνετ» μου λέει, καθώς χτυπάει ρυθμικά τα δάκτυλά της στο ξύλινο τραπέζι.

«Μέγα λάθος! Τώρα θα βλέπεις και εσύ εφιάλτες!» της αποκρίνομαι νευριασμένη, ενθυμούμενη το χθεσινό απόγευμα και πίνω λίγο από τον καφέ μου.

«Άστα αυτά! Εγώ νομίζω... ότι ο τύπος δεν περνάει καθόλου απαρατήρητος» σημειώνει, κλείνοντας μου το μάτι και χτυπάω το κούτελό μου με το χέρι μου νευρικά.

«Σιγά τον θεό! Εντάξει... δεν είναι χάλιας... αλλά φλέβα... δε θα έκοβα για πάρτη του! Και... για να έχουμε καλό λόγο... εσύ πώς έμαθες, τέλος πάντων, ότι είναι ο τραγουδιστής;» τη ρωτάω παρατώντας το τοστ στο πιάτο μου.

«Ε να... αυτό ήθελα να σου πω. Ο Μιχάλης μου έστειλε χθες μήνυμα, ζητώντας συγγνώμη από εσένα για τη συμπεριφορά του τραγουδιστή του συγκροτήματος και μου είπε να κανονίσετε άλλη μία συνέντευξη, χωρίς την παρουσία του Ορέστη» μου απαντά και ξεροκαταπίνω. Ακόμα και μετά από όλο αυτό, δε θα ήθελα να δουλέψω για εκείνους.

«Με συγκινεί τρομερά η κίνηση του Μιχάλη... όμως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξαναπάω σε συνέντευξη για το συγκρότημα αυτό! Προτιμώ να... να... δεν ξέρω, γενικά προτιμώ το οτιδήποτε παρά αυτό! Έχω, στο κάτω κάτω, και μια αξιοπρέπεια!» της τονίζω νευριασμένα και έπειτα, σηκώνομαι από την καρέκλα για να φορέσω το δερμάτινό μου.
«Θα πάω στη συνέντευξη για τη θέση στο περιοδικό και ό,τι γίνει! Δε θα κάτσω να σκάσω για τα χθεσινά!» συνεχίζω και η Αναστασία έχει μείνει να με κοιτάζει αποσβολωμένη.
«Καλά να περάσετε με τον Σωτήρη και να του δώσεις χαιρετίσματα! Θα μιλήσουμε το μεσημέρι.»

«Εντάξει, εντάξει. Καλή τύχη σου εύχομαι!» μου αποκρίνεται, τελικά, και αφού φορέσω τα μαύρα μου γυαλιά βγαίνω από το σπίτι.

[...]

Έχουν περάσει τρεις μέρες από τη συνέντευξη, στην οποία πήρα μέρος και μόλις πριν από λίγο, με πήραν τηλέφωνο για να με ενημερώσουν ότι μου δίνουν τη θέση! Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που δεν έχω σταματήσει να χοροπηδάω πάνω κάτω σαν το κατσίκι! Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι από Δευτέρα δε θα είμαι πια άνεργη. Επιτέλους, θα μπορέσω να δουλέψω επάνω στο αντικείμενό μου, ακόμα και αν δεν είναι κάτι σπουδαίο στην αρχή. Μου ανέφεραν ότι αρχικά, θα πρέπει να βοηθάω στην αναζήτηση ιδεών για τα θέματα του περιοδικού... και αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα μπορώ να πω.

«ΘΆΛΕΙΑ!» ακούω, ξαφνικά την Αναστασία να μου φωνάζει από το σαλόνι και τρέχω προς το μέρος της. Προφανώς, μόλις επέστρεψε.
«Συγχαρητήρια!» μου αποκρίνεται, όταν με αντικρίζει και τρέχω να την αγκαλιάσω.

«Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!» της αποκρίνομαι χαμογελαστή και με αφήνει από την αγκαλιά της.

