The Rocker

Επεισόδιο 23

Μένω με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζω την πόρτα. Έφυγε. Τελείωσε. Δεν θα ξαναγυρίσει. Αισθάνομαι σαν να με πλάκωσε κάτι βαρύ... σαν να έχασα, ξαφνικά,  το έδαφος κάτω από τα πόδια μου.

«Θάλεια... συγγνώμη δεν ήξερα ότι... εννοώ δεν φαντάστηκα ότι εσύ και αυτός ο τύπος... ξέρεις...» προσπαθεί να μου πει ο Άγγελος και ξεροκαταπίνω. Γυρίζω να τον κοιτάξω, φανερά αποκαρδιωμένη και παίρνω μια βαθιά αναπνοή, προκειμένου να μπορέσω να ηρεμήσω.

«Δεν φταις εσύ. Εγώ τα έχω σκατ*σει!» του αποκρίνομαι νευριασμένη με τον εαυτό μου και παρατηρώ ότι με περιεργάζεται ανήσυχος.
«Συγγνώμη. Δεν... Κοίταξε. Είναι περίπλοκο. Δεν έπρεπε να σου ζητήσω να με φιλήσεις εκείνο το βράδυ. Σε έμπλεξα σε όλο αυτό... και δεν φταις σε τίποτα» συνεχίζω και κοιταζόμαστε αμήχανα.
«Δεν είμαι σίγουρη τι ήθελες να μου πεις πριν από λίγο... όμως... δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή γι'αυτό» του  λέω, τελικά, και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. Δείχνει πληγωμένος, όμως  ψιλοχαμογελάει.

«Δεν υπάρχει πρόβλημα. Καταλαβαίνω. Ελπίζω να λυθεί η παρεξήγηση με τον μηχανόβιο...» μου αποκρίνεται και προσπαθώ να χαμογελάσω, αλλά δεν τα καταφέρνω. Πιο πολύ... μου έρχεται να κλάψω, αλλά για ακόμα μία φορά, καταπνίγω τα δάκρυά μου.

«Σε ευχαριστώ... αλλά νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί...»

Αφού με κοιτάξει για μερικά δευτερόλεπτα, κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε και έπειτα, χωρίς να χάσει χρόνο, βγαίνει από το διαμέρισμά μου. Κλείνω την πόρτα με δύναμη και πέφτω κάτω στεναχωρημένη. Ξέρω ότι δεν θα με ακούσει, ακόμα και αν προσπαθήσω να του μιλήσω. Τι δικαιολογία θα βρω να του πω; Εξαιτίας μου συνέβη ό,τι συνέβη και αυτό δεν αλλάζει.
Φέρνω το πρόσωπό μου στα γόνατά μου, τα οποία κρατάω γερά με τα χέρια μου. Κουλουριάζομαι και προσπαθώ να μην σκέφτομαι το παραμικρό, αλλά, προφανώς, δεν τα καταφέρνω.

Παραλίγο να φιληθούμε. Η ένταση, το πάθος, η ανάγκη να αισθανθούμε ο ένας τα χείλη του άλλου... ήταν απίστευτα δυνατή. Το σώμα μου έτρεμε ολόκληρο από την προσμονή και τα χείλη μου επιζητούσαν   με  μανία  τα δικά του. Ένιωθα ότι το ήθελε και εκείνος. Δεν ήταν ένα παιχνίδι της φαντασίας μου...

Σηκώνομαι επάνω με τα χίλια ζόρια και κατευθύνομαι με γρήγορο βάδισμα προς το δωμάτιό μου. Προχωρώ προς το κρεβάτι μου και ένα αρνητικό συναίσθημα κατακλύζει το κορμί μου. Πριν από λίγα λεπτά, ήμασταν ξαπλωμένοι επάνω σε αυτό και τα σώματά μας ακουμπούσαν το ένα το άλλο. Πιάνω ταραγμένη το κινητό μου και ψάχνω την επαφή του στην οθόνη. Διστάζω λίγο. Τι θα του πω; Θα με ακούσει; Είναι πραγματικά απρόβλεπτος...