The Rocker

Επεισόδιο 38

Μόλις φτάσαμε στην Άνδρο. Το ταξίδι πέρασε σαν αστραπή και ούτε που το αντιλήφθηκα! Όση ώρα βρισκόμασταν στο πλοίο, σκεφτόμουν μόνο εκείνον· καθόμασταν στο κατάστρωμα και μιλούσαμε. Μιλούσαμε και κοιταζόμασταν. Τα μάτια μου ήταν, συνεχώς, καρφωμένα στα δικά του και αναρωτιόμουν, αν πράγματι είμαστε μαζί.

Είναι πολύ τρυφερός μαζί μου. Όχι. Δεν λέω ότι δεν είναι ο απότομος και μοναχικός Ορέστης, που είχα συναντήσει στην αρχή· σε καμία περίπτωση. Μου ανοίγεται, όμως, σταδιακά και μου δείχνει με τον τρόπο του ότι με εμπιστεύεται.

Με εμπιστεύεται...

Η σκέψη μου ταξιδεύει, αμέσως, στο περιοδικό· καιρό τώρα, σκέφτομαι να παραιτηθώ από εκείνη τη δουλειά. Ο μόνος λόγος που δεν το έχω κάνει ήδη, είναι τα έσοδα. Δεν αντέχω, όμως, άλλο. Νιώθω, ότι με φθείρει συναισθηματικά όλη αυτή η κατάσταση· δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον Ορέστη. Δεν θέλω να το κάνω. Έχω σταματήσει εδώ και μερικές εβδομάδες να γράφω για εκείνον και το συγκρότημα. Η προϊσταμένη μου, όμως, θα μου ζητήσει σύντομα τα αποτελέσματα της έρευνάς μου... και δεν είμαι διατεθειμένη να το κάνω. Αύριο το πρωί, κιόλας, θα παραιτηθώ. Έπαψε να με ενδιαφέρει εκείνη η δουλειά... από την στιγμή, που ξεκίνησε να με ενδιαφέρει ο Ορέστης. Δεν θα ήθελα — σε καμία περίπτωση — να περιπλέξω τα πράγματα. Τώρα αντιλαμβάνομαι, ότι δεν έπρεπε να είχα προτείνει κάτι τέτοιο· μόνο μπελάδες θα μπορούσε να μου προξενήσει...

«Έι... γατάκι... συνέβη κάτι;» ακούω τον Ορέστη να με ρωτάει και σηκώνω το πρόσωπό μου στο δικό του. Τα δάκτυλά του περνάνε μέσα από τα ανακατεμένα του μαλλιά. Τα μάτια του ψάχνουν τα δικά μου και όταν τα εντοπίζουν, του χαμογελώ αμήχανα. Πιέζω τα χείλη μεταξύ τους και αποφασίζω να του απαντήσω.

«Όχι... απλώς... αφαιρέθηκα λιγάκι. Αυτό είναι όλο...» προσπαθώ να τον καθησυχάσω, όμως δεν δείχνει να πείθεται. Με κοιτάζει κάπως καχύποπτα και ύστερα, παίζει με την μπάρα στα χείλη του. Το φως του ήλιου — όσο έχει απομείνει — πέφτει στο πρόσωπό του και αστράφτει το σκουλαρίκι στη μύτη του. Δεν έχω δει άνθρωπο, που να του πάει τόσο πολύ το σκουλαρίκι στη μύτη!

Ανεβαίνει στη μηχανή και προτού φορέσει το κράνος του, γυρίζει να με κοιτάξει.
«Δεν είμαι χαζός Θάλεια. Καταλαβαίνω, ότι κάτι δεν πάει καλά...» μου αποκρίνεται, τελικά, και ξεροκαταπίνω. Κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε, γεμάτος απογοήτευση και στρέφει το βλέμμα του μπροστά του.
Δεν λέω το παραμικρό. Φοβάμαι, ότι θα τελειώσει άδοξα αυτό που έχουμε... εάν μιλήσω.