Θα μπορούσα να συνηθίσω τη βόλτα μαζί του. Το γλυκό αεράκι χτυπάει τα εκτεθειμένα μου χέρια και η αδρεναλίνη μου... έχει πατήσει κόκκινο...! Ένα αίσθημα ελευθερίας γεμίζει την ύπαρξή μου και με κάνει να θέλω να μείνω έτσι για πάντα...
Ο Ορέστης είναι εντελώς προσηλωμένος στην οδήγηση και αυτό... τον κάνει να δείχνει ακόμα πιο γοητευτικός. Για να είμαι ειλικρινής... ακούγοντας, όσα είπε προηγουμένως στη Βανέσα, αισθάνθηκα έναν κόμπο στο στομάχι· το φανταζόμουν ότι δεν είναι σταθερός τύπος, όμως — σε καμία περίπτωση — δεν περίμενα να επιβεβαιωθώ με τέτοιον τρόπο. Όπως και να έχει, δεν μπορώ να καταλάβω, τι ακριβώς σκέφτεται για εμένα. Αποκλείεται, πάντως, να μπορούσε να με δει ερωτικά. Δεν είμαι του γούστου του.
Αρκετή ώρα αργότερα, παρατηρώ ότι κοντεύουμε στη γειτονιά μου. Δεν ξέρω, αν απογοητεύομαι ή αν χαίρομαι που δεν με πήγε κάπου αλλού. Και αν πάει να βρει τη Βανέσα; Δε θα με πείραζε... σωστά;
Φτάνουμε έξω από την πολυκατοικία και η μηχανή σταματάει. Βγάζω τα χέρια μου, γύρω από τον Ορέστη και, αισθάνομαι αμέσως την απουσία επαφής μαζί του.
«Δεν πιστεύω να φοβάσαι, μήπως φανεί το εσώρουχό σου κατεβαίνοντας;» μου αποκρίνεται, ξαφνικά, και στηρίζομαι στο αριστερό μου πόδι για να κατέβω.
«Όχι, δεν φοβάμαι» τον διαβεβαιώνω και κατεβαίνω από τη μηχανή. Βγάζω το κράνος μου, τινάζω τα μαλλιά μου και γυρίζω να τον κοιτάξω.
«Μην αγχώνεσαι. Προηγουμένως τα είδα όλα» μου λέει, όσο πιο αδιάφορα γίνεται και σηκώνω το ένα μου φρύδι.
«Πίστεψέ με... δεν έχεις δει απολύτως τίποτα» του απαντώ όλο υπονοούμενο και έπειτα, του κλείνω το μάτι ναζιάρικα. Το βλέμμα του δεν αφήνει το δικό μου, για μερικά δευτερόλεπτα. Σηκώνω το δεξί μου χέρι προς το μέρος του και του παραδίδω το κράνος. Χωρίς να διακόψει την οπτική μας επαφή, το παίρνει και το φέρνει κοντά του.
«Παίζεις με τη φωτιά... και θα καείς» μου αποκρίνεται, τελικά, και συνοφρυώνομαι. Γυρίζει να κοιτάξει μπροστά του, αλλά δεν φεύγει.
Χωρίς να του απαντήσω το παραμικρό — τι θα μπορούσα άλλωστε να του πω — προχωράω προς την είσοδο της πολυκατοικίας και ακούω, ξαφνικά, το όνομά μου. Δεν είναι ο Ορέστης.
«Θάλεια!» μου φωνάζει και γυρίζω να κοιτάξω προς τα πίσω μου.
«Άγγελε;!» του απαντώ και αντιλαμβάνομαι την παρουσία του Ορέστη. Δεν έχει φύγει. Γυρίζω να τον κοιτάξω και καταλαβαίνω ότι το βλέμμα του είναι καρφωμένο επάνω μας. Είμαστε μόλις μερικά μέτρα μακριά του άλλωστε.
YOU ARE READING
The Rocker
RomanceΗ Θάλεια Ιωάννου βρίσκεται σε τεράστια απόγνωση· ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές της στο τμήμα Δημοσιογραφίας είναι να βρει μια θέση εργασίας. Οι απέλπιδες τελικά προσπάθειές της την οδηγούν σε ένα τρομερό αδιέξοδο: αποκτά δι...
