The Rocker

Επεισόδιο 28

Ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι το ταβάνι· είναι τρομερά σκοτεινά εδώ μέσα. Για μερικά δευτερόλεπτα,  αργώ να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι και πανικοβάλλομαι. Ανακάθομαι καλύτερα  και αρχίζω να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου με μεγάλη προσοχή. Το δωμάτιό του...

Ελέγχω ότι φοράω τα ρούχα μου — μάλλον καλύτερα... την μπλούζα του — και έπειτα κοιτάζω και πάλι τριγύρω, με ενδιαφέρον. Γκρι τοίχος, μία ντουλάπα άσπρου χρώματος, μία μεγάλη βιβλιοθήκη... γεμάτη βιβλία, διάφορα άλλα διακοσμητικά στοιχεία και φυσικά... το υπέρδιπλο κρεβάτι με τα μαύρα σεντόνια, επάνω στο οποίο φαίνεται να κοιμήθηκα. Πώς στο καλό... βρέθηκα εδώ πάνω; Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από χθες το βράδυ... είναι να είμαστε αγκαλιά στον καναπέ. Μετά από αυτό... το χάος...

Απομακρύνω από πάνω μου την γκρι κουβέρτα και είμαι έτοιμη να κατέβω από το κρεβάτι, όταν παρατηρώ ότι αυτό βρίσκεται επάνω σε ένα κάπως υπερυψωμένο βάθρο. Δεν μπορώ παρά να θαυμάσω το γούστο του· έχει φτιάξει το σπίτι του με τόσο ιδιαίτερο τρόπο!

Πατάω στο βάθρο και έπειτα, αφού τινάξω την μπλούζα που φοράω, κατεβαίνω από εκεί. Τα μάτια μου πέφτουν στη βιβλιοθήκη  του  και γεμάτη περιέργεια, κατευθύνομαι προς τα εκεί, για να δω τα βιβλία του. Arthur Conan Doyle, Agatha Christie, Oscar Wilde, Victor Hugo, Shakespeare, Jo  Nesbo  και πολλά ακόμα ονόματα — κάποια πολύ γνωστά και κάποια άλλα όχι και τόσο — γεμίζουν τα λευκά ράφια. Στρέφω το κεφάλι μου τριγύρω και εντοπίζω μία κλασική κιθάρα, μαύρου χρώματος, την οποία δεν είχα προσέξει προηγουμένως.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω. Πώς είναι δυνατόν να κοιμήθηκα στο δωμάτιό του; Εκείνος που κοιμήθηκε; Περνάω τα δάκτυλά μου μέσα από τα ανακατεμένα μου μαλλιά, προκειμένου να τα φτιάξω λιγάκι και κάπως αγχωμένη, ανοίγω την πόρτα. Αποφεύγω να κάνω θόρυβο. Αρχίζω να προχωράω αργά στον διάδρομο, όταν ακούω, ξαφνικά, το κινητό του να χτυπάει. Σταματάω απότομα να βηματίζω.

Στέκομαι κρυμμένη πίσω από τον τοίχο, που χωρίζει το σαλόνι από τον διάδρομο και τον ακούω να ξεφυσάει. Κρατάω την αναπνοή μου, φοβούμενη να μην ακουστώ.

«Έλα...» τον ακούω να λέει, μάλλον στο πρόσωπο στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου.
«Νόμιζα ότι θα ερχόσουν το βράδυ...» συνεχίζει εκείνος και ξεροκαταπίνω. Η Βανέσα είναι. Ναι, ναι... είμαι σίγουρη...
«Θα περάσω από το αεροδρόμιο. Έχω να... τακτοποιήσω μια εκκρεμότητα πρώτα...» σχολιάζει και ξεροκαταπίνω. Εγώ είμαι η εκκρεμότητα; Νιώθω ένα έντονο σφίξιμο στο στομάχι. Τον ακούω να ξεφυσάει.
«Δεν ξέρω. Θα δούμε. Εμένα σκεφτόσουν σε όλο το ταξίδι;» ρωτάει και ξεροκαταπίνω. Δεν έχω αμφιβολία ότι μιλάει μαζί της.