The Rocker

Επεισόδιο 39

ΠΡΟΣΟΧΗ!

[Το παρόν κεφάλαιο εμπεριέχει "βαριά" θέματα και ίσως προκαλέσει αρνητικά συναισθήματα στον αναγνώστη! Επίσης, περιλαμβάνει υβριστικές λέξεις, τις οποίες έχω "ελαφρώς καμουφλάρει"]

[Συνιστάται να παίζει η μουσική, καθώς διαβάζετε!] 

Ορέστης POV

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και κάνω νόημα στη Θάλεια να περάσει πρώτη· είχαμε αφήσει τα φώτα ανοιχτά προηγουμένως. Κοιτάζει μία εμένα και μία τον χώρο γύρω της, αβέβαιη για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί. Αποφασίζω να κάνω πρώτος την αρχή, προχωρώντας προς το τραπεζάκι απέναντι από το κρεβάτι και αφήνοντας το σακίδιό μου. Τα μάτια της είναι συνεχώς καρφωμένα επάνω μου.

«Έλα... χαλάρωσε. Πάω να πάρω καπνό και έρχομαι. Χρειάζεσαι κάτι;» τη ρωτάω κοιτάζοντάς την και κουνάει το κεφάλι της αρνητικά. Φαίνεται αγχωμένη και αρκετά αμήχανη.

Χωρίς να πω κάτι άλλο, κατευθύνομαι προς την πόρτα και βγαίνω έξω. Προηγουμένως, είχα εντοπίσει ένα περίπτερο εδώ πιο κάτω· ελπίζω να βρω καπνό, γιατί δεν θα αντέξω μέχρι αύριο.
Φτάνω στο περίπτερο και πιάνω δύο μπουκάλια νερό, μερικά σνακς και ζητάω ένα πακέτο καπνού. Αφού πληρώσω, επιστρέφω και πάλι στο ξενοδοχείο.

Ανοίγοντας την πόρτα, ψάχνω τη Θάλεια, αλλά δεν τη βλέπω. Ακούω τη βρύση του νιπτήρα να τρέχει και καταλαβαίνω, ότι έχει μπει στο μπάνιο. Κλειδώνω την πόρτα και αφήνω τα πράγματα στο τραπεζάκι. Ξεφυσάω. Βγάζω τον καπνό από τη σακούλα και αρχίζω να στρίβω άτσαλα ένα τσιγάρο. Για κάποιον λόγο, αισθάνομαι μια έντονη νευρικότητα· όχι... όχι από θυμό. Νιώθω αγχωμένος. Δεν έχω, ιδέα πώς πρέπει να συμπεριφερθώ...

Δεν δείχνει έτοιμη να προχωρήσουμε· μου φαίνεται, ότι δεν έχει σεξουαλικές εμπειρίες... αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω τον φόβο της. Προτιμώ, όπως και να έχει, να το συζητήσω μαζί της, γιατί δεν θέλω να μένω στο σκοτάδι. Δεν θα την πιέσω, σε καμία περίπτωση, να κάνει κάτι, το οποίο ίσως αργότερα μετανιώσει.

Ρουφάω τον καπνό από το τσιγάρο μου, ξεφυσάω και ανοίγω ελάχιστα την μπαλκονόπορτα, ώστε να καθαρίσει η ατμόσφαιρα από τη μυρωδιά. Η Θάλεια αργεί να βγει από το μπάνιο και καταλαβαίνω, ότι φοβάται. Τι στο καλό έχει συμβεί;

«Θάλεια... όλα εντάξει;» της φωνάζω, ώστε να με ακούσει και την ακούω να βήχει.

«Ν-Ναι...» μου απαντά, τραυλίζοντας. Ρίχνω το τσιγάρο στο μπαλκόνι και το σβήνω με το παπούτσι  μου.

«Σίγουρα;» τη ρωτάω, για να σιγουρευτώ, όμως δεν παίρνω καμία απάντηση. Ξεφυσάω. Πώς να την ηρεμήσω; Είναι ολοφάνερο, ότι από την στιγμή που ήρθαμε στο δωμάτιο, έχει αλλάξει εντελώς η διάθεσή της.
«Μωρό μου... έλα... βγες...» την παρακαλάω και ακούω την πόρτα να ανοίγει δειλά.

Το βλέμμα μου καρφώνεται αμέσως στο δικό της και την παρατηρώ. Τα μάτια της είναι κόκκινα και αποφεύγει να με κοιτάξει. Σκύβει γρήγορα το κεφάλι της και πιέζει τα χείλη της μεταξύ τους. Δεν μιλάει. Έχει αρχίσει να με ανησυχεί.

Αντανακλαστικά, η πρώτη μου κίνηση είναι να την πλησιάσω. Για κάποιον περίεργο λόγο, με αποφεύγει. Την κοιτάζω τώρα συνοφρυωμένος. Κάτι έχει γίνει. Κάτι έχει συμβεί, για το οποίο βρίσκομαι σε πλήρη άγνοια.

«Μωρό μου... τι συμβαίνει;» τη ρωτάω χαμηλόφωνα και αναστενάζει. Δεν έχει απομακρυνθεί από την πόρτα του μπάνιου.
«Αρχίζω να ανησυχώ...»

Προσπαθώ να την πλησιάσω με αργά βήματα και παραδόξως δεν απομακρύνεται. Με το δεξί μου χέρι σηκώνω το πρόσωπό της, ώστε να αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον. Τα μάτια της δείχνουν δακρυσμένα. Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.