«Ωχ!» αναφωνώ, καθώς κατεβαίνουμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας και ο Ορέστης γυρίζει να με κοιτάξει αιφνιδιασμένος. Ξέχασα το δώρο του.
«Τι συνέβη;» με ρωτάει και πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους.
«Εμ... να... κάτι ξέχασα στο σπίτι...» του απαντώ και μου κάνει νόημα με το κεφάλι να ανέβω να το πάρω.
«Πήγαινε να το φέρεις, δεν φεύγω χωρίς εσένα...» με διαβεβαιώνει και του χαμογελώ γλυκά. Φταίω εγώ που τον ερωτεύομαι, κάθε μέρα και λίγο περισσότερο;
Του δίνω το κράνος μου και τρέχω προς τα μέσα. Μπαίνω στο ασανσέρ και κλείνω για δύο δευτερόλεπτα τα μάτια μου. Ξεφυσάω. Αισθάνομαι κάπως αγχωμένη απόψε· και αν... προχωρήσουμε; Εάν έφτασε αυτή η μέρα... που θα έρθουμε ακόμα πιο κοντά; Η πρώτη μου φορά ήταν ένας εφιάλτης και δυστυχώς, φοβάμαι. Φοβάμαι, ότι θα ξαναζήσω το ίδιο σκηνικό και κανένας δεν θα είναι εκεί να με σώσει. Βαθιά μέσα μου, όμως, γνωρίζω ότι ο Ορέστης δεν θα μου φερόταν άσχημα. Το νιώθω στις κινήσεις του και στον τρόπο που μου συμπεριφέρεται. Είναι τρυφερός μαζί μου...
Φτάνω στο διαμέρισμά μου και ανοίγω την πόρτα με γρήγορες κινήσεις. Μπαίνω μέσα και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο για να πιάσω το δώρο του Ορέστη. Αφού πάρω μια βαθιά ανάσα, βγαίνω από το σπίτι και προχωρώ προς την έξοδο.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, βρίσκομαι κοντά στον Ορέστη, τον οποίο εντοπίζω με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη. Το βλέμμα του ατενίζει τον ουρανό και καταλαβαίνω, ότι κάτι σκέφτεται. Πάντα κάτι σκέφτεται. Αυτός ο άνθρωπος υποφέρει· δεν ξέρω τι τον βασανίζει - ούτε γνωρίζω αν ποτέ θα μάθω - όμως είμαι βέβαιη, ότι περνάει δύσκολα. Μακάρι να μπορούσα να τον βοηθήσω! Φοβάμαι, ότι κανένας δεν μπορεί να το κάνει...
«Μπορώ να σε βγάλω μια φωτογραφία;» τον ρωτάω αυθόρμητα και γυρίζει έκπληκτος προς το μέρος μου. Δεν περίμενε μια τέτοια ερώτηση· είμαι απολύτως σίγουρη γι'αυτό.
«Δεν μου αρέσει να βγαίνω φωτογραφίες...» μου αποκρίνεται και ανασηκώνω τους ώμους μου ηττημένη.
«Δεν μπορώ να πω, ότι εκπλήσσομαι...»
Ξεφυσάει τον καπνό και παίζει με την μπάρα στα χείλη του.
«Είμαι τόσο προβλέψιμος;» με ρωτάει με σοβαρό τόνο - θυμίζοντάς μου τις πρώτες μας συζητήσεις και κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε, αρνητικά.
«Κάθε άλλο. Είσαι ο πιο απρόβλεπτος άνθρωπος που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Ίσως και ο πιο όμορφος...» συμπληρώνω εντελώς αυθόρμητα και γουρλώνω τα μάτια μου ντροπιασμένη. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου αμήχανα. Στα χείλη του σχηματίζεται ένα στραβό χαμόγελο και καταλαβαίνω ότι του άρεσε το σχόλιό μου.
YOU ARE READING
The Rocker
RomanceΗ Θάλεια Ιωάννου βρίσκεται σε τεράστια απόγνωση· ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές της στο τμήμα Δημοσιογραφίας είναι να βρει μια θέση εργασίας. Οι απέλπιδες τελικά προσπάθειές της την οδηγούν σε ένα τρομερό αδιέξοδο: αποκτά δι...
