Τα πόδια μου με δυσκολία κινούνται. Αισθάνομαι τα δυο του μάτια καρφωμένα επάνω μου και δεν μπορώ παρά να νιώσω αμήχανα. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ανάβω το τσιγάρο του και αφού πλησιάσω αισθησιακά και επικίνδυνα το πρόσωπό του, απομακρύνομαι από κοντά του και κατευθύνομαι προς το γραφείο, όπου πριν από μερικά δευτερόλεπτα καθόμουν. Καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες να μην πέσω κάτω και ρεζιλευτώ. Δε θα δείξω αδυναμία. Τουλάχιστον, όχι απόψε...
Φτάνω στην καρέκλα και τραβώντας την προς τα πίσω, κάθομαι προσεκτικά και τη σέρνω ελάχιστα προς τα εμπρός. Το μόνο που ακούγεται... είναι οι ανάσες μας. Η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει σαν παλαβή, όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω αυτό.
«Και δεν σου το είχα...» τον ακούω ξαφνικά να λέει και ασυναίσθητα, γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος του, εντοπίζοντάς τον με τα μάτια μου. Ρουφάει και ξεφυσάει τον καπνό από το τσιγάρο που βρίσκεται ανάμεσα στα χείλη του.
«Παρακαλώ;» τον ρωτάω και ανακάθομαι καλύτερα στη θέση μου, ώστε να έχω μεγαλύτερη ορατότητα.
«Ποιος να φανταζόταν, τι κρυβόταν κάτω από τα σκισμένα τζιν και τις φαρδιές σου μπλούζες...» μου αποκρίνεται και δεν μπορώ να κρύψω την έκπληξή μου. Υπονοεί αυτό που νομίζω; Κάπως ντροπιασμένη, στρέφω και πάλι το κεφάλι μου προς τα χαρτιά μπροστά μου.
Δεν περίμενα ότι θα μου έλεγε κάτι τέτοιο.
Παρά τη σιωπή που επικρατεί τα επόμενα δευτερόλεπτα, η ηρεμία διακόπτεται από τον ήχο του κινητού μου. Κάποιος με καλεί.
Το πιάνω από την τσάντα μου και κοιτάζω την οθόνη. Η Αναστασία.
«Ναι;» της αποκρίνομαι και ρίχνω μια γρήγορη ματιά στον Ορέστη, ο οποίος δεν έχει σταματήσει να με κοιτάζει. Σβήνει το τσιγάρο του στο τασάκι δίπλα του και ξαπλώνει χαλαρά προς τα πίσω. Θεέ μου... τι κορμί είναι αυτό...
«Λοιπόν... μη με αποκαλέσεις με το όνομά μου, μη ρωτήσεις γιατί... κάνε απλά την πάπια και μίλα σαν να είμαι ο γκόμενός σου ο Άγγελος. Αυτό το όνομα μου ήρθε τώρα... αυτό κρατάμε. Αα... και κλείσε το στόμα σου... μη δείχνεις τόσο έκπληκτη μπροστά του. Είπαμε... τώρα μιλάς στον γκόμενό σου τον Άγγελο...» αρχίζει να παραληρεί και πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους, μη γνωρίζοντας, τι έχει ακριβώς στον νου της. Ας κάνω αυτό που μου ζητάει...
«Εντάξει Άγγελε...» της αποκρίνομαι και ακούω τον Ορέστη να σηκώνεται από τον καναπέ. Δεν γυρίζω να τον κοιτάξω.
«Εγώ με τον Σωτήρη είμαστε έξω από το μαγαζί — βασικά λιγάκι πιο πέρα για να μην καρφωθούμε — και σε περιμένουμε στο αυτοκίνητο. Σε πέντε λεπτά μπορείς να βγεις. Μίλα όπως θα μιλούσες στον--»
YOU ARE READING
The Rocker
RomanceΗ Θάλεια Ιωάννου βρίσκεται σε τεράστια απόγνωση· ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές της στο τμήμα Δημοσιογραφίας είναι να βρει μια θέση εργασίας. Οι απέλπιδες τελικά προσπάθειές της την οδηγούν σε ένα τρομερό αδιέξοδο: αποκτά δι...