«Θα βγούμε απόψε» μου ανακοινώνει και την κοιτάζω παραξενεμένη. Λόγω ημέρας, δε θα μπορούσα να της αρνηθώ.

«Πώς και έτσι;» την πειράζω και γελάει.

«Για την επιτυχία σου ρε!» μου απαντά σκουντώντας με στον ώμο.
«Θα πω και στον Σωτήρη, αν δε σε πειράζει...»

«Εννοείται να του πεις!»

«Έγινε.»


[...]

Αποφάσισα να φορέσω το ανοιχτόχρωμο γκρι τζιν μου με σκισίματα, τη μαύρη μου μπλούζα με την στάμπα των <Slipknot> επάνω, τα μαύρα μου αρβυλάκια, το δερμάτινό μου και, φυσικά το <όπλο> μου: το φλογερό κόκκινο κραγιόν μου. Η Αναστασία μου είπε ότι θα πάμε σε ροκ μαγαζάκι, οπότε ήξερα ότι είχα ντυθεί, όπως ακριβώς <αρμόζει> σε μια τέτοια περίσταση.

Η ώρα έχει πάει 22:15 και κατευθυνόμαστε με το αυτοκίνητο του Σωτήρη προς το μαγαζί. Όταν, τελικά, φθάνουμε, παρατηρώ ότι βρισκόμαστε σε μια περιοχή την οποία δεν γνωρίζω, γεμάτη από μαγαζιά για ποτό και φαί, αλλά και με τρομερή πολυκοσμία.

«Χαμός γίνεται» τους αποκρίνομαι, καθώς προχωράμε προς το ροκάδικο, που μου είπε η Αναστασία.

«Και πού είσαι ακόμα!» μου λέει αινιγματικά, αλλά δε δίνω ιδιαίτερη σημασία.

Μπαίνουμε μέσα στο σκοτεινό μαγαζί το οποίο φωτίζεται δειλά από κόκκινο, πράσινο και μπλε φως και, αμέσως, εισπνέω τον καπνό από τα τσιγάρα. Η μυρωδιά αυτή, αν και δεν καπνίζω, πάντοτε μου ήταν οικεία. Η ροκ μουσική ακούγεται δυνατά, κάνοντάς με να αισθανθώ γεμάτη αυτοπεποίθηση και κάπως πιο σέξυ. Θεέ μου λατρεύω τη ροκ!

«Δε μου είπες ότι τραγουδάνε live απόψε» σχολιάζω στην Αναστασία, φωνάζοντας σχεδόν, προκειμένου να με ακούσει.

«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!» μου απαντά, καθώς φθάνουμε προς το τραπέζι και καθόμαστε.

«Τι εννοείς;» τη ρωτάω καταλαβαίνοντας, ότι πιθανότατα δεν άκουσε τι της είπα. Βγάζω το δερμάτινό μου και τινάζω τα μαλλιά μου προς τα πίσω.

Χωρίς να μου απαντήσει, γυρίζει προς τον Σωτήρη και του λέει κάτι στο αυτί.
Για πρώτη φορά, κοιτάζω γύρω μου και παρατηρώ ότι το μαγαζί είναι φουλ απόψε. Η μουσική είναι φοβερή και με κάνει να θέλω να αρχίσω να τινάζω το κεφάλι μου μπρος- πίσω δυναμικά, όπως κάνουν οι μεταλάδες στις συναυλίες.
Στρέφω το βλέμμα μου προς το χώρο, όπου παίζουν οι μουσικοί — δεν είναι ακριβώς σκηνή, αλλά ένας χώρος κάπως υπερυψωμένος — και τα μάτια μου εστιάζουν, αμέσως, στον... στον... στον- Θεέ μου! Τι κάνει ο ξινομούρης εδώ;

«ΑΝΑΣΤΑΣΊΑ!» της φωνάζω απειλητικά για να της αποσπάσω την προσοχή και γυρίζει να με κοιτάξει, όπως και ο Σωτήρης, ο οποίος δεν είναι και τρομερά ομιλητικός απόψε.

