The Rocker

Επεισόδιο 27

Αποστρέφω το βλέμμα μου από το δικό του, γεμάτη αμηχανία. Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν και παίρνω μια βαθιά αναπνοή, προκειμένου να ηρεμήσω. Όποτε βρίσκομαι κοντά του... αισθάνομαι σαν να απορροφά όλο μου το οξυγόνο, μονάχα με την παρουσία του. Πώς μπορεί να είναι  κάτι τέτοιο εφικτό;

«Έλα... φόρα την μπλούζα... έχεις βραχεί...» σχολιάζει για ακόμα μία φορά και γυρίζω και πάλι να τον αντικρίσω. Πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους και τον κοιτάζω στα μάτια. Νιώθω να ασφυκτιώ...
«Θα ανάψω το κλιματιστικό να ζεσταθεί το σπίτι...» προσθέτει, καθώς τείνει για ακόμα μία φορά την μπλούζα προς το μέρος μου και αποφασίζω να την πιάσω από τα χέρια του. Τον ενδιαφέρει τόσο πολύ να μην κρυώσω;

«Εντάξει...» του απαντώ τελικά και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιο στο οποίο είχε μπει πριν από λίγο, και  μου  δείχνει  μία  άλλη  πόρτα δίπλα από αυτό.

«Εδώ είναι το μπάνιο. Αν...» πάει να μου πει, όμως σταματάει. Γυρίζει να  δει την αντίδρασή μου. Όλη μου η προσοχή είναι σε εκείνον.
«Αν... θέλεις να κάνεις ντουζ... υπάρχουν καθαρές πετσέτες μέσα. Νιώσε άνετα...» αποφεύγει για μερικά δευτερόλεπτα το βλέμμα μου.
«Εννοώ... ίσως... δεν ξέρω... απλά κάνε ό,τι θες...» μου αποκρίνεται, σχεδόν μέσα από τα δόντια του, και  αντιλαμβάνομαι  ότι  αισθάνεται τρομερή αμηχανία. Ντρέπεται;

Απομακρύνεται από κοντά μου με γρήγορους βηματισμούς και  καταλαβαίνω ότι κατευθύνεται προς το σαλόνι. Μπερδεμένη και συνάμα αναστατωμένη, μπαίνω στο μπάνιο και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Ένα άρωμα βανίλιας 'τρυπάει' τη μύτη μου και αντιλαμβάνομαι ότι είναι αποσμητικό χώρου. Ακόμα και αυτός ο χώρος κυμαίνεται σε γκρι, άσπρους και μαύρους τόνους. Δεν έχω αμφιβολία πως αυτά είναι τα χρώματά του.

Βγάζω το δερμάτινό του και έπειτα το δικό μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μου έδωσε να το φορέσω· έδειχνε τρομερά επίμονος στο να το βάλω και δεν υπήρχε περίπτωση να δεχόταν  οποιαδήποτε  διαμαρτυρία. Έχω παρατηρήσει... ότι ήδη από εκείνη τη μέρα στις τουαλέτες του ροκάδικου — τότε που κράτησε τα μαλλιά μου για να μην πέφτουν στο πρόσωπό μου — με προστατεύει,  με έναν περίεργο τρόπο. Δεν μπορώ να τον καταλάβω. Πολλές φορές, μου μιλάει απότομα και δείχνει νευριασμένος... όμως υπάρχουν στιγμές... που βγάζει μία άλλη του πλευρά· δείχνει έναν πιο μαλακό χαρακτήρα — ίσως πιο ρομαντικό θα έλεγα — που δεν συνάδει με την εικόνα που προβάλλει.