The Rocker

Επεισόδιο 6

«Όπως καταλαβαίνετε, οι υποχρεώσεις σας είναι πολύ συγκεκριμένες σε αυτήν τη θέση. Το κυριότερο που θέλουμε από εσάς, είναι να ερευνάτε τα θέματα που θα μπορούσαν να δημοσιευθούν στην στήλη για τα διάσημα πρόσωπα, οποιουδήποτε επαγγέλματος. Φυσικά, οι προτάσεις σας, πάντοτε, θα περνούν από την έγκριση της κ. Παπαδοπούλου.
Τέλος, για αρχή, πρέπει να αναλάβετε και την αρχειοθέτηση αρχείων για τα περιοδικά, του προηγούμενου έτους. Μήπως έχετε κάποια απορία;» με ρωτά η γραμματέας του αφεντικού μου και ξεροκαταπίνω.

«Όχι. Πιστεύω ότι με καλύψατε πλήρως» της απαντώ χαμογελώντας ελαφρώς και έπειτα, προχωράμε προς έναν διάδρομο -θα έλεγα κάπως στενό- και τα αυτιά μου επικεντρώνονται στον ήχο των βημάτων μου.

Έφτασε κιόλας η πρώτη μέρα στη δουλειά και για να είμαι ειλικρινής, χαίρομαι πολύ γι'αυτό. Χρειαζόμουν κάτι να με αποσυντονίσει λιγάκι από το φιάσκο της Παρασκευής, το οποίο βρίσκεται συνεχώς στο μυαλό μου, σαν να μην πέρασε ούτε μέρα.
Δέχτηκα. Ξέρω ξέρω. Ενδεχομένως, να μην έχω σώας τας φρένας, για να αποδέχομαι τη θέση που εκείνοι οι ίδιοι αρνήθηκαν να μου δώσουν, μία εβδομάδα πριν. Ωστόσο, είπα το <ναι> καθαρά για εμένα. Όπως και να το κάνεις, είναι μία δεύτερη δουλειά, που θα μου προσφέρει όσα ζητώ για τη συντήρησή μου. Άλλωστε, δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που έδινε τη χαρά στον <αντίπαλό του> να με δει να αποχωρώ. Το καλό είναι, ότι εδώ στο περιοδικό, με χρειάζονται τρεις φορές την εβδομάδα, οπότε, κάπως θα μπορέσω να τα βολέψω.

Φτάνουμε σε έναν μικρό χώρο, διακοσμημένο με γκρι και πράσινο χρώμα και γυρίζω να κοιτάζω τη γραμματέα. Φαντάζομαι ότι αυτό εδώ θα είναι το <γραφείο> μου.

«Εδώ μέσα θα εργάζεσαι. Δεν είναι και πολύ μεγάλος χώρος, όμως, πιστεύω ότι δε θα είναι πρόβλημα για τις τρεις φορές την εβδομάδα, που θα έρχεσαι!» μου εξηγεί και προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να μη χασκογελάσω. Σαν το ποντίκι θα ζω εδώ μέσα.

«Ναι ναι, καταλαβαίνω. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, πιστεύω ότι είναι μια χαρά» τη διαβεβαιώνω και μου χαμογελά.

«Χαίρομαι πολύ γι'αυτό. Σε κανένα δεκάλεπτο, θα σου φέρουν τα αρχεία, για τα οποία σου μίλησα προηγουμένως. Θέλω να τα κατατάξεις αλφαβητικά πρώτα και έπειτα, θεματικά. Όσα δεν προλάβεις σήμερα, θα έχεις την ευκαιρία να τα ολοκληρώσεις την επόμενη φορά» μου αποκρίνεται και πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους.

«Εντάξει» της απαντώ, όσο πιο ευγενικά μπορώ και έπειτα βγαίνει από το γραφείο μου. Πιο πολύ από την ποντικότρυπα, αλλά εντάξει... ποια είμαι εγώ να κρίνω;