The Rocker

Επεισόδιο 7

Έχω την εντύπωση ότι είμαστε κανένα εικοσάλεπτο επάνω στη μηχανή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν παραπονιέμαι. Το δροσερό αεράκι χτυπάει τα εκτεθειμένα μου χέρια και με κάνει να αισθάνομαι ακόμα περισσότερο το σώμα του Ορέστη κολλημένο στο δικό μου.  Δεν έχουμε πει τίποτα εδώ και αρκετή ώρα, ούτε γνωρίζει, πού ακριβώς πρέπει να με αφήσει.
Το μυαλό μου επιστρέφει συνεχώς στο περιστατικό που έζησα στην στάση... ή καλύτερα, που  παραλίγο να ζήσω.  Αν δεν περνούσε από εκεί ο Ορέστης... δεν ξέρω πού ακριβώς θα βρισκόμουν αυτή την στιγμή. Το πιθανότερο σε κανένα χαντάκι... ή πεταμένη στον βυθό της θάλασσας.

«Πού με πας;» τον ρωτάω, κάπως δυνατά προκειμένου να με ακούσει. Ωραία η βόλτα με τη μηχανή... αλλά νομίζω  ότι πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι. Η Αναστασία θα αρχίσει να ανησυχεί.

Παρόλο που περιμένω υπομονετικά να μου δώσει μία απάντηση, το μόνο που δέχομαι  αντ' αυτού, είναι η σιωπή του.  Πραγματικά αναρωτιέμαι, πόσο διατεθειμένος είναι να συνεχίσει με αυτό το υφάκι του αντικοινωνικού. Δώσε μου βρε άνθρωπε μία απλή απάντηση!

Παρατηρώ τριγύρω και καταλαβαίνω, αμέσως, πού βρισκόμαστε:  στην Πλάκα.  Από μικρή λάτρευα αυτό το μέρος και θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να ζήσει   εδώ για πάντα.
Τα σοκάκια με τις πανέμορφες βουκαμβίλιες, τις ταβέρνες, τα μαγαζιά και  την απίστευτη θέα της Ακρόπολης... ένα μαγικό μέρος. Πώς θα μπορούσε κάποιος να μην την ερωτευτεί;
Η εικόνα γύρω μου με κάνει να ηρεμήσω και να πάρω μια βαθιά ανάσα.

Η μηχανή σταματάει και αντιλαμβάνομαι, ότι ήρθε η ώρα να βγάλω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του Ορέστη. Γιατί ήρθαμε εδώ;

«Μπορείς να κατέβεις»  μου αποκρίνεται αδιάφορα και κάνω αυτό που μου λέει. Βγάζω το κράνος και εισπνέω τον καθαρό αέρα. Ο Ορέστης πιάνει από το  δερμάτινό του τον καπνό και είμαι σίγουρη ότι πάλι θα καπνίσει. Αισθάνομαι ότι είναι ένα από τα χόμπι του.

Χωρίς να μου πει κάτι, αρχίζει να κατευθύνεται προς το κοντινότερο περίπτερο και τον ακολουθώ σαν υπνωτισμένη.   Αυτός ο αέρας... αυτή η αυτοπεποίθηση... ίσως και αυτή η μαγκιά που εκπέμπει,  με κάνει να αισθάνομαι περίεργα γύρω του. Είναι σαν να ξέρει πού βαδίζει, σαν να γνωρίζει τη ζωή... και ας είναι τόσο νέος. Φαίνεται ιδιαίτερος χαρακτήρας... δύσκολος θα έλεγα...

Φτάνουμε στο περίπτερο και στέκομαι μπροστά από αυτό,  περιμένοντας να αγοράσει αυτό που θέλει ο Ορέστης. Κοιτάζω τριγύρω και αναστενάζω. Έχω να έρθω εδώ αρκετό καιρό και για να πω την αλήθεια μου είχε λείψει τρομερά αυτό το μέρος.  Ακόμα πιστεύω ότι θα ήμουν ευτυχισμένη , εάν ζούσα εδώ για το υπόλοιπο της ζωής μου.