The Rocker

Επεισόδιο 29

Ορέστης POV

Καθώς φιλιόμαστε, έρχεται στο μυαλό μου η Θάλεια και νιώθω ένα παράξενο σφίξιμο στο στομάχι. Σταματάω όπως όπως το φιλί και απομακρύνω το πρόσωπό μου από της Βανέσας. Δείχνει μπερδεμένη και το βλέμμα της δηλώνει απορία. Ξεροκαταπίνω.

«Όχι. Λυπάμαι... δεν... δεν μπορώ...» της αποκρίνομαι απογοητευμένος και χωρίς να περιμένω την παραμικρή απάντηση, κατευθύνομαι με γρήγορες κινήσεις προς τη μηχανή, ανεβαίνω σε αυτήν και αφού φορέσω το κράνος μου, βάζω μπρος για να φύγω.

Αρχίζω να οδηγάω, χωρίς να με νοιάζει ο προορισμός· νιώθω ότι έχω αρχίσει να τρελαίνομαι και φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να βρω σωτηρία. Ένα σύννεφο από συναισθήματα κατακλύζει το μυαλό μου με πρώτο και κυρίαρχο... τις τύψεις. Τύψεις; Για ποιον λόγο αισθάνομαι τύψεις; Τι έκανα για να νιώθω έτσι;

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από τον πόλεμο που γίνεται μέσα σε αυτό. Θέλω να εξαφανιστώ από όλους και από όλα, χωρίς να αφήσω κανένα ίχνος ζωής ή θανάτου. Ποιος θα νοιαστεί, άλλωστε, αν πεθάνω; Γνωρίζω πολύ καλά... ότι είμαι μόνος μου σε αυτή τη ζωή... και κανένας δεν μπορεί να με σώσει. Και έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Αυτό μου αξίζει...

Αρκετή ώρα αργότερα — δεν λογαριάζω τον χρόνο, καθώς είναι το τελευταίο που με απασχολεί — χωρίς να το καταλάβω, βρίσκομαι έξω από την πολυκατοικία της Θάλειας. Τι κάνω εδώ; Σήμερα το πρωί... γκρεμίστηκαν όλα μεταξύ μας. Δεν ξέρω αν το μεγαλύτερό μας εμπόδιο είναι η Βανέσα ή... εγώ ο ίδιος...

Σταματάω τη μηχανή κοντά στο πεζοδρόμιο και βγάζω το κράνος μου. Αρχίζω να στρίβω ένα τσιγάρο με την ελπίδα ότι αυτό θα βοηθήσει την κατάσταση, όμως βαθιά μέσα μου... ξέρω πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Τοποθετώ το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη μου και αφού το ανάψω, ρουφάω με ένταση και ξεφυσάω. Τι μου έχει κάνει αυτή η γυναίκα; Γιατί με ιντριγκάρει τόσο πολύ η παρουσία της; Δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο και για να είμαι ειλικρινής... φοβάμαι...

Για μερικά λεπτά καπνίζω το τσιγάρο, παρατηρώντας την πολυκατοικία μπροστά μου. Δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ· δεν θα θέλει με τίποτα να με δει, ύστερα από αυτό που συνέβη το πρωί. Γιατί εγώ; Αφού δεν με ενδιαφέρουν οι σχέσεις και όλες αυτές οι σαχλαμάρες... τι περιμένω από εκείνη; Είναι ξεκάθαρο... ότι ζητάμε εντελώς διαφορετικά πράγματα...

Κατεβαίνω από τη μηχανή και αφού πετάξω το τσιγάρο μου στον δρόμο, με μια κίνηση, το σβήνω πατώντας το. Κάπως διστακτικά, αρχίζω να κατευθύνομαι προς τα μέσα και δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου εδώ μέσα· η σκέψη ότι θα μπορούσε να είναι με κάποιον άλλον τη στιγμή που εγώ ζητώ ελεύθερη σχέση μαζί της... με κάνει να καίγομαι μέσα μου. Τώρα αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πώς αισθάνθηκα εκείνη τη μέρα που εμφανίστηκε εκείνος ο άνδρας στο σπίτι της.
Ζήλεια. Ένα συναίσθημα... που ποτέ μου δεν ήθελα να νιώσω. Για κανέναν... και για τίποτα...