«Τι συνέβη;» με ρωτάει κάνοντας ότι τάχα μου δεν καταλαβαίνει και σηκώνομαι κακήν κακώς από την καρέκλα. Στην στιγμή, εμφανίζεται η σερβιτόρα, έτοιμη να μας πάρει παραγγελία.

«Καλησπέρα σας, τι θα θέλατε να παραγγείλετε;» ρωτάει και πιάνω το δερμάτινό μου, έτοιμη να εξαφανιστώ από εδώ μέσα.

«Θάλεια... περίμενε! Θα σου εξηγήσω!» μου φωνάζει η Αναστασία και φοράω το δερμάτινό μου.
«Με συγχωρείτε... θα μπορούσατε να περάσετε ξανά σε λιγάκι;» ρωτάει τη σερβιτόρα, εκείνη κουνάει το κεφάλι της καταφατικά και, τελικά, φεύγει.

«Εγώ λέω να πηγαίνω... νιώθω κάπως ανεπιθύμητη εδώ μέσα!» τους αποκρίνομαι τσαντισμένη και η Αναστασία σηκώνεται από την καρέκλα της. Το βλέμμα μου επιστέφει στην υποτιθέμενη σκηνή και συναντάει εκείνο του... Ορέστη. Το αδιάφορό του βλέμμα με κάνει να σφίξω τα δόντια μου δυνατά, για να καταπνίξω τα νεύρα μου. Με γρήγορες κινήσεις, γυρίζω να κοιτάξω την Αναστασία και ξεφυσάω αναστατωμένη.

«Άκουσέ με... θεώρησα... ότι θα ήταν καλό τόσο εσύ όσο και ο Σωτήρης να γνωρίσετε τα παιδιά, προκειμένου να λυθεί κάθε παρεξήγηση» ξεκινάει να μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε.

«Δε θέλω να λύσω καμία παρεξήγηση!» της τονίζω τις λέξεις, λες και η ζωή μου εξαρτάται από αυτές.

«Πιο πολύ, θέλω να μιλήσουμε με τον Μιχάλη. Δυστυχώς... με τον Σωτήρη... έγινε μια παρεξήγηση και δε θέλω να αισθάνομαι ότι έχω αφήσει ανοιχτές υποθέσεις...» μου εξηγεί η Αναστασία και ξεφυσάω για ακόμα μία φορά. Ασυναίσθητα, το βλέμμα μου επιστρέφει στη σκηνή — ή καλύτερα σε εκείνον — και παρατηρώ ότι, καθώς τραγουδάει, τα μάτια του είναι καρφωμένα επάνω μου. Με αναγνωρίζει.

Προφανώς, σε αναγνωρίζει! Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τη συνέντευξη...

«Αν και δεν τον πάω μία... συμφωνώ με την Αναστασία...» σημειώνει ο Σωτήρης, για πρώτη φορά απόψε και γυρίζω αυτομάτως να τον κοιτάξω.
Και κάπως έτσι... δείχνω να είμαι η κομπλεξική της παρέας.

«Καλώς. Δε θα χαλάσω τη βραδιά μου για κανέναν!» τους αποκρίνομαι, καθώς βγάζω το δερμάτινό μου και κάθομαι και πάλι στην καρέκλα. Το ίδιο κάνει και η Αναστασία.

Προβλέπεται μεγάλη βραδιά απόψε...

[...]

_________________________

Γειαααα σας!!!

Άργησα λιγάκι να γράψω το καινούργιο επεισόδιο, καθώς βρίσκομαι σε διακοπές!!!
Προσπαθώ, γενικότερα, να ανεβάζω όσο νωρίτερα μπορώ κάθε φορά.
Το επόμενο επεισόδιο, είναι συνέχεια αυτού... οπότε αύριο- μεθαύριο ελπίζω να το έχω ανεβάσει.

Σας ευχαριστώ πολύ!!! ^_^

<3 <3 <3