Απομακρύνεται ελάχιστα και τα μάτια του εντοπίζουν τα δικά μου. Δείχνει ανήσυχος, όμως δεν κλαίει· κρατάει μέσα του τη θλίψη.
Πλησιάζει τα δάκτυλα των χεριών του στο πρόσωπό μου και σκουπίζει τα δάκρυά μου. Προσπαθεί να χαμογελάσει, θέλοντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα.
«Δεν ήθελα να χαλάσω τη βραδιά μας... με αυτόν τον τρόπο...» μου αποκρίνεται και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου, αρνητικά.
«Σε ευχαριστώ που μου μίλησες...»
«Δεν θέλω να με λυπάσαι· μισώ να με λυπούνται...» μου απαντά, στρέφοντας το πρόσωπό του αλλού και σπεύδω να τον σταματήσω.
«Αντιθέτως. Θαυμάζω τη δύναμή σου και χαίρομαι που η γιαγιά σου είναι η αιτία που... που σε έχω εδώ μαζί μου απόψε...» του λέω γεμάτη ειλικρίνεια και γυρίζει να με κοιτάξει. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μου αποκάλυψε και που ίσως να έδιναν απαντήσεις στα ερωτήματά μου, όμως είναι μεγάλη πρόοδος το ότι μου ανοίχτηκε. Με εμπιστεύεται. Με νιώθει κοντά του...
«Μετά από όσα άκουσες... δεν έχεις αναθεωρήσει...;» με ρωτάει γεμάτος ανασφάλεια και χαμογελάω στην ερώτησή του. Είναι πολύ γλυκός.
«Πιστεύεις ότι θα με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα;» τον ρωτάω παιχνιδιάρικα και χαμογελάει.
«Σε... σε θέλω πολύ για να φύγω...» του εκμυστηρεύομαι μεταξύ σοβαρού και αστείου και το βλέμμα του σοβαρεύει. Με κοιτάζει γεμάτος ένταση. Η καρδιά μου χτυπάει σαν παλαβή και το σώμα μου αρχίζει να θερμαίνεται απότομα.
Χωρίς να πει τίποτα, ενώνει τα χείλη του με τα δικά μου και αρχίζει να με φιλά με πάθος και κτητικότητα. Όλο μου το είναι τραντάζεται και αισθάνομαι να πετάω στον έβδομο ουρανό. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, έχουμε ξαπλώσει στον καναπέ, με εκείνον από πάνω μου και με τα χέρια του να ταξιδεύουν στο κορμί μου. Τον θέλω. Τον θέλω πολύ.
Απομακρύνει τα χείλη του από τα δικά μου και αρχίζει να αφήνει υγρά φιλιά στον λαιμό μου. Τα χέρια του σηκώνουν αργά την μπλούζα μου, κάνοντάς με να νιώσω ντροπή και αυτομάτως καλύπτω τα εκτεθειμένα σημεία μου. Γρήγορα, απομακρύνει τα χέρια μου από το στήθος μου και το βλέμμα του καρφώνεται στο δικό μου. Αισθάνομαι τρομερή αμηχανία. Νομίζω ότι θα εκραγώ από την ταραχή μου...
«Μην καλύπτεσαι. Είσαι πολύ όμορφη...» μου αποκρίνεται και δαγκώνω το κάτω χείλος μου απαλά.
«Δεν θέλω να με ντρέπεσαι· χαλάρωσε... και προσπάθησε να νιώσεις άνετα μαζί μου...» συνεχίζει και χαϊδεύει την κοιλιά μου απαλά. Τα μάτια του δεν έχουν φύγει από τα δικά μου.
YOU ARE READING
The Rocker
RomanceΗ Θάλεια Ιωάννου βρίσκεται σε τεράστια απόγνωση· ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές της στο τμήμα Δημοσιογραφίας είναι να βρει μια θέση εργασίας. Οι απέλπιδες τελικά προσπάθειές της την οδηγούν σε ένα τρομερό αδιέξοδο: αποκτά δι...
